«Τα ενεργειακά, και ιδιαίτερα οι νέες πηγές Ενέργειας, θα μπορούσαν να είναι ένα πεδίο δυνητικής συνεργασίας μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδας (...) να ξεκλειδώσει και για τις δυο πλευρές σημαντικές ευκαιρίες κέρδους, να ανοίξει τον δρόμο συνεργασίας και σε άλλα ζητήματα, και να προωθήσει την ευρύτερη περιφερειακή συνεργασία και σταθερότητα (...) Κάθε μέρα που περνάει, τα προβλήματα που παραμένουν άλυτα, πολλαπλασιάζονται ή προστίθενται επιπλέον στρώσεις στα ήδη υφιστάμενα, με τελικό αποτέλεσμα η αντιμετώπισή τους να καθίσταται εξαιρετικά δύσκολη (...) χάνονται ευκαιρίες (...) Αντί της αδράνειας, εναλλακτική προσέγγιση αποτελεί η διαχείριση των εν λόγω διαφορών (...) μια περίοδος ουσιαστικής προσέγγισης υπήρξε εκείνη μεταξύ 1999 και 2010, με πρωτοβουλία των τότε υπουργών Εξωτερικών Γιώργου Παπανδρέου και Ισμαήλ Τζεμ (...) Αντί για ανταγωνισμό (σ.σ. στην Ενέργεια), να προωθηθεί ένας καταμερισμός των βαρών ή συνδυασμός δυνατοτήτων. Αντί για αντιζηλία, η προσπάθεια να καταλήξει σε εξερεύνηση και εν συνεχεία εκμετάλλευση πόρων, οι οποίοι μπορούν να αναπτυχθούν μέσω της συνεργασίας». Ποιος πλέκει με τόση θέρμη το εγκώμιο της συνεκμετάλλευσης, αναγορεύοντας την Ενέργεια σε καταλύτη των διευθετήσεων στα Ελληνοτουρκικά; Ο Χάρης Τζήμητρας, καθηγητής Διεθνούς Δικαίου, Διευθυντής του Κυπριακού Κέντρου του Ινστιτούτου του Οσλο για την Ειρήνη και Senior Fellow του Atlantic Council στην Ουάσιγκτον. Από την περασμένη Πέμπτη, φέρει και την ιδιότητα του μέλους του επιστημονικού συμβουλίου του Ινστιτούτου Τσίπρα. Ο οποίος θα πρέπει να ανησυχεί σοβαρά μην του κλέψει το κελεπούρι η νέα Αμερικανίδα πρέσβειρα, που καταφτάνει στη χώρα μας με τα ίδια ακριβώς σχέδια «υπό μάλης»...