Συμφωνώ με τις Θέσεις της Κεντρικής Επιτροπής για το 22ο Συνέδριο.

Με το παρόν θέλω να φωτίσω ορισμένες πλευρές από την πείρα μας σχετικά με τις σχολές οπαδών, αφού η συγκεκριμένη μαζική δουλειά με το Πρόγραμμα του Κόμματος αποτελεί παράγοντα διεύρυνσης και ισχυροποίησης των πολιτικών μας δεσμών, συμβάλλει καταλυτικά στην οικοδόμηση, βελτιώνει τη συγκρότηση και λειτουργία των Οργανώσεων.

Διανύουμε μια περίοδο που το πολιτικό κύρος του ΚΚΕ είναι ανεβασμένο, αντανακλώντας διεργασίες που η υλική τους βάση βρίσκεται στην κλιμάκωση των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων και ταυτόχρονα στην πρωτοπόρα παρέμβασή μας, δηλαδή στο πώς εξελίσσεται η ταξική πάλη. Το θετικό κλίμα δεν παραμερίζει την ανάγκη να βαθαίνει η ιδεολογικοπολιτική δουλειά, η στέρεη συμφωνία, να συζητάμε δηλαδή με όρους συστράτευσης έχοντας ως βάση την επαναστατική στρατηγική του Κόμματος. Ο συνδυασμός «λειψής κοινωνικής πείρας» και φαινομένων υποχώρησης από αυτήν τη δουλειά σε ορισμένες κομματικές δυνάμεις λειτουργεί ως αίτια «χαλαρής επαφής», δεν συμβάλλει στην περαιτέρω ωρίμανση του υποκειμενικού παράγοντα. Επιβεβαιώνεται πολλές φορές ότι φίλοι και οπαδοί που μάχονται χρόνια στο πλευρό του Κόμματος αγνοούν βασικές πλευρές της πολιτικής του πρότασης ή και δοσμένες έννοιες, π.χ. τι είναι ιμπεριαλισμός, επειδή δεν κουβεντιάζουμε μαζί τους, γεγονός που οδηγεί σε δυσκολία να τους κινητοποιήσουμε, σε αμορφία στην αξιοποίησή τους.

Η συζήτηση για το Πρόγραμμα του Κόμματος (χαρακτήρας εποχής - επανάστασης, κινητήριες δυνάμεις, σοσιαλιστική επανάσταση και οικοδόμηση, συμμετοχή στην άσκηση εξουσίας) δεν αφορά μια συζήτηση που γίνεται μόνο υπό το πρίσμα της διαπίστωσης των αγεφύρωτων αντιθέσεων του καπιταλισμού. Δεν υποτιμούνται οι όποιες διεργασίες θέτουν στο στόχαστρο την καπιταλιστική σαπίλα και φρίκη που βιώνουν η εργατική τάξη και ο λαός, αλλά σήμερα στη βάση αυτής της αγανάκτησης συζητιέται ευρύτερα από εργαζόμενους ότι «δεν πάει άλλο».

Το κύριο θέμα είναι «προς τα πού πρέπει να πάει». Η παρέμβαση θέτοντας στο επίκεντρο το ζήτημα «από ποιον - για ποιον» είναι μια συμπυκνωμένη ζύμωση, που πρέπει να διεξάγεται και με οργανωμένους - συστηματικούς όρους. Είναι παρέμβαση που αφορά την ιστορική πείρα, την πορεία αποκατάστασης της επαναστατικής στρατηγικής του Κόμματος, τη βαρβαρότητα της αστικής τάξης και του κράτους της, ανεξαρτήτως προσαρμογών και μείγματος πολιτικής, που φωτίζει πλευρές της σοσιαλιστικής - κομμουνιστικής κοινωνίας όχι μόνο ως ιστορικής αναγκαιότητας, αλλά ως δυνάμει άμεσης πραγματικότητας. Τέτοια δουλειά είναι αντικειμενικό ότι δεν εξαντλείται στο πλαίσιο συζήτησης στο διάλειμμα της δουλειάς ή στη γραμμή παραγωγής, στον πάγκο του εργαστηρίου, ακόμα και σε μια σύσκεψη.

Οι σχολές οπαδών ως μορφή (συλλογικό σύστημα, ύλη μαθημάτων, όροι διεξαγωγής) έρχονται να υπηρετήσουν αυτό το περιεχόμενο και ακριβώς γι' αυτό είναι επιτυχημένες, οδηγούν σε άνοδο της μαχητικής συμπόρευσης, βοηθούν στο να σπάνε αυταπάτες, να κατανοούν πρωτοπόροι αγωνιστές τι παλεύουμε, να πείθονται. Πρέπει να επιδιώξουμε τη γενίκευση της λειτουργίας τέτοιων σχολών σε επίπεδο ΤΕ ή και σε μερικότερο επίπεδο, αν αυτό εξυπηρετεί ζητήματα διάταξης - προγραμματισμού.

Εξίσου ουσιαστικό είναι ότι μέσα από τη λειτουργία της σχολής οι οπαδοί μας εκπαιδεύονται στη συλλογικότητα, αφού, παρ' όλη την ανομοιομορφία στη σύνθεση, η μικρή αυτή κολλεκτίβα δένεται, ανταλλάζει γνώμες, προβληματισμό. Ωριμάζει η ενιαία αντίληψη, ταυτόχρονα με παράλληλες πρωτοβουλίες που πρέπει να παίρνουμε (επίσκεψη στη «Σύγχρονη Εποχή», προβολή θεματικής ταινίας, εκδήλωση, θέατρο) και πυροδοτούν περαιτέρω ενδιαφέρον.

