Οδηγίες προς ΝΑΤΟικούς «ναυτιλλομένους» - με την πείρα του «μπαρουτοκαπνισμένου» στην προώθηση των ευρωατλαντικών σχεδιασμών - δίνει στο μεταξύ ο Αλ. Τσίπρας με άρθρο του στην «Καθημερινή».

Με αφορμή την πρόταση της κυβέρνησης, η πρωτοβουλία για την οποία όπως εκτιμά (βουλωμένο γράμμα διαβάζει) ανήκει στην αμερικανική κυβέρνηση, ο Τσίπρας καλεί σε στοίχιση πίσω από τα αμερικανικά σχέδια για τα οποία βάζει και μια γερή μπουγάδα, αφού βρίσκει και πάλι τον Τραμπ... διαβολικό αλλά για καλό, λέγοντας πως επιδιώκει «την επίλυση των διαφορών μέσω της αρχής "peace through strength" (σ.σ. ειρήνη μέσω της δύναμης)» (!) και ζητώντας από την κυβέρνηση να θέσει τις «κόκκινες γραμμές της», όπως είχαν κάνει οι ίδιοι στις Πρέσπες «όταν ο Πρόεδρος Τραμπ είχε στηρίξει αποφασιστικά τους όρους που είχε θέσει η τότε ελληνική κυβέρνηση» για να τρέξει ο ΣΥΡΙΖΑ τη ΝΑΤΟποίηση των Βαλκανίων...

Με τέτοιες «περγαμηνές» και τον ίδιο άξονα - την προσπάθεια αναβάθμισης της αστικής τάξης μέσα από την προώθηση των ευρωατλαντικών σχεδιασμών - ο Τσίπρας ενόψει και των νέων επικίνδυνων διευθετήσεων που δρομολογούνται σε Αιγαίο και Ανατ. Μεσόγειο καλεί για μια «εθνική» στρατηγική. Και για να μη μείνει αμφιβολία ότι αυτή αφορά το κεφάλαιο, προτείνει η κυβέρνηση να επιδιώξει την κινητοποίηση της ΕΕ βάζοντας τον «λύκο να φυλάξει τα πρόβατα», όπως και τη σύνδεση της αναθεωρημένης Τελωνειακής Συμφωνίας ΕΕ - Τουρκίας με την κατάθεση συνυποσχετικού στη Χάγη, να επανενεργοποιηθεί η πρόταση του 2022 για οριοθέτηση ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδας με τις όμορες χώρες της Ανατολικής Μεσογείου και να συνδεθεί με την επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων στα 12 ναυτικά μίλια σε περιοχές όπως η νότια και ανατολική Κρήτη και το Καστελόριζο, πρωτοβουλίες που σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να εξαλείψουν τις αιτίες των ανταγωνισμών στις ελληνοτουρκικές σχέσεις και στη διασφάλιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων, αλλά αντίθετα λειτουργούν ως μοχλός εξυπηρέτησης των σχεδίων ενεργειακών και άλλων μονοπωλίων, σε πλήρη αντίθεση με τα λαϊκά συμφέροντα.

Ακόμη προτείνει να υπάρξει ελληνικός σχεδιασμός για συντονισμένες διμερείς οριοθετήσεις και, αν χρειαστεί, παράλληλες προσφυγές στο Διεθνές Δικαστήριο, καλλιεργώντας προσδοκίες για τον ρόλο της «Χάγης», που είναι μέρος ενός συστήματος που εκπληρώνουν ιδιαίτερο ρόλο οι συσχετισμοί δυνάμεων και οι ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις.