Συμφωνώ με τις Θέσεις, θεωρώ ότι εκφράζουν βήματα στη συλλογική σκέψη του Κόμματος για το πώς το ΚΚΕ θα είναι έτοιμο να αντεπεξέλθει σε κάθε καμπή της ταξικής πάλης.

Με μεγαλύτερη σαφήνεια τοποθετείται η προετοιμασία του Κόμματος και του υποκειμενικού παράγοντα στο «τώρα» ως στρατηγικής σημασίας ζήτημα για να αντεπεξέλθει στην αποστολή του, όχι μόνο σε συνθήκες επαναστατικής κατάστασης αλλά και σε στιγμές έντονων αναταραχών και πιέσεων, να μην τα διπλώσει, να μην εξοντωθεί.

Μπαίνει στο προσκήνιο ότι πρέπει να μας απασχολήσει η διαμόρφωση κομματικών μελών - δηλαδή και των ίδιων μας των εαυτών - και Κομματικών Οργανώσεων ικανών να διαδίδουν την επαναστατική γραμμή του ΚΚΕ, αποτελώντας ταυτόχρονα παράδειγμα δράσης ανιδιοτελούς, με χαρακτηριστικά αυτοθυσίας.

Η μεγαλύτερη απόδειξη ότι η ΚΕ δεν υποτιμά τα βήματα που έχουμε κατακτήσει, είναι το κείμενο αυτό καθεαυτό. Αν δεν είχαν γίνει τα βασανιστικά βήματα στην πορεία κατάκτησης των επαναστατικών χαρακτηριστικών του ΚΚΕ, δεν θα μπορούσαμε σήμερα με τρόπο συγκεκριμένο και προωθητικό να θέσουμε την ανάγκη άλματος σχετικά με την απόκτηση πιο βαθιάς και ανώτερης επαναστατικής συγκρότησης των Οργανώσεων.

Κατά τη γνώμη μου, στοιχείο που ξεχωρίζει στο 2ο Κεφάλαιο των Θέσεων είναι ο επιμερισμός ευθυνών και «βημάτων» που πρέπει να γίνουν σε κάθε καθοδηγητικό «κρίκο» του Κόμματος.

Ομως, με βάση τα κουσούρια που κουβαλάει ο καθένας μας, υπάρχει ο κίνδυνος να διαβάζουμε το κείμενο και να πιστεύουμε πως μιλά για οποιονδήποτε άλλο πέρα από εμάς, την Οργάνωσή μας ή τον τομέα ευθύνης μας.

Ορισμένα ζητήματα που ήθελα να σταθώ με βάση και την όποια πείρα έχω από την εμπλοκή μου σε αρθρογραφία, παρακολούθηση ομιλιών, άρθρων, ανακοινώσεων στο «902.gr» τώρα και στον «Οδηγητή» παλιότερα:

Πρώτον: Η δουλειά με το Πρόγραμμα του Κόμματος δεν ταυτίζεται με την προβολή των θέσεών μας για επίκαιρα ζητήματα - ενδεικτικά αναφέρω - διάφορες «ημερίδες» και υλικά που εκδίδουμε για κάθε τι απαραίτητο ώστε να σταθούμε στον απαιτητικό ιδεολογικοπολιτικό αγώνα.

Ομως, κατά τη γνώμη μου, σε ορισμένες περιπτώσεις, αντί με «αιχμή» την κάθε επεξεργασία να γίνεται δουλειά για την ανάγκη του «δρόμου της ανατροπής» και του σοσιαλισμού, για τις νομοτέλειες της επαναστατικής πάλης, αρκούμαστε στο να αναπτύσσεται μια «αίσθηση» πως το ΚΚΕ «έχει καλές θέσεις για όλα τα ζητήματα», «έχει σοβαρό και τεκμηριωμένο λόγο», χωρίς να καταλήγει στο πώς θα γίνουν αυτές πραγματικότητα.

Μία επιπλέον «όψη» του ζητήματος είναι ότι ορισμένες φορές το συνολικό αποτύπωμα των δράσεων και των πρωτοβουλιών μας μπορεί να είναι το «χρειάζεται αγώνας», μπορεί να είναι η αποκάλυψη της καπιταλιστικής φρίκης, το πρωτόβουλο πνεύμα στο να δημιουργούνται «στιγμιότυπα σύγκρουσης». Ομως αν αυτά μένουν μόνο ως γενικές επικλήσεις ή μια «συνθηματολογία», τελικά δεν οδηγούν στο να πείθουμε περισσότερους να συμπορευτούν με το επαναστατικό Πρόγραμμα του ΚΚΕ.

Δεύτερον: Σχετικά με ορισμένα θέματα αναφορών μας στις εξελίξεις με τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Πρέπει να κάνουμε γρήγορα άλματα στο κατά πόσο προβάλλουμε τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο ως δυνατότητα ο λαός να βγει στο προσκήνιο, ως συμπύκνωση κλονισμών, που απαιτεί μαχητική αντιπαράθεση με το καπιταλιστικό σύστημα, και όχι αποκλειστικά ως έναν όλεθρο, μια «καταστροφή που μας απειλεί», που «θα πεθάνουμε όλοι» και που τελικά μπορεί να ενισχύει τάσεις παθητικότητας ή παραίτησης στη συνείδηση.

Τρίτον: Για την προβολή της Ιστορίας του ΚΚΕ μπορούν να γίνουν βήματα στο πώς θα αποτυπώνουμε ότι δεν ήταν απλά μια διαδρομή με ηρωικά ματωμένα ίχνη ανθρώπων μιας ανώτερης ηθικής, που τους αντιμετώπισε σκληρά και άδικα το αστικό κράτος. Αλλά κυρίως ότι άντεξαν γιατί ήταν παιδιά του ΚΚΕ, της εποχής τους και των αγώνων του λαού, πιστοί στην επαναστατική προοπτική. Οτι υπέστησαν τη βαρβαρότητα γιατί επέλεξαν και ένοπλα να αμφισβητήσουν την αστική εξουσία.

Δύο τελευταία ζητήματα:

Κατά τη γνώμη μου απαιτεί πιο αυστηρή εξέταση η δουλειά μας για ανάπτυξη δεσμών με κόσμο που μας ενδιαφέρει κοινωνικοταξικά και δεν «συγκινείται» από τον «δικαιωματισμό». Υπάρχει ένα σημαντικό τμήμα νέων ανθρώπων εργατικής - λαϊκής καταγωγής που δεν το βρίσκεις στα πανεπιστήμια, που χρειάζεται πιο επίμονα να εξετάζουμε αν βρίσκεται στο επίκεντρο της δουλειάς μας και τις απαιτήσεις που έχει μια τέτοια παρέμβαση, τη διαπάλη με δυνάμεις που παρεμβαίνουν σε τέτοιο κόσμο και αντιλήψεις που αναπαράγονται από το σύστημα. Γι' αυτό π.χ. χρειάζεται συνολικά στη δουλειά μας και στην προπαγάνδα να μη μένουμε σε γενικές αναφορές για το «δίκαιο» και το «άδικο», την «καταπίεση», το «σύστημα», αλλά να εξηγούμε επίμονα τον ταξικό τους χαρακτήρα.

Τέλος, σωστά κατά τη γνώμη μου εντοπίζονται ορισμένα θέματα που αφορούν την αποστράτευση και άλλα ζητήματα ξένα με την έννοια της κομμουνιστικής σεμνότητας, της θέλησης για δράση που θα υποτάσσει σε κάθε πλευρά και στιγμή το άτομο στο Κόμμα και στους σκοπούς του.

Με κάθε αφορμή, στην πράξη τελικά εκφράζεται η πίστη ή όχι στη δυνατότητα νίκης της σοσιαλιστικής επανάστασης. Οτι η αφοσίωση σε αυτήν την υπόθεση γίνεται από τη σκοπιά όχι κάποιας προσμονής για ένα θολό ευτυχισμένο μέλλον, αλλά της συλλογικής και κοπιαστικής δουλειάς σήμερα ως του κύριου παράγοντα ευτυχίας της ζωής μας.

Σε ζητήματα αποστράτευσης επιδρούν επίσης χαρακτηριστικά της περιόδου όσον αφορά τις δυνατότητες σε ορισμένους κλάδους της οικονομίας όπου κάποιοι θα μπορούσαν να βγάλουν περισσότερα χρήματα, με αποτέλεσμα να ενισχυθεί μια αντίληψη «βολέματος», κόντρα στο ότι τα μέλη του ΚΚΕ και τη δουλειά τους, και τη στάση τους σε αυτήν, στην τελική με βάση τους σκοπούς του Κόμματος την επιλέγουν.

Επίσης, σε πυκνό χρόνο αρκετοί νέοι ή και μεγαλύτερης ηλικίας σύντροφοι ζούμε μόνιμα «έκτακτες» καταστάσεις, με βασική τους πολέμους και τον κίνδυνο γενίκευσής τους. Αυτό ορισμένες φορές αντί να συσπειρώνει, να γίνεται αντιληπτό ως πρόκληση για δράση σε πιο απαιτητικές συνθήκες, δημιουργεί μια αίσθηση «ό,τι ζήσουμε όσο προλαβαίνουμε». «Να αφιερώσω χρόνο στον εαυτό μου, να ζήσω όμορφες στιγμές με τα παιδιά μου». Μάλιστα, αυτό τελικά τίθεται απλά ως εμπόδιο στην αύξηση της προσφοράς στο Κόμμα, γιατί τα παραπάνω είτε δεν να μπορούν γίνουν λόγω καπιταλισμού και όχι λόγω του ΚΚΕ, είτε σε τελική ανάλυση τα κάνουμε όλοι.

Με τα παραπάνω σχετίζεται η συνειδητή πειθαρχία στην υλοποίηση των αποφάσεων της ΚΕ, των αρχών συγκρότησης και λειτουργίας μας. Το ΚΚΕ δεν λειτουργεί με «διοικητισμό», όμως δημοκρατικός συγκεντρωτισμός σημαίνει ενιαίο καθοδηγητικό κέντρο και οι αποφάσεις του είναι δεσμευτικές.

Πιστεύω πως με αιχμή την ειλικρινή, συντροφική αλλά και αυστηρή κριτική πρέπει να καταπολεμηθεί - αρχικά αναφέροντάς το έστω και ως πρόβλημα - ό,τι εκφράζει υιοθέτηση ενός αστικού τρόπου σκέψης και ζωής μέσα στο Κόμμα. Το «είμαι εγώ, η οικογένειά μου, η μουσική που ακούω, οι επιλογές μου, οι διακοπές μου, η δουλειά μου, οι σεξουαλικές επιλογές μου» και κάτι διαφορετικό είναι το Κόμμα.