Οι σχολές επιδρούν ουσιαστικά στη συγκρότηση της ίδιας της Οργάνωσης, καθώς αναδεικνύονται δάσκαλοι, «νοικοκυρεύουμε» αδυναμίες βοηθητικών επιτροπών, λόγω διάταξης βελτιώνεται η τριβή με την κοσμοθεωρία μας, προσπαθούμε να εκλαϊκεύσουμε ζητήματα, αναδεικνύουμε ποια είναι η μεγάλη αξία της οργανωμένης πάλης, γινόμαστε ικανότεροι στο βασικό καθήκον της απόσπασης δυνάμεων σε μη επαναστατικές συνθήκες.

Η επιτυχία μιας σχολής σχετίζεται και με πρακτικά - οργανωτικά μέτρα λειτουργίας, όπως η έγκαιρη συλλογική συζήτηση και προετοιμασία στα όργανα και στις ΚΟΒ, η εξασφάλιση βασικής υποδομής που υποστηρίζει τη διεξαγωγή, η συνδυασμένη παρακολούθηση ενός μαθητή από την ομάδα της σχολής μαζί με την ΚΟΒ που τον γνωρίζει, αλληλοτροφοδοτώντας τη στήριξη και ωρίμανσή του.

Οι Οργανώσεις πρέπει να προσανατολιστούν ώστε μόνιμα να αναδεικνύονται φίλοι που θα παρακολουθούν τα μαθήματα, να ξεπεράσουμε «στεγανά» που βάζουν φρένο στην απεύθυνση για συμμετοχή, με ευθύνη της ΚΟΒ για τον ποιον προτείνει, αλλά και αντίστοιχη ευθύνη κόντρα σε υποκειμενισμούς. Στη συγκεκριμένη δουλειά αντανακλώνται συνολικότερες δυνατότητες και αδυναμίες από τη λειτουργία μιας ΚΟΒ, από τη δράση στον χώρο ευθύνης, και μπορούμε να εξάγουμε χρήσιμα συμπεράσματα, ώστε τα καθοδηγητικά όργανα να βοηθούν συγκεκριμένα. Οπως αναδείχθηκε παραπάνω, μια σχολή συζητά για «όλου το κόσμου το ψωμί, το φως και το τραγούδι», άρα απαιτείται συνέχεια της δουλειάς πριν και μετά από αυτή, με πολύμορφη παρέμβαση, με τον πολιτισμό, την ψυχαγωγία, τον πολιτικό δεσμό οικονομικής ενίσχυσης.

Η σχολή οπαδών δεν είναι προαπαιτούμενο για τη στρατολογία, ούτε μπορεί να υποκαταστήσει τις ΚΟΒ και τα κομματικά μέλη γι' αυτήν την οργανική με τους σκοπούς μας δουλειά. Είναι καθήκον των ΚΟΒ η ιεράρχηση, ο σχεδιασμός, ο έλεγχος της πολιτικής ισχυροποίησης των δεσμών μας, πρωταρχικά καθοδηγητική ευθύνη των ΤΕ και των ΤΓ.

Η αποστροφή προς τη μελέτη ιδιαίτερα τέτοιου περιεχομένου, οι αντιλήψεις «εγώ δεν έχω μάθει να διαβάζω», «αυτά δεν είναι για εμένα», δεν διαμορφώνονται αυθόρμητα, δεν επαφίενται στο αν κάποιος «το έχει ή δεν το έχει με το διάβασμα», αλλά διαμορφώνονται από τους όρους ζωής της εργατικής τάξης στον καπιταλισμό. Η αστική τάξη θέλει την εργατική στο περιθώριο, τόσο μορφωμένη ώστε να μπορεί να παράγει υπεραξία, να αναπληρώνει τη χαμένη εργατική δύναμη και «να ξανακυλήσει την επόμενη μέρα το νερό στο ίδιο αυλάκι». Πρωτίστως επηρεάζεται ένα τμήμα βιομηχανικού προλεταριάτου που μπορεί η τριβή του με το βιβλίο να εξαντλείται στα όρια ενός βασικού επιπέδου ή/και να συνυπάρχει με λειτουργικό αναλφαβητισμό.

Αυτό δεν σημαίνει ότι ένας βιομηχανικός εργάτης είναι ανεπίδεκτος μαθήσεως, αλλά αναδεικνύει τη δική μας καθοδηγητική ευθύνη για προσανατολισμένη βοήθεια ώστε συλλογικά και από καλύτερη θέση να ατσαλώνεται ιδεολογικοπολιτικά, να απαρνιέται προσωπικά στοιχεία οπισθοχώρησης, γενικεύοντας την εμπειρία από τη βιοπάλη και τον αγώνα και μεταβάλλοντάς τη σε παράγοντα δύναμης και αντοχής.

Χρειάζεται λοιπόν ιδιαίτερη φροντίδα, πρακτική στήριξη σε φίλους και σε συντρόφους μας που συμμετέχουν στα οργανωμένα συστήματα. Κυρίως όμως είναι δουλειά που απαιτεί καθοδήγηση στη βάση ότι η συμμετοχή στη σχολή, το διάβασμα, η μελέτη της μαρξιστικής - λενινιστικής κοσμοθεωρίας, η αφομοίωση των σύγχρονων επεξεργασιών και του επαναστατικού Προγράμματος του ΚΚΕ είναι πράξεις ανατρεπτικές, πραγματικής αμφισβήτησης, που στοχεύουν στην καρδιά του καπιταλιστικού συστήματος και στόχο έχουν να βρεθεί η εργατική τάξη στο προσκήνιο της κοινωνικής εξέλιξης, οικοδομώντας τον σοσιαλισμό - κομμουνισμό.