Πάνε 28 χρόνια από εκείνο το Σαββατιάτικο πρωινό που ξεκίνησε η τελευταία πράξη του κυπριακού δράματος. Είκοσι οκτώ χρόνια μετά, σήμερα, Σάββατο επίσης, η Κύπρος ζει με την πληγή που άνοιξε το χάραμα της 20ής Ιούλη του 1974 ο πρώτος «Αττίλας».

Οπως αυτές που καλλιεργούν με επιμέλεια οι κυβερνήσεις σε Αθήνα και Λευκωσία τα τελευταία χρόνια, προσπαθώντας να χρυσώσουν το χάπι με ευρωπαϊκές προοπτικές και κεκτημένα. Η ενδεχόμενη ένταξη της Νότιας Κύπρου στην ΕΕ δεν είναι η αναζητούμενη δίκαιη και βιώσιμη λύση για το Κυπριακό, για την οποία υποτίθεται ότι αγωνίζονταν ενωμένο το πολιτικό προσωπικό Αθήνας και Λευκωσίας. Δεν μπορεί να είναι η αναζητούμενη λύση η αποδοχή των τετελεσμένων του «Αττίλα».

Εχουν περάσει 28 χρόνια, μα κάποιοι επιμένουν να θυμούνται το ρόλο των Αμερικανών και των ντόπιων ανδρεικέλων τους σε αυτή την υπόθεση. Κάποιοι που δεν είναι ικανοποιημένοι από τις διπλωματικές σοφιστείες που πουλούν φύκια για μεταξωτές κορδέλες, οι κυβερνήσεις σε Αθήνα και Λευκωσία. Ολοι αυτοί, δεν είναι έτοιμοι να αποδεχτούν μια όποια διευθέτηση του Κυπριακού προς χάρη των γενικότερων ρυθμίσεων στις ελληνοτουρκικές σχέσεις και των εκκρεμοτήτων της νοτιοανατολικής πτέρυγας του ΝΑΤΟ. Για όλους αυτούς η σημερινή μέρα θα θυμίζει τον ήχο των τουρκικών αεροπλάνων που αποβίβασαν τον στρατό κατοχής, ο οποίος σήμερα αριθμεί περισσότερους από 45.000 άνδρες