Στα νέα δεδομένα, που άρχισαν να διαμορφώνονται διεθνώς μετά τις 11 Σεπτέμβρη 2001, έσπευσε να ανταποκριθεί η ελληνική κυβέρνηση τόσο σε επίπεδο αναπροσαρμογής του στρατιωτικού δόγματος όσο και στον τομέα της διάθεσης στρατιωτικών εγκαταστάσεων, μέσων και δυνάμεων στην υπηρεσία των νέων ιμπεριαλιστικών σχεδίων.

Η περίοδος αυτή συμπίπτει με την αναθεώρηση της αμυντικής στρατηγικής και την προσαρμογή των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων στο νέο δόγμα του ΝΑΤΟ και τη νέα δομή δυνάμεων που το συνοδεύει, όπου η Ελλάδα συμμετέχει επίσημα από το Σεπτέμβρη του 1999. Ετσι μετά την 11η Σεπτέμβρη προστέθηκε και η ανάγκη άμεσης ανταπόκρισης στις υποχρεώσεις που συνεπάγεται η ελληνική συμμετοχή στον παγκόσμιο πόλεμο κατά της τρομοκρατίας που κήρυξαν οι Αμερικανοί.

Το νέο ελληνικό αμυντικό δόγμα σηματοδοτεί την υποβάθμιση και σε τελική ανάλυση την εγκατάλειψη του δόγματος περί εθνικής άμυνας, υπέρ του νεοταξικού δόγματος περί «διεθνούς ασφάλειας» και «σταθερότητας», περί «αντιμετώπισης της τρομοκρατίας» και των λεγομένων ασύμμετρων απειλών, αλλά υπέρ και του προσανατολισμού των Ενόπλων Δυνάμεων στην εσωτερική ασφάλεια.

Λίγες μόλις μέρες μετά τα τρομοκρατικά χτυπήματα στις ΗΠΑ, η ηγεσία του ελληνικού υπουργείου Αμυνας, πρώτη ανάμεσα στις άλλες ΝΑΤΟικές χώρες, έσπευσε να ανακοινώσει ότι στα πλαίσια της αναθεώρησης του αμυντικού δόγματος θα ενταχθούν στις απειλές, τις οποίες καλούνται να αντιμετωπίσουν οι Ενοπλες Δυνάμεις, και οι λεγόμενες ασύμμετρες απειλές, που προέρχονται από την τρομοκρατία, αλλά και από άλλες αδιευκρίνιστες πηγές.

Ολη αυτή η διαδικασία αλλάζει τον προσανατολισμό των Ενόπλων Δυνάμεων, στρέφοντάς τες και προς το εσωτερικό, με λογικές που επαναφέρουν το δόγμα περί «εχθρού λαού». Μάλιστα μια ειδική εκδήλωση αυτού του εσωτερικού προσανατολισμού των Ενόπλων Δυνάμεων είναι η εμπλοκή τους στην ασφάλεια των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004, καθώς για το σκοπό αυτό συγκροτήθηκε και ειδικός κλάδος του ΓΕΕΘΑ, στον οποίο υπάγεται στρατιωτικός μηχανισμός με αποστολή την εσωτερική ασφάλεια, που διαθέτει δύναμη τουλάχιστον 7.000 ανδρών. Ο μηχανισμός αυτός συγκροτήθηκε μεν για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, αλλά αυτό είναι μόνο η αφορμή για να ανοίξει η πόρτα για έναν τέτοιο ρόλο των Ενόπλων Δυνάμεων.

