Την «κανονικότητα» της καταστολής στην υπηρεσία της αντιλαϊκής πολιτικής, την οποία δεσμεύεται να επιταχύνει μέχρι τις επόμενες εκλογές, υπερασπίστηκε ξανά χτες ο Κυρ. Μητσοτάκης, βάζοντας ταυτόχρονα και ψευτοδιλήμματα μπροστά στην επόμενη κάλπη.

Χαρακτηριστικά, μιλώντας στον ραδιοφωνικό σταθμό «ΣΚΑΪ» υπερασπίστηκε την κατάπτυστη τροπολογία για το μνημείο του Αγνωστου Στρατιώτη, την «κανονικότητα» όπως είπε, ενώ στον απόηχο διαρροών ή εκτιμήσεων περί διαφοροποιήσεων στο εσωτερικό της ΝΔ, έσπευσε να τονίσει ότι συμφωνεί και ο υπουργός Αμυνας, καθώς επικοινώνησε προσωπικά μαζί του πριν την κατάθεση της διάταξης και ο Ν. Δένδιας «δεν εξέφρασε καμία απολύτως διαφωνία για το περιεχόμενο» αυτής.

Εστίασε δε στο «αυτονόητο της διάταξης, την ανάγκη της προστασίας ενός χώρου εθνικής μνήμης», μιας μνήμης που η ίδια η κυβέρνηση καταπατά βάναυσα όταν εργαλειοποιεί ένα τέτοιο μνημείο για να δημιουργήσει επί της ουσίας μια ζώνη απαγόρευσης των διαδηλώσεων γύρω από τη Βουλή, σε συνέχεια του νόμου Χρυσοχοΐδη και άλλων τέτοιων διατάξεων που συνδιαμορφώνουν το πλαίσιο της καταστολής απέναντι στον λαό από όλες τις κυβερνήσεις.

«Δεν νομίζω ότι η συζήτηση αυτή θα γινόταν σε άλλη χώρα. Τα σέβεται η κοινωνία, χωρίς να χρειάζεται ρύθμιση. Στα πλαίσια της ελληνικής ιδιαιτερότητας δεν το πετύχαμε, και φέραμε ρύθμιση που εμπεδώνει το προφανές και την κανονικότητα», πρόσθεσε. Ομως οι λαϊκές διαδηλώσεις είναι αυτές που τιμούν και σέβονται τις αξίες τις οποίες συμβολίζει το μνημείο, τους αγώνες για την ελευθερία και έναν καλύτερο κόσμο.

Περαιτέρω, επιβεβαιώνοντας ότι η καταστολή είναι το «απαραίτητο συμπλήρωμα» της πολιτικής υπέρ του κεφαλαίου, στην ίδια συνέντευξη ο Κυρ. Μητσοτάκης καυχήθηκε για μια σειρά αντιδραστικούς νόμους που θέτουν στο στόχαστρο τη λαϊκή διαμαρτυρία, όπως στα πανεπιστήμια, όπου παράλληλα με την υλοποίηση της πολιτικής παραπέρα εμπορευματοποίησης των σπουδών «χρειαστήκαμε 51 χρόνια μετά τη μεταπολίτευση για το αυτονόητο», να χτυπήσουν τις καταλήψεις ως μορφή αγώνα του νεολαιίστικου κινήματος. Παράλληλα απείλησε τους πρυτάνεις ότι «θα υπάρχουν κυρώσεις σε περίπτωση που δεν προχωρήσουν άμεσα στην υλοποίηση των σχεδίων ασφάλειας και φύλαξης των πανεπιστημίων, όπως ο νόμος ορίζει».

Συνεχίζοντας δεσμεύτηκε απέναντι σε ντόπια και ξένα κέντρα ότι θα αξιοποιήσει «πλήρως τους 18 μήνες οι οποίοι μας μένουν από τώρα μέχρι τις εκλογές του 2027 για να επιταχύνουμε το πρόγραμμά μας», κόντρα σε «αντιστάσεις» και χωρίς να κάνει «πίσω», όπως είπε, καθώς «η κυβέρνηση εφαρμόζει το πρόγραμμά της».

Στον ίδιο καμβά, εμφάνισε τη ΝΔ ως την πλέον αξιόπιστη αστική πολιτική δύναμη, επιμένοντας ότι «η αντιπολίτευση έχει πρόβλημα, αυτήν τη στιγμή, διακυβερνησιμότητας» και ότι στην περίπτωση σύστασης νέων κομμάτων (π.χ. Τσίπρας) «ενδεχομένως να καταλήξει ακόμα πιο κατακερματισμένη», όταν «η χώρα έχει σταθερή κυβέρνηση (...) με άνετη κοινοβουλευτική πλειοψηφία, με ισχυρή λαϊκή εντολή, μέχρι την άνοιξη του 2027». Επιμένοντας ότι τότε θα γίνουν οι εκλογές, είπε πως «ένα από τα διλήμματα τα οποία θα τεθούν στους πολίτες» είναι ποιος πρωθυπουργός και ποια κυβέρνηση θα αναλάβει την Προεδρία της ΕΕ το δεύτερο εξάμηνο του 2027.

Στο ενδιάμεσο, επιφυλάσσει στον λαό ...τσάι και συμπάθεια. Π.χ. με θράσος είπε πως «όταν σήμερα ένα κομμάτι της κοινωνίας μάς λέει "δυσκολεύομαι να τα βγάλω πέρα", έχει δίκιο. Το ερώτημα είναι τι κάνουμε γι' αυτό». Και ύστερα έκανε ...διαπιστώσεις περί ακρίβειας και στεγαστικής κρίσης, που τις παρουσίασε περίπου ως φυσικά φαινόμενα και όχι αποτέλεσμα της πολιτικής του, για να ψαλιδίσει στο τέλος τις όποιες ελπίδες, αποφαινόμενος πως «αν υπήρχε μια μαγική λύση για το πρόβλημα, σας διαβεβαιώνω ότι πρώτος εγώ θα την είχα υιοθετήσει»... Το μόνο μαγικό πάντως είναι να πιστεύει κανείς ότι η πολιτική τους υπέρ του κεφαλαίου μπορεί να υπηρετήσει και τις λαϊκές ανάγκες.

Ερωτηθείς, τέλος, για το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ, παρέκαμψε τη σαπίλα που αναδίδει η ΚΑΠ της ΕΕ και των κυβερνήσεων και ισχυρίστηκε ότι «είναι ένα εξαιρετικά δυσεπίλυτο πρόβλημα», με «συνθετότητα» κ.λπ., ενώ ζήτησε «κατανόηση» για τις «κάποιες καθυστερήσεις στις πληρωμές» την ώρα που χιλιάδες βιοπαλαιστές αγροτοκτηνοτρόφοι βρίσκονται στα όρια της εξαθλίωσης.