Δε μένουν πολλές μέρες ακόμη για την απεργία των δημοσίων υπαλλήλων, την ερχόμενη Πέμπτη κι αυτός είναι ο λόγος που οι προσπάθειες υπονόμευσής της γίνονται όλο και πιο φανερές. Την ίδια ώρα που εργαζόμενοι και συνδικαλιστές μέσα από το ΠΑΜΕ, επιτροπές αγώνα και συντονιστικά παλεύουν ώστε να γίνει αυτή η απεργία σημείο αναφοράς για την αντίσταση των εργαζομένων στην αντιλαϊκή και αντεργατική πολιτική της κυβέρνησης, άλλες δυνάμεις σπέρνουν το «δηλητήριο» της αναποτελεσματικότητας. Ο κυβερνητικός συνδικαλισμός σηκώνει κεφάλι και πλευροκοπεί την απεργία με τους εκπροσώπους του να εξεγείρονται, δήθεν, για τις «αγνές προθέσεις» της πλειοψηφίας της διοίκησης της ΑΔΕΔΥ, για την «πραγματική» σημασία της κινητοποίησης.

Σε χώρους δουλιάς ακούγονται όλο και περισσότερο αποστροφές του τύπου «δε θα απεργήσω για να γίνει βουλευτής ο Παπασπύρου», «η απεργία θα είναι "ντουφεκιά"», ή «δε θα έχουμε αποτελέσματα». Πρόκειται για «πονηριές» που εντέχνως καλλιεργούνται σε εργαζόμενους που επιθυμούν έναν αγώνα με προοπτική και χειροπιαστές λύσεις και που ακουμπάνε σε μια πραγματικότητα για να κρύψουν μια άλλη. Οι εμπνευστές τους, πρωτεργάτες για την επίτευξη ταξικής συνεργασίας, κύριοι εκφραστές της λογικής του «κοινωνικού διαλόγου», δηλωμένοι αντίπαλοι της αγωνιστικής ενεργοποίησης των εργαζομένων στο δημόσιο, χρησιμοποιούν την υπαρκτή αγανάκτηση αυτών των εργαζομένων στρέφοντάς την εναντίον τους!

Η άλλη πραγματικότητα, αυτή που θέλουν να τη συσκοτίσουν, έχει να δώσει διαφορετικά παραδείγματα. Στη θεωρία της αναποτελεσματικότητας, αντιπαρατίθεται η μεγαλειώδης κινητοποίηση των εργαζομένων το 2001 για το ασφαλιστικό. Τότε που οι συμβιβασμένες ηγεσίες αναγκάστηκαν και σύρθηκαν τελικά στην κινητοποίηση από την αταλάντευτη θέληση εκατοντάδων χιλιάδων εργαζομένων, που τσάκισε τους ελιγμούς τους και τα κυβερνητικά σχέδια, όπως εκφράστηκαν μέσω του «πακέτου Γιαννίτση». Οσο για το ποιον εξυπηρετεί η απεργία και αν θα γίνει «βουλευτής» ο Παπασπύρος, η απάντηση δεν μπορεί παρά να δοθεί στις απεργιακές συγκεντρώσεις. Είναι στο χέρι των ίδιων των εργαζόμενων και το ΠΑΜΕ δεν έχει κουραστεί να το επαναλαμβάνει, ότι σε αυτή την απεργία οι ίδιοι οι εργαζόμενοι μπορούν και πρέπει να επιβάλουν το διεκδικητικό πλαίσιο. Είναι θέμα ανταπόκρισης, μαζικότητας και αποφασιστικότητας. Οσο για την απεργία - «ντουφεκιά» - που πολλοί ελπίζουν να είναι έτσι - και πάλι οι εργαζόμενοι έχουν το πρώτο λόγο. Η παρουσία τους στις απεργιακές συγκεντρώσεις κάτω από τα πανό των ταξικών δυνάμεων που δηλώνουν την ανάγκη συνέχισης και κλιμάκωσης του αγώνα, μπορεί να καθορίσει τη συνέχιση της πάλης.