Για τον προσυνεδριακό διάλογο μπροστά στο 22ο Συνέδριο του Κόμματος, θεωρώ καθήκον μου να συμβάλλω δημιουργικά και υπεύθυνα. Με σταθερή πίστη στο Κόμμα και στο επαναστατικό μας Πρόγραμμα, θέλω να αναδείξω πλευρές που θεωρώ κρίσιμες για την ιδεολογική, πολιτική και οργανωτική ισχυροποίηση που απαιτούν οι σημερινές συνθήκες. Οι Θέσεις της ΚΕ θέτουν με ορθό τρόπο το ζήτημα της εναρμόνισης όλης της δουλειάς μας με το επαναστατικό Πρόγραμμα και το Καταστατικό, ώστε το Κόμμα να μπορεί να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της ταξικής πάλης.

Με βάση την πείρα μου, θεωρώ ότι από τα πιο κρίσιμα ζητήματα είναι η ικανότητα του Κόμματος να παρεμβαίνει ιδεολογικά και πολιτικά μέσα στο εργατικό - συνδικαλιστικό κίνημα, αλλά και να βρίσκεται σταθερά μέσα στις μάζες, κρατώντας το τιμόνι της καθοδήγησης των αγώνων. Η αυτοτελής παρέμβασή μας στους χώρους δουλειάς δεν είναι απλώς απαραίτητη, αλλά αποτελεί την προϋπόθεση ώστε οι θέσεις μας να γίνονται υλική δύναμη, να μετατρέπονται σε ταξική δράση με προοπτική. Το ζήτημα, ωστόσο, είναι πώς αυτή η παρέμβαση εναρμονίζεται με τη δράση μας μέσα στο ίδιο το κίνημα, στα όργανά του και στις διαδικασίες του.

Κάθε πλευρά της αντιπαράθεσης με εργοδοσία, κυβέρνηση και δυνάμεις του αστικού πολιτικού συστήματος έχει βαθύ ιδεολογικό και πολιτικό περιεχόμενο. Ολα αυτά συνδέονται άμεσα με τη βασική γραμμή που θέλουμε να ανοίξουμε: Ποιο κίνημα και ποιος αγώνας είναι αναγκαίος σήμερα ώστε να ανοίξει ο δρόμος για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου. Ακόμη και οι αγώνες που ξεκινούν με αμιγώς οικονομικό χαρακτήρα, μέσα στις σημερινές συνθήκες όξυνσης των αντιθέσεων, μπορούν και πρέπει να συνδέονται με το κεντρικό ζήτημα: ποια τάξη θα έχει την εξουσία και τα μέσα παραγωγής.

Οι Θέσεις της ΚΕ αναφέρονται στα σημαντικά βήματα που έγιναν μέσα από αγώνες όπου το Κόμμα και οι δυνάμεις του πρωτοστάτησαν, όπως στη ΛΑΡΚΟ και στο λιμάνι του Πειραιά. Από την ανασκόπηση αυτής της πείρας προκύπτουν πολύτιμα συμπεράσματα: Η σημασία της ιδεολογικής και πολιτικής προετοιμασίας, οι αδυναμίες που εμφανίστηκαν, ο σωστός καταμερισμός, η λειτουργία των ΚΟΒ και των Κομματικών Ομάδων, αλλά και η αποφασιστική δουλειά των καθοδηγητικών οργάνων πριν, κατά τη διάρκεια και μετά από κάθε μάχη.

