Ο πόλεμος κάνει φανερό ότι απαιτείται άλλο επίπεδο ιδεολογικής και οργανωτικής παρέμβασης από μια οργάνωση επαναστατών, που θα πρέπει να αντεπεξέλθει σε καθήκοντα που γενιές ολόκληρες κομμουνιστών δεν είχαν μπροστά τους.

Εχουμε εκτιμήσει ότι έχουμε μετρήσει βήματα σε δείκτες της δουλειάς μας. Εχουμε δοκιμάσει νέες μορφές παρέμβασης, τόσο κινηματικά όσο και κομματικά. Ο,τι κάνουμε, όταν το κάνουμε καλά, αφήνει το αποτύπωμά του. Κάνουμε πολλά, ο κόσμος μας παρακολουθεί, μας εκτιμάει. Γιατί όμως δεν προχωράει όπως θα θέλαμε η στρατολογία και η οικοδόμηση στους χώρους δουλειάς; Γιατί παραμένουμε πίσω στη ζύμωση του Προγράμματός μας πλατιά στον λαό;

Συνθήματα όπως «Τα κέρδη τους ή οι ζωές μας» και «Μόνο ο λαός σώζει τον λαό», οι παρεμβάσεις στο κίνημα και μέσα από τα όργανα του αστικού κράτους, βοηθάνε, είναι αφορμές για να ανοίξει η συζήτηση στην κατεύθυνση που θέλουμε.

Είναι όμως μόνο οι αφορμές. Δεν είναι η ολοκληρωμένη συζήτηση. Η παρέμβαση αυτή υπάρχει κίνδυνος να μένει στο σύνθημα. Θεωρώ ότι πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας ότι ο κόσμος στον οποίο απευθυνόμαστε, εκ των προτέρων δεν αντιλαμβάνεται τα συνθήματά μας όπως εμείς τα έχουμε στο μυαλό μας. Αυθόρμητα, τα αντιλαμβάνεται από τη σκοπιά της διαχείρισης, της αλλαγής μέσα στο πλαίσιο του καπιταλισμού. Δεν έχει καν στο μυαλό του τι είναι ο καπιταλισμός, πόσο μάλλον να τον ανατρέψει. Π.χ. το σύνθημα «τα κέρδη ή οι ζωές» το καταλαβαίνει ως «κάποια λαμόγια που κερδίζουν στις πλάτες μας». Το «κράτος των μονοπωλίων» ως «το κράτος των καρτέλ που δεν ελέγχει κανένας». Σε αυτό βέβαια επιδρά και η δουλειά του αντιπάλου, αλλά επιδρά σε ένα ήδη διαμορφωμένο, αντικειμενικό έδαφος. Απαιτεί λοιπόν την παρέμβαση των κομμουνιστών για να αναλυθεί, να εξηγηθεί το σύνθημα. Αν δεν γίνει αυτό, υπάρχει κίνδυνος άθελά μας να ρίχνουμε κι εμείς νερό στον μύλο του ρεφορμισμού.

Επίσης οι Θέσεις λένε πως βασικοί θεσμοί του αστικού συστήματος δέχονται αμφισβήτηση, π.χ. η εμπιστοσύνη στη Δικαιοσύνη. Αυτό δεν σημαίνει όμως αυθόρμητη συμφωνία με τον θεσμό της λαϊκής Δικαιοσύνης και την εκλογή αντιπροσώπων από τους χώρους δουλειάς. Δεν υπάρχουν αυτά στα μυαλά του κόσμου γενικά. Ο λαός δεν θέλει την αβεβαιότητα. Θα ψάχνει μέσα στον καπιταλισμό τη λύση. Θα φωνάζει με όλη του τη δύναμη ότι θέλει δικαιοσύνη και ένα σοβαρό κράτος να τον κυβερνά. Η παρέμβαση, λοιπόν, των κομμουνιστών με το Πρόγραμμά τους είναι σήμερα επίκαιρη και αναγκαία.

Λέμε ότι η αντικαπιταλιστική - επαναστατική συνείδηση δεν γεννιέται αυθόρμητα στην εργατική τάξη. Εχει σημασία αυτό. Σε όσες πορείες και απεργίες και να πάρει μέρος ένας εργαζόμενος, μια νέα μητέρα, όσες ομιλίες του εργατικού στελέχους και να ακούσει, δεν φτάνει για να καταλάβει ότι ο καπιταλισμός είναι το πρόβλημα και ότι μπορεί και πρέπει να ανατραπεί. Ισως να το υιοθετεί απλά ως σύνθημα, όμως δεν θα μπαίνει ο ίδιος στον στρατό των επαναστατών. Αυτό το βλέπουμε και στην πράξη, με δεκάδες «αιώνιους οπαδούς» του Κόμματος. Η διαμόρφωση επαναστατικής συνείδησης είναι καθήκον των κομμουνιστών. Με σχέδιο, με οργάνωση και πρωτοβουλία. Λέμε ότι στα σωματεία πρέπει να γίνει πιο καθαρό το «τάξη ενάντια σε τάξη». Πάλι όμως δεν φτάνει το σύνθημα. Στα Γιάννενα έχουμε το πρωτοβάθμιο σωματείο στο εργοστάσιο «Ζαγόρι». Οι εργάτες το έφτιαξαν και το στηρίζουν. Συμμετέχουν μαζικά σε απεργίες, με τα μπροστά και τα πίσω τους. Ακόμα και όταν επικαλούνται την ταξική πάλη, σημαίνει αυτό ότι αντιλαμβάνονται πως πρέπει αυτή να φτάσει μέχρι την πάλη για την εξουσία; Μαζί με την επίθεση της εργοδοσίας συνυπάρχει και το αντικειμενικό γεγονός ότι το κεφάλαιο είναι αυτό που τους βάζει στην παραγωγή, τους «δίνει μεροκάματο». Αρα, ο «ρεαλισμός» των μεταρρυθμίσεων, το «να βρούμε μια χρυσή τομή που θα μας καλύπτει όλους», πάντα θα υποβόσκει.