Χαρακτηριστικό της σπουδής με την οποία έσπευσε η ελληνική κυβέρνηση να εναρμονιστεί με τις νέες αμερικανικές κατευθύνσεις είναι ότι περίπου δέκα μέρες μετά τις 11 του Σεπτέμβρη 2001, συνήλθε το Κυβερνητικό Συμβούλιο Εξωτερικών και Αμυνας (ΚΥΣΕΑ) υπό την προεδρία του πρωθυπουργού και έβαλε στον πυρήνα του νέου αμυντικού δόγματος - μέσω της λεγόμενης Αμυντικής Στρατηγικής Αναθεώρησης - την αντιμετώπιση από τις Ενοπλες Δυνάμεις των «στρατιωτικού χαρακτήρα τρομοκρατικών ενεργειών» και αναγόρευσε τις Ενοπλες Δυνάμεις σε εγγυητή της «ασφάλειας, της ειρήνης και της σταθερότητας», χαρακτηρίζοντας τη λεγόμενη τρομοκρατία ως «εθνική απειλή», για την απόκρουση της οποίας θα προετοιμάζονται οι Ενοπλες Δυνάμεις. Δηλαδή θα εκπαιδεύονται, θα εξοπλίζονται, θα διαπαιδαγωγούνται και θα καταρτίζουν επιχειρησιακά σχέδια με ρόλους που στην ουσία αποτελούν εκτροπή από την αποστολή τους, η οποία δεν πρέπει να είναι άλλη από την προάσπιση της εθνικής ανεξαρτησίας και της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας. Σε τελική ανάλυση, οι Ενοπλες Δυνάμεις θα μετατραπούν απροσχημάτιστα σε κατασταλτική δύναμη για εσωτερικές και εξωτερικές αποστολές. Δεν είναι άσχετη με όλο αυτό το σκηνικό η συζήτηση που ξεκίνησε γύρω από την ευρωπαϊκή δύναμη ταχείας ανάπτυξης, τον λεγόμενο ευρωστρατό, όπου πλέον λέγεται ανοιχτά ότι ο ρόλος του δε θα είναι μόνο εκτός, αλλά και εντός συνόρων της Ευρωπαϊκής Ενωσης, όχι βέβαια για την προστασία των συνόρων των κρατών - μελών, κάτι τέτοιο είναι εκτός λεξιλογίου της Ευρωπαϊκής Πολιτικής Αμυνας και Ασφάλειας.

Αξίζει να θυμίσουμε τις ανακοινώσεις που έγιναν τότε από το υπουργείο Αμυνας. Σύμφωνα με αυτές, «η Αμυντική Στρατηγική Αναθεώρηση βασίζεται στις ανάγκες της εξωτερικής μας πολιτικής και της πολιτικής ασφάλειας στο νέο στρατηγικό περιβάλλον που βιώνουμε. Στηρίζεται στις δυνατότητες των Ενόπλων Δυνάμεων, διορθώνει τις αδυναμίες και θέτει ένα πλαίσιο για μια αναλυτική διαδικασία εκσυγχρονισμού, η οποία: Προσφέρει ισχυρή άμυνα και μακροπρόθεσμη ασφάλεια. Συμβαδίζει με τις εθνικές και τις απορρέουσες από το ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ενωση υποχρεώσεις μας. Προβάλλει τα ευρύτερα διεθνή μας ενδιαφέροντα σε θέματα ασφάλειας».

Ειδικότερα για το θέμα της τρομοκρατίας και την ένταξή της στις απειλές που καλούνται να αντιμετωπίσουν οι Ενοπλες Δυνάμεις, αναφέρεται: «Μέχρι τώρα, οι υποθέσεις τρομοκρατίας και όλες οι ασύμμετρες απειλές ουσιαστικά ήταν αντικείμενο αστυνομικής αντιμετώπισης. Μετά τις τελευταίες εξελίξεις, τη διαπιστωμένη νέα μορφή εμφάνισης, που πήρε ουσιαστικά χαρακτήρα στρατιωτικής επιχείρησης, πολεμικού χαρακτήρα, απαιτείται αντιμετώπιση ευρυτάτης εμβέλειας. Εκεί επάνω στηρίχτηκε και η απόφαση των κρατών - μελών της ΕΕ και του ΝΑΤΟ. Η Ελλάδα εξέφρασε αυτή την αλληλεγγύη και συγχρόνως συμμετέχουμε σε ευρύτατη συμμαχία, η οποία έχει σκοπό να προωθήσει μια ολοκληρωμένη, αποτελεσματική πολιτική υπεράσπισης της ζωής, της ευημερίας, των δικαιωμάτων των ανθρώπων».

