Είναι δεδομένο ότι το Κόμμα μας έχει κάνει σημαντικά βήματα, τόσο στην ιδεολογικοπολιτική ισχυροποίησή του, όσο και στη δράση του. Στα χρόνια που πέρασαν από το προηγούμενο Συνέδριο υπήρξαν πλούσιες επεξεργασίες που συζητήσαμε, το Κόμμα ηγήθηκε αγώνων, επέδειξε αυξημένα αντανακλαστικά μπροστά σε σημαντικά γεγονότα (πόλεμος, Παλαιστινιακό, Τέμπη), στάθηκε δίπλα στην εργατική τάξη, συνέβαλε στο να ανακόψει την επίθεση στα δικαιώματα και στο εισόδημα των εργαζομένων (πλειστηριασμοί, εργασιακά, ακρίβεια).

Οι εξελίξεις όμως είναι σοβαρές και ραγδαίες και απαιτούν «Κόμμα παντός καιρού», έτοιμο να διαχειριστεί καταστάσεις που ενδέχεται να προκύψουν ξαφνικά, όπως για παράδειγμα πολεμικές συγκρούσεις ευρύτερων διαστάσεων, που θα έχουν δραματικές συνέπειες στους λαούς ή περαιτέρω ένταση της επιθετικότητας του κεφαλαίου σε βάρος του.

Αρκεί άραγε σήμερα, στις συνθήκες που ζούμε, μία τυπική συμφωνία όλων μας με τις Θέσεις, αν αυτή δεν συνοδεύεται από την κατανόηση των ευθυνών του καθενός από εμάς και κυρίως αν δεν συνοδεύεται από την δική μας συμβολή στη συλλογική δράση του Τομέα και του Κόμματος, ώστε να αντιστοιχηθεί η λειτουργία και δράση του με τις απαιτήσεις της εποχής; Συμβάλλουμε άραγε, όσο απαιτείται, στη βελτίωση της ικανότητας του Κόμματος να επιτελέσει τον ρόλο του, αυτόν την πρωτοπόρας δύναμης της εργατικής τάξης, με στόχο την ανατροπή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού - κομμουνισμού;

Με απασχόλησε το πώς εμείς, ως μέλη του Κόμματος, ατομικά και συλλογικά, θα μπορέσουμε να συμβάλλουμε στη βελτίωση της λειτουργίας του και να δούμε και πρακτικά το ενιαίο καθήκον της οργανωτικής αλλά και ιδεολογικής ισχυροποίησής του, ώστε η εκφρασμένη συμφωνία με τη στρατηγική του Κόμματος να αποτυπωθεί πιο συγκεκριμένα και κυρίως πιο αποτελεσματικά. Στόχος θα πρέπει να είναι να ανεβάσουμε το επίπεδο στην προσφορά και τη δράση μας, όχι συγκρίνοντας τους εαυτούς μας με παλιότερα, αλλά αντιλαμβανόμενοι τις ανάγκες της εποχής. Θα πρέπει να μας απασχολήσει τι σημαίνουν τα καθήκοντα που μπαίνουν από τις Θέσεις για μας. Πως ο Τομέας μας θα βελτιώσει τη δράση του, ως φορέας υλοποίησης των αυξημένων καθηκόντων που μπαίνουν αντικειμενικά και αποτυπώνονται και στις Θέσεις.

Είναι δεδομένο ότι ο Τομέας μας στα χρόνια που πέρασαν από το προηγούμενο Συνέδριο έκανε σημαντικά βήματα. Εχουμε καταφέρει σε έναν βαθμό να παρουσιαζόμαστε σαν κομμουνιστές στον χώρο μας, να σχεδιάζουμε και να υλοποιούμε τις δικές μας παρεμβάσεις (π.χ. θεματικές εκδηλώσεις, επεξεργασίες για τις αντιδραστικές αλλαγές και στον χώρο της Δικαιοσύνης, πρωτοβουλία για την ίδρυση σωματείου αυτοαπασχολουμένων δικηγόρων κ.α.).

Ασφαλώς κάθε συζήτηση, κάθε επαφή με τους δικηγόρους που μας ενδιαφέρουν κοινωνικοταξικά πρέπει, μαζί με τα καθημερινά προβλήματα, τόσο στη δουλειά όσο και στην προσωπική και οικογενειακή ζωή τους (ακρίβεια, φορολογική αφαίμαξη, υγεία, παιδεία, ασφάλιση), να βαθαίνει και να αναδεικνύει τις πραγματικές αιτίες των προβλημάτων τους, τον χαρακτήρα του αστικού κράτους, την ταξική διαστρωμάτωση των δικηγόρων, την ανάγκη να διαχωριστούμε από τους μεγαλοδικηγόρους και τις δικηγορικές εταιρείες που είναι εκμεταλλευτές άλλων μισθωτών δικηγόρων. Εχουμε καταφέρει - και αυτό είναι σημαντικό - να «καταγράψουμε» στη συνείδηση ενός τμήματος δικηγόρων ότι σήμερα υπάρχει αναγκαιότητα ξεχωριστής συνδικαλιστικής, μαζικής και μαχητικής οργάνωσης των αυτοαπασχολούμενων, που θα εκφράζει τα δικά τους συμφέροντα και θα αποτελεί αγωνιστικό όργανο διεκδίκησης απέναντι στο αστικό κράτος και τους μηχανισμούς του, όπως είναι και η αστική δικαιοσύνη.