Οι συνθήκες είναι εύφορες για το φούντωμα του ρεφορμισμού. Πάντα θα τον βρίσκουμε μπροστά μας, γιατί όσο η καπιταλιστική οικονομία θα ζορίζεται τόσο θα γεννά το αίτημα για «αλλαγές», και από τον λαό και από τους ίδιους τους καπιταλιστές. Υπάρχει η πίεση, που μπαίνει στις Θέσεις, ότι «αυτά που λέτε δεν γίνονται», «απέτυχαν». Αυτά συνυπάρχουν και με το «καλά όλα αυτά, αλλά τι θα κάνουμε τώρα;», δηλαδή πίεση για άμεσες λύσεις. Και με αυτήν τη μορφή εμφανίζεται ο ρεφορμισμός στον περίγυρό μας. Δηλαδή απόψεις όπως «Συμφωνώ με τον σοσιαλισμό, υπερασπίζομαι την ΕΣΣΔ, το ΚΚΕ, θα έρθω στην εκδήλωση, αλλά μέχρι να γίνουν αυτά πρέπει τώρα να βρούμε λύση». Αυτό πιέζει και τις δυνάμεις μας στο κίνημα, τους συνδικαλιστές μας. Η πίεση αυτή δεν εμφανίζεται πάντα με το ζήτημα της κυβέρνησης. Εμφανίζεται και αλλιώς: Με την ανάθεση, με την πίεση προς τους εκλεγμένους μας να τους λύσουν το πρόβλημα άμεσα κ.λπ. Οταν το πρόβλημα δεν θα λύνεται (και αυτό θα είναι η πλειοψηφία των περιπτώσεων) θα απογοητεύονται, θα κάνουν πίσω. Αν οι δυνάμεις μας και οι οπαδοί μας περιμένουν εύκολες, γρήγορες νίκες χωρίς τη συμμετοχή των εργαζομένων, τουλάχιστον του πιο μαχητικού τους κομματιού, θα απογοητευτούν, θα πουν «τελικά και το σωματείο δεν μπορεί να κάνει και πολλά».

Απαιτείται λοιπόν συγκεκριμένη, οργανωμένη και λεπτομερής ιδεολογική - πολιτική πάλη. Αν αυτή η δουλειά δεν οργανωθεί στο επίπεδο των ΚΟΒ, δεν μπορεί να έχει αποτελέσματα. Να το σκεφτούμε και αλλιώς: Αν οι ΚΟΒ μας δεν σχεδιάζουν, συζητούν, δρουν με επίκεντρο τη ζύμωση του Προγράμματός μας, τότε με τι κριτήριο δρουν; Μια τέτοια δουλειά δεν είναι εύκολη. Η καθημερινότητα πιέζει για το άμεσο, για το πρόβλημα, για τη γρήγορη λύση. Τελικά, όμως, αυτό που μένει στον λαό θα είναι η αντικαπιταλιστική ζύμωση. Αυτό θα αντέχει στις διάφορες φάσεις και στα διάφορα κόλπα των αστών. Τα υπόλοιπα θα παρέρχονται.

Η Ιστορία έχει δείξει άλλωστε πως στις στιγμές της επαναστατικής κατάστασης, τότε που οι μάζες είναι σε κίνηση, το παιχνίδι κρίνεται στις λεπτομέρειες αλλά και στα «μεγάλα μεγέθη». Τότε στα μυαλά του λαού κυριαρχούν ερωτήματα όπως «Ποιον να εμπιστευτώ για να με οδηγήσει; Με ποιον να συμμαχήσω; Ποιος είναι ο εχθρός μου; Σε ποιον να δώσω την εξουσία;». Η μάχη που δίνουμε σήμερα είναι κομμάτι αυτής της διαπάλης. Δεν περιμένουμε τη μέρα «Χ». Η μάχη αυτή στη συνείδηση του κόσμου έχει ήδη ξεκινήσει, και πρέπει να τη δώσουμε με όλες μας τις δυνάμεις.