«Για κείνους που η αλήθεια τούς είναι εύκολη, αυθόρμητη, αισθάνομαι βέβαια έναν κάποιο θαυμασμό, αλλά, ομολογώ, πολύ λίγο ενδιαφέρον. Οταν λοιπόν πεθάνουν, ας γραφτεί πάνω στον τάφο τους: "Είχε πάντα δίκιο". Αυτό τους αξίζει. Τίποτα παραπάνω».

Αλλοι θα τη χαρακτήριζαν λεπτή ειρωνεία. Αλλοι θα μιλούσαν για τραχύτητα. Οπως κι αν εκληφθεί, με αυτό το τρόπο επέλεγε να περιγράφει ο Λουίς Αραγκόν την αηδία του, όταν βρισκόταν εγκλωβισμένος από τον πολυξερισμό των μονίμως και επί παντός του επιστητού επαϊόντων.

Στις μέρες μας, ο Αραγκόν θα ασφυκτιούσε. Στις μέρες των τηλεπαραθύρων, των τηλεανακριτών, των εμβριθών αναλυτών περί την τρομοκρατία, στις μέρες που το άνοιγμα της τηλεόρασης σε φέρνει αντιμέτωπο με τις «ομιλούσες φωτοτυπίες των μυστικών υπηρεσιών» και με τις «σφουγγαρίστρες του απόπατου της εξουσίας» (κατά την ευφυή περιγραφή του Δ. Δανίκα), αυτός ο «παντογνωστισμός» είναι πανταχού παρών.

Ολοι τους γνωρίζουν. Εχουν «άκρες». Εχουν «πληροφορίες». Και κυρίως έχουν δίκιο... Ας μείνουν, λοιπόν, με το δίκιο τους. Ας μείνουν με την αλήθειά τους. Είναι η αλήθεια που μοιράζει με δόσεις η CIA, το FBI, η Σκότλαντ Γιαρντ. Αυτή είναι η «αλήθεια» που τούς αξίζει. «Τίποτα παραπάνω»...