Η εμπλοκή όμως των Ενόπλων Δυνάμεων και ειδικότερα του Στρατού Ξηράς είχε μπει σε αυτή την πορεία νεοταξικού εκσυγχρονισμού αρκετό καιρό πριν και στις 10 Γενάρη 2002 ο αρχηγός ΓΕΣ έκανε ανακοινώσεις για πρόοδο της αναδιοργάνωσης του Στρατού Ξηράς και τη νέα δομή δυνάμεων. Μια ανασυγκρότηση, που - όπως τονίζεται - στηρίζεται στο δόγμα ότι «κύριες απειλές υπονόμευσης της ασφάλειας είναι οι περιφερειακές συγκρούσεις, τα καταρρέοντα ασταθή κράτη, οι ασύμμετρες απειλές».

Η Ελλάδα από την Πέμπτη 13 Σεπτέμβρη 2001 βρέθηκε να συμμετέχει σε πόλεμο! Οσο και αν ξαφνιάζει κάτι τέτοιο, είναι γεγονός. Την ημέρα εκείνη αποφασίστηκε από το ΝΑΤΟ, με τη σύμφωνη γνώμη και της ελληνικής κυβέρνησης, η ενεργοποίηση του άρθρου 5 της ιδρυτικής συνθήκης του ΝΑΤΟ, σύμφωνα με το οποίο αν μια χώρα δεχτεί επίθεση, τότε οι υπόλοιπες σπεύδουν στο πλευρό της.

Προηγουμένως ο Αμερικανός Πρόεδρος, Τζ. Μπους, είχε χαρακτηρίσει τα χτυπήματα στη Ν. Υόρκη και στην Ουάσιγκτον της 11ης Σεπτέμβρη ως εξωτερική πολεμική επίθεση κατά των ΗΠΑ και είχε κηρύξει τον πόλεμο κατά των τρομοκρατών, ζητώντας την ενεργοποίηση του άρθρου 5 του ΝΑΤΟ, προκειμένου να εκφραστεί η συμμαχική αλληλεγγύη, όπως και έγινε. Η ελληνική κυβέρνηση, με τον πλέον επίσημο τρόπο και κατ' επανάληψη, δήλωσε ότι η Ελλάδα συμμετέχει χωρίς καμία επιφύλαξη στον πόλεμο που κήρυξαν οι ΗΠΑ.

Να σημειωθεί ότι το συγκεκριμένο άρθρο ποτέ δεν ίσχυσε όταν το επικαλέστηκε η Ελλάδα απέναντι στις τουρκικές πολεμικές απειλές και στο «casus belli» (αιτία πολέμου) που έχει διακηρύξει, αν η χώρα μας ασκήσει τα κυριαρχικά της δικαιώματα στο Αιγαίο, που απορρέουν από το Διεθνές Δίκαιο. Η ερμηνεία που δόθηκε από τους «συμμάχους» είναι ότι η ρήτρα της αλληλεγγύης ισχύει μόνο για την περίπτωση που ένα κράτος - μέλος υποστεί εξωτερική επίθεση και όχι από άλλο μέλος του ΝΑΤΟ!

Σε επίπεδο διάθεσης στρατιωτικών εγκαταστάσεων, μέσων και προσωπικού, η Ελλάδα ήταν από τις πρώτες χώρες που έσπευσαν μετά την ενεργοποίηση του άρθρου 5 του ΝΑΤΟ να τεθούν υπό τις διαταγές των Αμερικανών.

Οι ΗΠΑ με την έναρξη των βομβαρδισμών κατά του Αφγανιστάν απαίτησαν και τους διατέθηκε ο ελληνικός εναέριος χώρος για τη διέλευση των αεροσκαφών τους, μεταγωγικών και μαχητικών. Αλλωστε η ελληνική κυβέρνηση προσφέρθηκε για κάθε είδους διευκόλυνση και συμμετοχή. Σε πολεμική κινητοποίηση τέθηκαν η αεροναυτική βάση της Σούδας και η βάση του Ακτιου, που αποτελεί προκεχωρημένη βάση εξόρμησης των ιπταμένων ραντάρ (ΑΒΑΚΣ).

