Οι Θέσεις επικεντρώνονται στις βασικές προϋποθέσεις προκειμένου το Κόμμα να φέρει εις πέρας τον ιστορικό του ρόλο ως οργανωμένη επαναστατική πρωτοπορία της εργατικής τάξης: Την ιδεολογικοπολιτική και οργανωτική του αυτοτέλεια, την ικανότητά του να δρα - με επαναστατική στρατηγική - σε όλες τις συνθήκες και καμπές της ταξικής πάλης, και την ύπαρξη ισχυρών -οργανωτικά και ιδεολογικά - Κομματικών και ΚΝίτικων Οργανώσεων όπου ζει και εργάζεται η εργατική τάξη (και ειδικά σε στρατηγικούς κλάδους της οικονομίας).

Ο καθοδηγητικός ρόλος του Κόμματος στη συγκέντρωση δυνάμεων για την επανάσταση είναι μια υπόθεση σύνθετη, που διεξάγεται και οικοδομείται σε βάθος χρόνου (με εναλλαγές και μεταπτώσεις), αλλά και επιβεβαιώνεται καθημερινά.

Στη δοσμένη συγκυρία, όπου οι εγχώριες και διεθνείς συνθήκες προμηνύουν γρήγορες, σύνθετες εξελίξεις, τα καθήκοντα και οι απαιτήσεις από εμάς - συλλογικά και «ατομικά» ως μέλη και στελέχη του Κόμματος - αυξάνονται επιτακτικά σε όλους τους τομείς που συνθέτουν τον ρόλο και την αποστολή μας: Στην ιδεολογικοπολιτική θωράκιση, την οργανωτική ισχυροποίηση, την κομματική επαγρύπνηση και περιφρούρηση κ.ο.κ. Προκειμένου να μπορέσουμε να ανταποκριθούμε, τόσο ως προς τη διεύρυνση ρωγμών που μπορεί να εμφανιστούν στη «νομιμοποίηση» της καπιταλιστικής εξουσίας (εκτρέποντας κάθε ρυάκι δυσαρέσκειας και αμφισβήτησης στις γραμμές της λαϊκής πλειοψηφίας στο ευρύτερο ποτάμι της επαναστατικής ανατροπής) όσο και ως προς την αντιμετώπιση χτυπημάτων ή και οπισθοχωρήσεων που μπορεί να προκύψουν.

Η σύνδεση όλων των συνεπειών της καπιταλιστικής βαρβαρότητας που βιώνει η λαϊκή πλειοψηφία με τη γενεσιουργό τους αιτία ως κοινό παρανομαστή, που δεν φτιασιδώνεται αλλά μόνο ανατρέπεται, αποτελεί βασικό συστατικό στοιχείο της δουλειάς μας. Η σύνδεση της καταδίκης του παλιού με την ανάδειξη του νέου κόσμου για τον οποίο αγωνιζόμαστε - τον σοσιαλισμό - αποτελεί οργανικό τμήμα και συνέχεια της ίδιας δουλειάς.

Η προώθηση των παραπάνω σε κάθε πεδίο, κάθε μικρό και μεγάλο αγώνα ή ζήτημα που απασχολεί την εργατική τάξη, συνδέεται με τη δυνατότητα και ικανότητά μας να παρεμβαίνουμε άμεσα και εύστοχα παντού. Που σημαίνει ότι κάθε κομμουνιστής, όπου κι αν βρίσκεται, είναι ταυτόχρονα προπαγανδιστής, οργανωτής, λαϊκός αγωνιστής και καθοδηγητής.

Η συγκρότηση και λειτουργία των ΚΟ ως «κύτταρα» του Κόμματος, ως η φωνή, τα μάτια και τα χέρια του παντού, με τις πολλαπλές απαιτήσεις και καθήκοντα που τίθενται στις Θέσεις, αλλά και την απαιτούμενη καλλιέργεια της κομμουνιστικής αλληλεγγύης, της συντροφικότητας κ.ο.κ., αποτελούν βασική προϋπόθεση για την ισχυροποίηση του Κόμματος ως ένα αλληλένδετο, άρρηκτα σφυρηλατημένο σύνολο «κρίκων» δουλειάς και καθηκόντων. Βασικό απαιτούμενο πρέπει να είναι η συνεχής, συστηματική μέριμνα και σχεδιασμός προκειμένου οι διάφορες πρακτικές δράσεις να μετουσιώνονται σε ουσιαστικά αποτελέσματα για την προώθηση της ταξικής πάλης.

Ειδική προσοχή και βάρος πρέπει να δοθεί στο κομμάτι της συντροφικότητας, στις σχέσεις μεταξύ των συντρόφων, στον χαρακτήρα και το περιεχόμενο της κομματικής ζωής. Οι σχέσεις μεταξύ μας πρέπει να αντανακλούν (όσο το δυνατόν σε συνθήκες καπιταλιστικού περίγυρου) τις νέες σχέσεις στη νέα κοινωνία που θέλουμε να χτίσουμε. Δεν μπορούν να είναι τυπικές, ρηχές, συγκυριακές κ.ο.κ.

