«

Βασίλη κάτσε φρόνιμα να γίνεις νοικοκύρης...». Πολύ πιο παλιά και από το πολύ γνωστό δημοτικό τραγούδι - τόσο παλιά, όσο και η ταξική πάλη - είναι τα «πρόσφατα» μαθήματα, που βάλθηκαν όλοι ξαφνικά να κάνουν στον ελληνικό λαό. Ολοι αυτοί, που παρελαύνουν από τα τηλεοπτικά παράθυρα ή σπρώχνουν τα μολύβια των «αναλύσεων» στον Τύπο και μιλούν για «πραγματισμό», για «πραγματιστική πολιτική» (Real politik, για τους πιο φραγκόφωνους).

Η πολύ παλιά αυτή θεωρία, είναι η θεωρία εκείνων που κυριαρχούν και εκείνων που αποδέχονται την κυριαρχία τους. Με άλλα λόγια, είναι η θεωρία εκείνων, που θέλουν να διατηρήσουν την κοινωνία της εκμετάλλευσης και εκείνων, που ελπίζουν να επιβιώσουν μέσα σε μια κοινωνία εκμετάλλευσης. Είναι η θεωρία εκείνων, που εκμεταλλεύονται τους λαούς και, αβέβαιοι για το αν θα μπορούν να εγκληματούν και στο μέλλον, επιχειρούν, με ό,τι διαθέτουν, να στεριώσουν μια «πραγματικότητα». Ταυτόχρονα, είναι και θεωρία εκείνων, που σκύβουν το κεφάλι στην «ασφάλεια» της εκμετάλλευσής τους και ζουν στην ανασφάλεια της μόνιμης υποταγής.

Δύο είναι, λοιπόν, οι στόχοι εκείνων που επιχειρούν, για άλλη μια φορά, να ξεφορτώσουν τα παλιά σκουπίδια ξεπερασμένων θεωριών στην κοινωνική συνείδηση. Να σιγουρέψουν τον άδικο κόσμο, που στο όνομα του κέρδους δολοφονεί ολόκληρους λαούς, και να κάνουν μάθημα φρονιμάδας και υποταγής στον ελληνικό λαό, να αποδεχτεί τη διαιώνιση του διαρκούς εγκλήματος. Ετσι και αλλιώς, είναι πολύ παλιά και η μέθοδος, που γίνεται πλέον, ακόμα και ασυνείδητα, από τους εκπροσώπους της κυρίαρχης τάξης, να επιχειρούν να μετατρέψουν τα όνειρα, τις επιθυμίες, αλλά και τις αγωνίες αυτής της τάξης σε όνειρα και αγωνίες και του λαού.

Για παράδειγμα, για να μπορέσει το ελληνικό κεφάλαιο και οι εκπρόσωποί του «να κάνουν παιχνίδι» στην περιοχή και να τσιμπολογούν μερίδιο σαν κομμάτι του ιμπεριαλιστικού συστήματος, πρέπει ο ελληνικός λαός να μη βλέπει την πραγματικότητα των παιδιών που πεθαίνουν καθημερινά χωρίς τα στοιχειώδη φάρμακα στο Ιράκ και να κάνει πως δεν καταλαβαίνει πως, έτσι και αλλιώς, ετοιμάζεται η μαζική σφαγή τους από τις ΗΠΑ και τις άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Ακόμα χειρότερα, αν καταλαβαίνει, να θεωρεί και από πάνω πως «με κατάλληλους χειρισμούς των αρμοδίων μπορεί να βγει και κερδισμένος».

Κερδισμένοι - όχι σίγουρα και πάντα, γιατί το σύστημα είναι θανατηφόρα ανταγωνιστικό - μπορεί να βγουν εκείνοι που κάνουν το ιμπεριαλιστικό έγκλημα, οι σύμμαχοί τους και οι εκπρόσωποί τους. Οι λαοί, αν έχουν αποδεχτεί την «πραγματικότητα» της υποταγής, είναι και συνένοχοι και χαμένοι. Ας αφήσουν, λοιπόν, οι καλοθελητές τα μαθήματα και τις αναλύσεις. Το συμφέρον των λαών είναι η δική τους πραγματικότητα, που, για να την κτίσουν, οφείλουν να αγωνίζονται για την ανατροπή ακριβώς της «πραγματικότητας» της υποταγής και της εκμετάλλευσης. Με αυτήν την έννοια, η αλληλεγγύη στους λαούς, που αντιστέκονται και αγωνίζονται για να μην περάσουν τα ιμπεριαλιστικά σχέδια όπου Γης, είναι η πιο «real politik» για τα λαϊκά συμφέροντα.