Στην υπηρεσία του ΝΑΤΟ και των Αμερικανών τέθηκαν άμεσα και τα ραντάρ της Πολεμικής Αεροπορίας, από τα οποία παρέχεται κατευθείαν εικόνα στα ΝΑΤΟικά επιτελεία μέσω του αεροπορικού στρατηγείου της Νάπολης. Την ίδια ώρα το ΝΑΤΟικό περιφερειακό στρατηγείο της Λάρισας συμμετείχε ενεργά στην πολεμική κινητοποίηση. Αλλά και μέρος των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων τέθηκε στη διάθεση του ΝΑΤΟ και ήταν σε ετοιμότητα, όπως το Β΄ Σώμα Στρατού, που εδρεύει στη Βέροια (υπάγονται όλες οι μονάδες των Ειδικών Δυνάμεων και η 32 Ταξιαρχία Πεζοναυτών), το οποίο έχει μετεξελιχθεί σε Δύναμη Ταχείας Επέμβασης. Το ίδιο και το επιτελείο του Γ΄ Σώματος Στρατού, που εδρεύει στη Θεσσαλονίκη, το οποίο μετεξελίχθηκε και αυτό σε ΝΑΤΟικό στρατηγείο. Από το Πολεμικό Ναυτικό τα πλοία που συμμετέχουν στη Μόνιμη Δύναμη Μεσογείου του ΝΑΤΟ εντάχθηκαν αυτόματα στον πολεμικό μηχανισμό, ενώ συνολικά δέκα πολεμικά πλοία είναι στη διάθεση του ΝΑΤΟ. Από την Πολεμική Αεροπορία εκτός από τα αεροδρόμια και τα ραντάρ έχει διατεθεί και μια μοίρα 20 μαχητικών αεροσκαφών τύπου F-16.

Στην πορεία διατέθηκαν και άλλες δυνάμεις. Εξάλλου σε απολογισμό της ελληνικής συνεισφοράς «στον παγκόσμιο πόλεμο κατά της τρομοκρατίας», που έκανε ο υπουργός Εθνικής Αμυνας Γ. Παπαντωνίου, με αφορμή τη συμπλήρωση ενός χρόνου από τα χτυπήματα της 11ης Σεπτέμβρη, ανέφερε ότι η Ελλάδα έχει συνεισφέρει:

- Μια φρεγάτα, με πλήρωμα 210 άνδρες, η οποία περιπολεί στην Αραβική Θάλασσα και μεταφέρει ελικόπτερο τύπου S-70 Aegean Hawk και μια ομάδα ειδικών αποστολών.

- Τις εγκαταστάσεις της ναυτικής και αεροπορικής βάσης στη Σούδα της Κρήτης. Η Σούδα χρησιμοποιείται ως προωθημένη βάση λογιστικής υποστήριξης για σκάφη και αεροσκάφη που βρίσκονται στην Ανατολική Μεσόγειο.

- Δύναμη 184 στελεχών του Μηχανικού και του Ιατρικού Σώματος, στη Διεθνή Δύναμη στο Αφγανιστάν (ISAF).

- Δύο μεταγωγικά αεροσκάφη C-130 με ομάδα ασφαλείας 56 ανδρών, στο Καράτσι στο Πακιστάν, η οποία συμμετέχει στις επιχειρήσεις της ISAF.

- Επιτελικούς αξιωματικούς στο μόνιμο κεντρικό αρχηγείο στη Μ. Βρετανία και στο αρχηγείο της ISAF στην Καμπούλ.

- Μια φρεγάτα κι ένα ναρκαλιευτικό, τα οποία επιχειρούν αποστολές ελέγχου και ναρκαλιείας στην Ανατολική Μεσόγειο.

