Σε «κατάσταση έκτακτης ανάγκης» για το ζήτημα της λειψυδρίας κηρύχθηκε η Αττική (εκκρεμεί για το τυπικό η υπουργική υπογραφή), έπειτα από σχετική γνωμοδότηση της ΡΑΑΕΥ, ανοίγοντας τον δρόμο για «fast track» διαδικασίες στα «έργα» που ανακοίνωσε προ ημερών η κυβέρνηση, στην κατεύθυνση της περαιτέρω εμπορευματοποίησης του νερού και της πανάκριβης τιμολόγησής του.

Σύμφωνα με αυτά - θυμίζουμε - μεταξύ άλλων δρομολογούνται έργα διασύνδεσης των ποταμών Κρικελιώτη και Καρπενησιώτη με τον ταμιευτήρα του Ευήνου, σχέδια που καμία σχέση δεν έχουν με την επίλυση του προβλήματος υδροδότησης της Αττικής, απεναντίας προωθούν την κερδοφορία του κατασκευαστικού κεφαλαίου και την περαιτέρω δέσμευση των καλής ποιότητας υδατικών αποθεμάτων της λεκάνης απορροής του Αχελώου, με σκοπό την εμπορική τους χρήση.

Την ίδια στιγμή, για την αντιμετώπιση της λειψυδρίας την οποία επικαλούνται τα αστικά επιτελεία - στην πραγματικότητα δεν είναι παρά η αδυναμία του αστικού κράτους να καλυφθούν οι λαϊκές ανάγκες σε ύδρευση και άρδευση - γνωστοποιήθηκε ότι τίθενται σε λειτουργία τα αντλιοστάσια της Υλίκης, ενώ επαναλειτουργούν οι γεωτρήσεις της Μαυροσουβάλας και εξετάζεται η δυνατότητα αξιοποίησης υπόγειων υδροφορέων κατά μήκος του υδραγωγείου του Μόρνου, συμπεριλαμβανομένου του Βοιωτικού Κηφισού, από τον οποίο ωστόσο ποτίζονται αγροτικές καλλιέργειες...

Συγχρόνως προωθούνται πανάκριβα έργα αφαλάτωσης για την Αττική, που σε καμία περίπτωση δεν αντιμετωπίζουν το πρόβλημα και τα οποία είναι δεμένα με την πολιτική της ΕΕ για την «πράσινη ενεργειακή μετάβαση», αφού η αφαλάτωση θα μπορεί να αξιοποιεί την πλεονάζουσα ηλεκτρική ενέργεια των πανάκριβων ΑΠΕ, εκτοξεύοντας τους τζίρους των μονοπωλιακών ομίλων διαχείρισης και φορτώνοντας νέα υπέρογκα κόστη στην πλάτη του λαού.

Ολα τα παραπάνω προωθούν την περαιτέρω εμπορευματοποίηση του νερού για τον λαό της Αττικής και πατάνε πάνω στις κατευθύνσεις της πολιτικής της ΕΕ, αφού πυρήνας αυτής της στρατηγικής για τη διαχείριση του νερού σε βάρος των λαϊκών αναγκών είναι η Οδηγία - Πλαίσιο της ΕΕ για το νερό, του 2000, με την οποία εναρμονίστηκε η ελληνική νομοθεσία από το 2003 και αναθεωρήθηκε το 2023. Βάσει αυτής, κάθε σχετική απόφαση στοχεύει στη συγκράτηση της ζήτησης μέσω αυξήσεων στα τιμολόγια, και όχι σε ουσιαστικά έργα εμπλουτισμού του αποθέματος σε νερό και προστασίας των δασών.

Αυτά τα έργα άλλωστε «σκοντάφτουν» στην επιλεκτική ανικανότητα του κράτους, δεν ιεραρχούνται στις χρηματοδοτήσεις και «δεν χωράνε» στον καθορισμό των χρήσεων γης με κριτήριο την καπιταλιστική κερδοφορία. Γι' αυτό και κρίσιμα έργα ύδρευσης, άρδευσης και αντιπλημμυρικής προστασίας ύψους 300 εκατ. ευρώ απεντάχθηκαν από το Ταμείο Ανάκαμψης, ενώ τώρα προωθούνται οι συγχωνεύσεις των Εταιρειών Υδρευσης - Αρδευσης, με υπογραφή συμφωνιών για έσοδα, έργα μέσω ΣΔΙΤ, κυνήγι ανείσπρακτων οφειλών, αυξήσεις στα τιμολόγια κ.λπ.