Η κομματική οικοδόμηση τίθεται - πολύ σωστά - ως ένα κομβικό και σύνθετο / πολυπαραγοντικό ζήτημα στις Θέσεις. Είναι όμως και διαρκές, ζωντανό, καθώς δεν αποτελεί μια στιγμιαία διαδικασία, δεν σταματά με τη στρατολογία, αλλά αποτελεί μια διαρκή, συστηματική διαδικασία διαμόρφωσης ενός κομμουνιστή επαναστάτη σε συνθήκες όπου συνεχώς υφίσταται πιέσεις για συμβιβασμό, ενσωμάτωση, παροπλισμό και παραίτηση. Η διαδικασία αφομοίωσης (ιδιαίτερα των νεότερων συντρόφων μας) και κομματικής διαπαιδαγώγησης δεν είναι εύκολη, απλή ή αυτονόητη υπόθεση. Βεβαίως, δεν οφείλονται όλες οι αποστρατεύσεις σε εμάς. Υπάρχουν αντικειμενικοί και υποκειμενικοί παράγοντες που συντείνουν σε αυτά - και πάντοτε θα υπάρχουν, ανεξάρτητα από την ικανότητά μας να γαλουχούμε νέους κομμουνιστές. Μπορούμε όμως, στον βαθμό που μας αναλογεί, να περιορίζουμε τις απώλειες προς τον ταξικό αντίπαλο, βοηθώντας (συλλογικά και καθοδηγητικά) τους συντρόφους μας να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων, να κατανοήσουν βαθιά την κομματική τους ιδιότητα, την ιστορική τους αποστολή, την αξία της συλλογικότητας, της οργανωμένης πάλης κ.ο.κ., εμφυσώντας τους τη μαχητικότητα και διάθεση για προσφορά, στεκόμενοι δίπλα τους ως συλλογική ασπίδα απέναντι στις πολύμορφες πιέσεις του αντιπάλου.

Πρέπει να προχωράμε μπροστά με εμπιστοσύνη στον εργαζόμενο λαό και στην οργανωμένη δύναμή του, με βαθιά κατανόηση του πώς λειτουργεί ο καπιταλιστικός κόσμος, με γνώση των αντικειμενικών δυσκολιών της ταξικής πάλης και του βασανιστικού ζητήματος της κατάκτησης των συνειδήσεων. Πως ο κόσμος δεν αλλάζει μονομιάς, αλλά αλλάζει. Πως ο αγώνας μας είναι μαραθώνιος αλλά και σπριντ. Πως δεν μετριέται απόλυτα ή απαραίτητα με άμεσα / εύκολα μετρήσιμα ποσοτικά αποτελέσματα (π.χ. εκλογικά ποσοστά) - ούτε καν. Ομως αυτό προϋποθέτει βαθιά ιδεολογικοπολιτική και κομματική συνειδητότητα, πραγματικό και ζωντανό δέσιμο με την οργανωμένη ζωή, συστηματική και ουσιαστική ζύμωση με την πολιτική - κομματική δράση. Που διαμορφώνεται και σφυρηλατείται τόσο ως σχέση του κομματικού μέλους με την Κομματική του Οργάνωση όσο και ως σχέση της Κομματικής Οργάνωσης με το κομματικό μέλος, σε μια διαλεκτική ενότητα.

Η καλλιέργεια και η προβολή μιας άλλης κοινωνίας και ενός άλλου τύπου ανθρώπου (με αξίες, ιδανικά και στάση ζωής διαμετρικά αντίθετα και ποιοτικά κατά πολύ ανώτερα του καπιταλισμού και των προτύπων που καλλιεργεί και προωθεί) είναι επίσης πολύ σημαντικό. Η αγωνιστική στάση ζωής και ο νέος κόσμος που θέλουμε να χτίσουμε πρέπει να προβάλλονται, τόσο θετικά (αυτοτελώς, από μόνα τους) όσο και αντιπαραθετικά με τη βαρβαρότητα - σαπίλα του καπιταλισμού, του ατομισμού, της λογικής «ο θάνατός σου η ζωή μου» κ.ο.κ., αλλά και με την ψευδεπίγραφη «ριζοσπαστικότητα» - «επαναστατικότητα» αντιδραστικών θεωριών και αντιλήψεων (που προσπαθούν να ενδυθούν - συχνά με τη στήριξη διαφόρων οπορτουνιστικών δυνάμεων - ως η επιτομή της προοδευτικότητας, ενώ επί της ουσίας αποτελούν αστικές θεωρίες και αντιλήψεις με προοδευτικοφανή μανδύα και αντιδραστικό πυρήνα).

Ως προς αυτό, στην περίπτωση της διαπάλης γύρω από το ζήτημα της σεξουαλικότητας, του φύλου, της ομοφυλοφιλίας κ.ο.κ. (που οξύνθηκε μεν την περίοδο που συζητιόταν το σχετικό νομοσχέδιο, αλλά προϋπήρχε για πολλά χρόνια) καταδείχθηκε το γεγονός ότι υπάρχουν ζητήματα με τα οποία ακόμη δεν είχαμε καταπιαστεί όσο θα έπρεπε. Που θέλουν πιο έγκαιρη, πιο στοχευμένη και πιο δουλεμένη τοποθέτηση από εμάς (κωδικοποιημένα και εκλαϊκευμένα με τρόπο που να μπορούν να κατανοηθούν και να αξιοποιηθούν πλατιά προπαγανδιστικά στην αντιπαράθεση και διαπάλη με τα αστικά ιδεολογήματα και αντιλήψεις).

Καταλήγοντας, το 22ο Συνέδριο βρίσκει το Κόμμα μας να στέκεται από καλύτερες θέσεις σε όλους τους τομείς σε σχέση με το παρελθόν. Οι Θέσεις αποτελούν ένα εξαιρετικό σημείο αναφοράς, βάση και εφαλτήριο προκειμένου να πάμε το Κόμμα μας ακόμα ψηλότερα παντού, γενόμενοι καλύτεροι, ισχυρότεροι και ικανότεροι σε όλα τα στοιχεία που συνθέτουν τη δουλειά μας για την υπόθεση της εργατικής τάξης, στις μικρές και μεγάλες μάχες που έχουμε μπροστά μας.