Ενα ζήτημα που συναντάμε συνεχώς είναι αυτό της «αποτελεσματικότητας των αγώνων». Το αντιμετωπίσαμε ως ζήτημα που μπαίνει κυρίως από τις δυνάμεις του εργοδοτικού κυβερνητικού συνδικαλισμού και πρόσφατα στις απεργίες ενάντια στο νομοσχέδιο για το 13ωρο και την ευελιξία, όταν πολλοί εργαζόμενοι ρωτούσαν: «Γιατί να απεργήσω αφού θα το ψηφίσουν;». Οι απαντήσεις που δώσαμε, που δίνουμε κυρίως μέσα από τον «Ριζοσπάστη», μπορούν και πρέπει να ενισχυθούν μέσα από τη συζήτηση στα ΔΣ και τις γενικές συνελεύσεις των σωματείων συζητώντας την πείρα και το σχέδιο κλιμάκωσης. Οι Κομματικές Ομάδες οφείλουν να οργανώσουν και να προετοιμάσουν τη συζήτηση μέσα στο κίνημα ώστε να αναδεικνύεται πως κάθε μάχη, ανεξάρτητα από την έκβαση της άμεσης διεκδίκησης, συμβάλλει στη συγκέντρωση δυνάμεων, στη διαμόρφωση συνείδησης και στην προετοιμασία της συνολικής αναμέτρησης με την εξουσία του κεφαλαίου.

Συγκέντρωση δυνάμεων που πρέπει να εκφράζεται με αύξηση των Σωματείων που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, με αλλαγή συσχετισμών στα όργανα, με μαζικοποίηση των συνδικάτων και τη δημιουργία νέων, που θα εντάσσουν εργαζόμενους σε ευέλικτες μορφές απασχόλησης, μετανάστες, γυναίκες και νεολαία ως βασική προϋπόθεση για να προχωράει ο πανελλαδικός συντονισμός των αγώνων, πάνω σε κοινό πλαίσιο πάλης και όχι σε επίπεδο «κορυφών». Για να δυναμώνει η αντικαπιταλιστική γραμμή πάλης, με άξονα την διεκδίκηση κόντρα στην στρατηγική του κεφαλαίου, σε συνθήκες όξυνσης των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, πολεμικής εμπλοκής και προετοιμασίας με πιθανή την εμφάνιση νέας βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης, ώστε οι αγώνες που μπορεί να μαζικοποιηθούν στο μέλλον, λόγω των καπιταλιστών μεγάλων αντιθέσεων και αντιφάσεων, να μην εγκλωβιστούν στη γραμμή της διαχείρισης, των μεταβατικών προγραμμάτων και των αυταπατών.

Αυτή η γραμμή αποτελεί τον βασικό άξονα της αντιπαράθεσης με τις δυνάμεις των αστικών κομμάτων μέσα σε ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, Ομοσπονδίες και Συνδικάτα, και δουλεύοντας σταθερά με αυτή μπορούμε πιο αποτελεσματικά να αναδεικνύουμε ότι η γραμμή του συμβιβασμού είναι γραμμή ήττας και υποταγής.

Σε αυτό το πλαίσιο, είναι καθοριστική η αναβάθμιση της λειτουργίας των Κομματικών Ομάδων: σταθερή συνεδρίαση, καλή προετοιμασία, ιδεολογική και πολιτική συζήτηση που να οδηγεί σε αποτελεσματικό επιτελείο καθοδήγησης. Στον βαθμό που αυτό θα κατακτιέται, θα μπορεί να εξασφαλίζεται καλύτερη βοήθεια προς τα συνδικαλιστικά στελέχη και θα δημιουργούνται προϋποθέσεις ώστε τα μέλη του Κόμματος να είναι πραγματικοί ηγέτες στους χώρους δουλειάς.

Ολα αυτά προϋποθέτουν βελτίωση της ατομικής προετοιμασίας, της πρωτοβουλίας, της αποφασιστικότητας και της μεθοδικότητας. Η μελέτη, το γράψιμο και η συστηματοποίηση της πείρας πρέπει να συμβάλλουν στη συλλογική μας αναβάθμιση. Χρειάζεται να ανέβει το επίπεδο αυτοθυσίας και προσφοράς, ώστε ο καθένας μας να ανταποκρίνεται στο σύνθημα του Συνεδρίου: Κομμουνιστής δυνατός, σταθερός σε κάθε δοκιμασία, έτοιμος στο κάλεσμα του Κόμματος.