Για το έτος 2000, το 50% των υπό θεραπεία μελών δεν έχει προχωρήσει την εκπαίδευσή του πέρα από τα εννέα χρόνια της υποχρεωτικής εκπαίδευσης. Σχεδόν το 50% των υπό θεραπεία μελών είναι άνεργοι, ενώ μόνο το 1/4 από τα μέλη είχαν μόνιμη απασχόληση πριν από την εισαγωγή τους στο πρόγραμμα. Τα παραπάνω είναι τα κοινωνικο-δημογραφικά στοιχεία του θεραπευτικού προγράμματος «Παρέμβαση», όσων προσέγγισαν τις μονάδες του τα έτη 1999 και 2000, όπως δόθηκαν χτες στη δημοσιότητα.

Το μεγάλο ποσοστό των προσερχομένων που είναι άνεργοι, σε συνδυασμό με την ηλικία διακοπής του σχολείου, που είναι τα 16 έτη, απαντά σε μια σειρά ερωτήματα για τα πραγματικά αίτια που συμβάλλουν στην τοξικοεξάρτηση, αλλά και η επιτακτική ανάγκη παρέμβασης στο στρατό, καθώς ο αριθμός των στρατιωτών που έχουν εισαχθεί στην «Παρέμβαση» έχει διπλασιαστεί μέσα σε ένα χρόνο.

Από εκείνους που προσέγγισαν το Συμβουλευτικό Κέντρο για τα έτη 1999 και 2000, προκύπτουν τα χαρακτηριστικά της «τυπικής» πορείας του χρήστη: Ο πειραματισμός με τις ουσίες ξεκινάει το έτος 2000 στην ηλικία των 15 ετών - το 1999 ήταν 16 έτη - κάνοντας χρήση κάνναβης ή χαπιών. Περίπου τέσσερα χρόνια αργότερα, στα 19, ξεκινά τη χρήση της κύριας ουσίας, το 1999 ήταν τα 20 έτη. Σε διάστημα λιγότερο από ένα έτος ξεκινά την ενέσιμη χρήση, η ηρωίνη είναι η ουσία για την οποία ζητά θεραπεία. Οταν προσέρχεται στο Συμβουλευτικό Κέντρο είναι κατά μέσο όρο 24 ετών.

Αλλο ένα ενδεικτικό στοιχείο είναι η διαρκής μείωση της ηλικίας προσέλευσης που σημαίνει ότι κάποιος ζητά θεραπεία νωρίτερα, ενώ το έτος 2000 το ποσοστό πληρότητας της Κοινότητας ήταν 100,3%.

Τον καταλυτικό ρόλο που παίζουν τα «στεγνά» προγράμματα στην ουσιαστική απεξάρτηση των χρηστών από τις ουσίες, αποδεικνύει μια μεγάλη έρευνα αποτελεσματικότητας που έγινε από το 1999 ως το 2001 και αφορά τα θεραπευόμενα μέλη που εισήχθησαν σε έξι προγράμματα του ΚΕΘΕΑ από 1.1.1994 έως και 31.12.1995. Το δείγμα αφορούσε σε 551 άτομα από τα οποία ανταποκρίθηκαν στην έρευνα τα 388 και τα αποτελέσματα της έρευνας για τους χρήστες ηρωίνης έδειξαν:

Ο χρόνος παραμονής στο πρόγραμμα μέχρι 3 μήνες είχε ως συνέπεια την αποχή από χρήση μετά από 5 χρόνια σε ποσοστό 11%, από 3-9 μήνες το ποσοστό αποχής ήταν 31%, από 9-12 μήνες είχε αποχή από τη χρήση το 47%, από 12 μήνες και πάνω είχε ποσοστό αποχής 76%.