Θα πρέπει όμως - και νομίζω ότι έχουμε κάνει βήματα σε αυτό - η προσπάθεια να προσεγγίσουμε αυτούς τους δικηγόρους και να επιδράσουμε στις συνειδήσεις τους να μην σταματά στην καταγραφή των προβλημάτων ή στην καταγγελία των «υπευθύνων». Θα πρέπει να πηγαίνει παραπέρα, να αναδεικνύουμε τη «λύση», εξηγώντας τους ότι η ζωή τους μπορεί να αλλάξει, ότι η επαναστατική ανατροπή είναι μονόδρομος.

Αναγνωρίζοντας ότι αυτό είναι το καθήκον μας - που δεν είναι εύκολο - θα πρέπει η δουλειά μας να πάρει άλλα ποιοτικά χαρακτηριστικά. Να μην υποχωρούμε μπροστά στην ανωριμότητα, τις συντεχνιακές ή μικροαστικές αντιλήψεις του συνομιλητή μας. Να βελτιωθούμε στο να αξιοποιούμε την ιδεολογική υπεροχή μας, να τον βοηθήσουμε να βγάλει συμπεράσματα μέσα από την καθημερινότητά του σχετικά με το τι σημαίνει «κράτος δικαίου», να αντιληφθεί την ταξικότητα της δικαιοσύνης και του ίδιου του κράτους. Να γίνουμε πιο προωθημένοι στην προσέγγισή μας, να βάζουμε με θάρρος τη δική μας ατζέντα στη συζήτηση, με βάση το Πρόγραμμα του Κόμματος, αναδεικνύοντας την ανωτερότητα της εργατικής εξουσίας, τους ανώτερου τύπου θεσμούς με τους οποίους αυτή θα συγκροτείται, φωτίζοντας με τον τρόπο αυτό και τον ρόλο των σημερινών μισθωτών και αυτοαπασχολούμενων δικηγόρων σε αυτή. Μόνο έτσι θα πείσουμε για την ανάγκη ανατροπής του και κυρίως θα πείσουμε ότι η ανατροπή αυτή δεν θα έρθει χωρίς αλλαγή στον τρόπο σκέψης και χωρίς κινητοποίηση και θυσίες.

Για να το πετύχουμε αυτό θα πρέπει εμείς να γίνουμε καλύτεροι. Θα πρέπει να αφομοιώσουμε καλύτερα το πρόγραμμα του Κόμματος, ώστε να μπορούμε και να το εκλαϊκεύσουμε, θα πρέπει να μπορούμε να μιλήσουμε αποδεικτικά για τις αντιδραστικές αλλαγές στον χώρο της Δικαιοσύνης και τις επιπτώσεις τους στους ίδιους τους αυτοαπασχολούμενους δικηγόρους αλλά και συνολικά στον λαό. Αυτό απαιτεί να εντείνουμε την ιδεολογική προετοιμασία, ατομικά και συλλογικά και να εξοπλιστούμε και σε θέματα ιδεολογικής διαπάλης στον χώρο μας. Θα πρέπει να εντάξουμε τις επιρροές της οργάνωσης στον προγραμματισμό μας, είτε αυτό έχει να κάνει με την συμβολή τους σε δίκες πρωτοπόρων στελεχών του Κόμματος, είτε με τη συμβολή τους σε επεξεργασίες που αφορούν σε αντιδραστικά νομοσχέδια κ.α.

Κυρίως όμως θα πρέπει να αναλογιστούμε ο καθένας μας ξεχωριστά τον βαθμό της στράτευσής μας μπροστά σε αυτά τα καθήκοντα και κυρίως μπροστά σε αυτές τις ανάγκες. Να σταθούμε αυτοκριτικά, σκεπτόμενοι αν η ιδιότητά μας ως μέλη του Κόμματος διατρέχει τη ζωή μας, την καθημερινότητα και το σύνολο των επιλογών μας ή αν αντιμετωπίζεται καμιά φορά ως ένα παράπλευρο καθήκον, στο οποίο υποχωρούμε υπό το βάρος της δύσκολης και απαιτητικής καθημερινότητας που ζούμε.

Σίγουρα, αν το σκεφτούμε τίμια και ειλικρινά θα καταλήξουμε ότι όλοι έχουμε περιθώρια να γίνουμε καλύτεροι. Η επιλογή της στράτευσης στο Κόμμα είναι επιλογή ζωής και ως τέτοια θα πρέπει να την αντιμετωπίζουμε, μόνο έτσι θα συμβάλλουμε και εμείς στο να γίνει πραγματικότητα ο στρατηγικός στόχος μας, η νίκη του σοσιαλισμού-κομμουνισμού.