«Ακόμη, δε βοηθά και διαφωνώ κάθετα και κατηγορηματικά με το στιγματισμό οποιουδήποτε κοινωνικού και πολιτικού χώρου. Ο κοινωνικός χώρος της ευρύτερης Αριστεράς έχει αγώνες, έχει περγαμηνές κι έχει προσφορά στον τόπο. Αλλωστε, ξέρουμε ότι στον τόπο μας η βία έχει πολλές και διαφορετικές ρίζες». Ο Κ. Σημίτης σε ρόλο προστάτη της Αριστεράς!

Αλλά από ποια θέση ο πρωθυπουργός απλώνει τις «προστατευτικές φτερούγες» του στην Αριστερά; Από τη θέση του αρχηγού ενός κόμματος, που έχει κάνει ό,τι μπορεί για να πλήξει τα υψηλά ιδανικά και τα οράματά της, αφού, στο όνομά τους, εξαπέλυσε την πιο σκληρή αντιλαϊκή πολιτική. Κρατώντας με το ένα χέρι τα λάβαρα και τα συνθήματα της Αριστεράς, δε δίστασαν με το άλλο να ασκήσουν την πιο ωμή κρατική βία σε βάρος των εργαζομένων.

Ποια Αριστερά, λοιπόν, υπερασπίζονται; Προφανώς, την καθεστωτική, το βασικό πυλώνα της νεοφιλελεύθερης διαχείρισης, την Κεντροαριστερά. Αυτή θεωρούν «σύγχρονη Αριστερά». Αλλά αυτή η «Αριστερά» διόλου δεν κινδυνεύει να «στιγματιστεί» (από τα δικά της «παπαγαλάκια»...). Αντίθετα, έχει δείξει έμπρακτα ότι μπορεί, κατά τρόπο «αποτελεσματικό», να αντιμετωπίσει την «εκτός συστήματος» Αριστερά.

Με την Αριστερά των αγώνων, της αμφισβήτησης της «νέας τάξης», της κοινωνικής ανατροπής, έχουν σταθερό μέτωπο. Ειδικά για το ΚΚΕ δεν έχουν διστάσει να ισχυριστούν ξεδιάντροπα ότι κινείται «στα όρια της νομιμότητας»(!), αφήνοντας σαφώς να εννοηθεί ότι θα προτιμούσαν να «μην μπερδεύεται στα πόδια τους». Πάντως, οι κομμουνιστές - και όχι μόνον - έχουν αισθανθεί πολύ καλά ότι η βία, στην οποία αναφέρεται ο Κ. Σημίτης, έχει μόνο μία συγκεκριμένη προέλευση: Το κράτος.

Υποκριτική, λοιπόν, μας ακούγεται η φραστική αποδοκιμασία του πρωθυπουργού στην επίθεση που γίνεται στην Αριστερά ταυτόχρονα ...με την εξάρθρωση της «17 Ν». Φαντάζει περισσότερο ως άλλοθι...