Σε μορφή άγριας ληστείας σε βάρος των εκατομμυρίων μικροκαταθετών, μετεξελίχτηκε η πολιτική των, απελευθερωμένων από κάθε μέτρο λογικής, τραπεζών, να ισοπεδώσουν το 2002 τα επιτόκια καταθέσεων ταμιευτηρίου -την πιο λαϊκή μορφή τραπεζικής κατάθεσης. Σύμφωνα με μετριοπαθείς υπολογισμούς του «Ρ», σαν συνέπεια της ληστρικής αυτής επιτοκιακής πολιτικής, οι απώλειες των καταθετών μόνο το 2002, άγγιξαν τα 700 δισ. δραχμές. Πρόκειται ακριβώς για τις ειδεχθείς συνέπειες μιας πολιτικής, την οποία, με κοινό πνεύμα και αντίληψη προώθησαν οι διαδοχικές κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, τα «αγαθά» της οποίας γεύονται σήμερα τα λαϊκά στρώματα.

Και ενώ η λαϊκή αγανάκτηση ξεχειλίζει, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ επιχειρεί να ελιχθεί, με στόχο τον κατευνασμό των ογκούμενων αντιδράσεων, αλλά και να προστατεύσει τα συμφέροντα των τραπεζών. Επί της ουσίας, η κυβέρνηση επιδιώκει να εξαπατήσει τα εκατομμύρια των μικροκαταθετών, υποσχόμενη την έκδοση «λαϊκών ομολόγων και έντοκων γραμματίων», τα οποία θα προσφέρουν αποδόσεις υψηλότερες από αυτές των τραπεζών, αλλά σε τέτοιο ελάχιστο ύψος έκδοσης, ώστε να μη θίγονται οι τράπεζες από μια μεγάλου ύψους διαρροή κεφαλαίων, από τις καταθέσεις προς τα κρατικά ομόλογα. Αυτό το ομολόγησε και ο υφυπουργός Οικονομικών Γ. Φλωρίδης, ο οποίος, με χτεσινές του δηλώσεις ανέφερε ότι η κυβέρνηση κινείται στην κατεύθυνση της έκδοσης έντοκων γραμματίων τρίμηνης, εξάμηνης και ετήσιας απόδοσης, αλλά και ομολόγων, τα οποία θα μπορούν να αγοράζουν μικροαποταμιευτές. Αυτό, όμως, που προέχει για την κυβέρνηση είναι να μη θιγούν τα συμφέροντα των τραπεζών.

Επί λέξει ο υφυπουργός Οικονομικών ανέφερε ότι «αυτό -η έκδοση ομολόγων- θα αφορούσε ένα συγκεκριμένο ποσό κάθε χρόνο, έτσι ώστε και πρόβλημα στις τράπεζες να μη δημιουργείται, με την έννοια πως θα είχαμε εκροή μεγάλων ποσών από καταθέσεις...». Πρόκειται ασφαλώς για ευθεία ομολογία ότι η κυβέρνηση επιδιώκει να χρησιμοποιήσει τα «λαϊκά ομόλογα» σαν βαλβίδα εκτόνωσης της λαϊκής οργής, απορροφώντας ένα μικρό ποσό που σήμερα είναι τοποθετημένο σε τραπεζικές καταθέσεις - λόγος γίνεται για 5 δισ. ευρώ σε ένα σύνολο καταθέσεων Ταμιευτηρίου ύψους 65 δισ. ευρώ - επιτρέποντας έτσι στις τράπεζες να συνεχίσουν απρόσκοπτα και απερίσκεπτα το... θεάρεστο έργο της ληστείας μέσω των μηδενικών επιτοκίων.

Αν και οι δηλώσεις Φλωρίδη χρήζουν περαιτέρω διευκρίνισης, καθώς υπάρχουν πολλά θολά σημεία, - π.χ. πώς και από ποιους θα γίνει η διακίνηση των ομολόγων και των έντοκων γραμματίων, ποιοι θα συμμετάσχουν στην αγορά - η κίνηση αυτή της κυβέρνησης αποτελεί και ομολογία της πλήρους αποτυχίας του θεσμού των «Βασικών Διαπραγματευτών», της διακίνησης δηλαδή των κρατικών ομολόγων, αποκλειστικά μέσω των τραπεζών, και τον αποκλεισμό των μικροκαταθετών από την αγορά στην πηγή έκδοσής τους.

Από την επεξεργασία των επίσημων στοιχείων (ύψος καταθέσεων, μέσο επιτόκιο, ρυθμός πληθωρισμού), που έκανε ο «Ρ» και με μετριοπαθείς υπολογισμούς, προκύπτει ότι οι τράπεζες υφάρπασαν από τους μικροαποταμιευτές μόνο το 2002, ποσό ίσο με 1.950 εκατ. ευρώ, ή 665 δισ. δραχμές. Σαν βάση δεδομένων λάβαμε ότι:

• Οι καταθέσεις Ταμιευτηρίου αυξήθηκαν το 2002 κατά 10% - το 2001 αυξήθηκαν κατά 14,5% - και ότι στο τέλος του Δεκέμβρη ανήλθαν στα 65 δισ. ευρώ (22,2 τρισ. δρχ).
• Το μέσο επιτόκιο καταθέσεων Ταμιευτηρίου (υπενθυμίζουμε ότι υπάρχουν κλιμακωτά επιτόκια 0% για καταθέσεις μέχρι 1.000 ευρώ, 0,85% για καταθέσεις 1.001 έως 10.000 ευρώ και 1,15% για καταθέσεις μέχρι 60.000 ευρώ ) το προσδιορίσαμε ίσο με 1%.
• Το μέσο ετήσιο ρυθμό αύξησης του πληθωρισμού που το 2002 κινήθηκε γύρω από το 4%.

Με βάση τα παραπάνω δεδομένα και για να προστατευτεί η αγοραστική δύναμη της αξίας των καταθέσεων (δηλαδή για να μην πληρώσουν οι μικροαποταμιευτές τα σπασμένα του πληθωρισμού) οι τράπεζες έπρεπε να τοκίζουν τις λαϊκές αποταμιεύσεις με επιτόκιο τουλάχιστον γύρω στο 4%. Επειδή, όμως, το μέσο επιτόκιο διαμορφώθηκε από το τραπεζικό καρτέλ σε μόλις 1%, οι τράπεζες πλήρωσαν το 2002 τόκους 650 εκατ. ευρώ, ενώ θα έπρεπε να είχαν καταβάλλει (με επιτόκιο 4%) 2.600 εκατ. ευρώ. Με τον τρόπο αυτό υφάρπασαν 1.950 εκατ. ευρώ ή 665 δισ. δραχμές, ποσά τα οποία «κοσμούν» τους πιστωτικούς - αντί τους χρεωστικούς - λογαριασμούς τους.