Βαρύ είναι το τίμημα της ελληνικής συμμετοχής στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς. Είναι χαρακτηριστικό ότι για την ελληνική συμμετοχή στις διάφορες κατ' ευφημισμό «ειρηνευτικές αποστολές» νεοταξικού τύπου (Κοσσυφοπέδιο, Αφγανιστάν, Περσικός Κόλπος κλπ.) διατέθηκαν, μόνο για το 2002, σύμφωνα με επίσημα στοιχεία που έδωσε το υπουργείο Εθνικής Αμυνας, απαντώντας σε σχετικό αίτημα που υποβλήθηκε στη Βουλή από το ΚΚΕ, περίπου 55 δισ. δραχμές (162 εκατ. ευρώ), χωρίς να συνυπολογίζονται τα μέσα και τα οπλικά συστήματα που συνοδεύουν αυτές τις αποστολές.

Το ποσόν αυτό είναι μόνο ένα μικρό μέρος της οικονομικής αιμορραγίας του ελληνικού λαού στο βωμό της εφαρμογής των σχεδίων της «νέας τάξης», καθώς από το 1995 και μετά, που άρχισαν οι αποστολές των ελληνικών εκστρατευτικών σωμάτων στα Βαλκάνια, η Ελλάδα υπολογίζεται ότι έχει ξοδέψει ποσά που αγγίζουν τα 300 δισ. δρχ. για τις αποστολές αυτές, ενώ στο μεταξύ ξοδεύει πολλαπλάσια ποσά και για εξοπλισμούς που υπηρετούν τέτοιες αποστολές και γενικά τους ΝΑΤΟικούς σχεδιασμούς.

Ομως και το παραπάνω ποσό, των 300 δισ. δρχ., είναι μόνο ένα μέρος του συνόλου που διατίθεται για στρατιωτικές δαπάνες, οι οποίες στο συντριπτικά μεγάλο ποσοστό τους είναι προσανατολισμένες στην εξυπηρέτηση των ΝΑΤΟικών αναγκών. Με βάση τα στοιχεία του προϋπολογισμού του 2003, που βρίσκεται για συζήτηση και ψήφιση στη Βουλή, οι δαπάνες των Ενόπλων Δυνάμεων φτάνουν το 5% του ΑΕΠ, ενώ οι Ευρωπαίοι δαπανούν μόλις το 1,5%. Από αυτό το 5% του ΑΕΠ υπολογίζεται ότι το 2,7% πηγαίνει για εξοπλιστικά προγράμματα και το 2,3% για λειτουργικές κλπ. ανάγκες.

Συνολικά στον προϋπολογισμό του 2003 οι φανερές στρατιωτικές δαπάνες ξεπερνούν τα 6,7 δισ. ευρώ (περίπου 2,3 τρισ. δραχμές), ποσό που αντιστοιχεί στο 10% του προϋπολογισμού. Και δεν τελειώνουν εδώ οι στρατιωτικές δαπάνες, οι δαπάνες για ΝΑΤΟικούς - νεοταξίτικους εξοπλισμούς. Μέσα στο 2002 έγιναν παραγγελίες οπλικών συστημάτων ύψους περίπου 3 δισ. ευρώ (1 τρισ. δρχ). Το ποσόν αυτό θα αρχίσει να αποπληρώνεται μετά το 2004 και έτσι δε συμπεριλαμβάνεται στις δαπάνες που αναγράφονται στον επίσημο προϋπολογισμό. Είναι «υποθηκευμένες» πλέον και οι μελλοντικές γενιές.

Την ίδια ώρα η προσαρμογή αυτή των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων στις επιχειρησιακές απαιτήσεις του ΝΑΤΟ εκφράζεται και με τη συγκρότηση του μισθοφορικού στρατού. Ετσι επιταχύνεται η μετατροπή των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων σε μισθοφορικά αποσπάσματα, που θα είναι ακόμα πιο στενά συνδεδεμένα με τους ΝΑΤΟικούς μηχανισμούς. Σύμφωνα με τις εξαγγελίες του υπουργού Εθνικής Αμυνας Γ. Παπαντωνίου, το 2005 το 50% των Ενόπλων Δυνάμεων θα επανδρώνεται από Επαγγελματίες Οπλίτες, που ο αριθμός τους θα φθάσει το έτος αυτό τις 40.000.