Το σχέδιο του Προέδρου των ΗΠΑ Ντ. Τραμπ για τη Γάζα είναι διατυπωμένο με τέτοιο τρόπο, ώστε να αναγκάσει τη Χαμάς είτε να το απορρίψει εξαρχής είτε να το «αποδεχτεί» αλλά να μην το υλοποιήσει, ώστε αφενός να δικαιολογηθεί η νέα κλιμάκωση της γενοκτονίας και του διωγμού των Παλαιστινίων, αφετέρου να προχωρήσει η υλοποίηση του «σκληρού πυρήνα» των σχεδιασμών. Δεν συνιστά κανενός είδους «καινοτομία». Συνεχίζει την πολιτική υπονόμευσης των δικαιωμάτων του παλαιστινιακού λαού, όπως μεθοδεύτηκε επί δεκαετίες, με πιο χαρακτηριστικές τις Συμφωνίες του Οσλο στις αρχές της δεκαετίας του 1990 και τη δήθεν «Συμφωνία του Αιώνα» για το Παλαιστινιακό και τη Μέση Ανατολή, που παρουσιάστηκε τον Γενάρη του 2020, δρομολογώντας τις «Συμφωνίες του Αβραάμ», για την εξομάλυνση των σχέσεων αραβικών χωρών με το Ισραήλ.

Κάθε φορά οι αμερικανικές συμφωνίες και σχέδια όχι μόνο δεν έλυναν το πρόβλημα, αλλά το επιδείνωναν, ώστε να δημιουργήσουν «τετελεσμένα» που θα ακυρώσουν μελλοντικά κάθε ρεαλιστική προσπάθεια για βιώσιμο παλαιστινιακό κράτος στο πλαίσιο των αποφάσεων του ΟΗΕ.

Η Πρώτη Συμφωνία του Οσλο (13/9/1993) προέβλεπε τη σύσταση της Παλαιστινιακής Αρχής στα εδάφη της Δυτικής Οχθης και της Γάζας, με υποτιθέμενο στόχο τη διαμόρφωση «μόνιμης λύσης» μέχρι το 1998. Ομως η επιλογή της ηγεσίας της PLO (υπό τον τότε επικεφαλής της Γ. Αραφάτ) να απορρίψει τη συνέχιση του ένοπλου αγώνα και να συνεργαστεί με τις ΗΠΑ, για την εξεύρεση λύσης στον δρόμο του συμβιβασμού με το Ισραήλ, δεν οδήγησε στην επίτευξη του στόχου. Αντίθετα, οι συμβιβασμοί δημιούργησαν συνθήκες για την «τριχοτόμηση» της Δυτικής Οχθης (σε περιοχές A, B, C) με τη Δεύτερη Συμφωνία του Οσλο (28/9/1995), τον πολλαπλασιασμό των εβραϊκών εποικισμών και τη διατήρηση και σκλήρυνση της κατοχής σε κατακερματισμένα παλαιστινιακά εδάφη, περικυκλωμένα από το κατοχικό κράτος.

Ακολούθησαν κι άλλες συμφωνίες, που κάθε φορά ενίσχυαν το κράτος - δολοφόνο.

Στις 17 Γενάρη 1997 υπογράφηκε το Πρωτόκολλο της Χεβρώνας, στις 23 Οκτώβρη 1998 το Μνημόνιο του Ποταμού Γουάι, στις 4 Σεπτέμβρη 1999 το Μνημόνιο του Σαρμ Ελ-Σεΐχ. Σε αυτό το πλαίσιο, το Ισραήλ, απολαμβάνοντας τη σταθερή στήριξη των διεθνών ιμπεριαλιστών συμμάχων του, συστηματικά δημιουργούσε προσκόμματα και ασκούσε πιέσεις για όλο και περισσότερους συμβιβασμούς από την Παλαιστινιακή Αρχή.

Είναι χαρακτηριστικό ότι τον Ιούνη του 1997 η ισραηλινή κυβέρνηση αντιπρότεινε ως «βάση» για «οριστική λύση» των ισραηλινο-παλαιστινιακών διαφορών την ενσωμάτωση στο κράτος του Ισραήλ σημαντικών εκτάσεων της Δυτικής Οχθης (πέριξ των εποικισμών του) και εκχώρηση ανεξαρτησίας στις υπόλοιπες. Αυτό που απέμενε για τους Παλαιστίνιους ήταν λιγότερο από το μισό των κατεχόμενων εδαφών (που βάσει των σχετικών αποφάσεων του ΟΗΕ και των συμφωνηθέντων στο Οσλο θα αποτελούσαν το παλαιστινιακό κράτος), κατακερματισμένων σαν τρύπες σε ελβετικό τυρί.

Τον Δεκέμβρη του 1998 η Παλαιστινιακή Αρχή υποχώρησε απέναντι στην απαίτηση του Ισραήλ να μην ανακηρύξει μονομερώς την ανεξαρτησία της Παλαιστίνης στις 4 Μάη 1999 (όπως είχε οριστεί από τις Συμφωνίες του Οσλο), ώσπου έναν χρόνο μετά, το 2000, κατέληξε σε αδιέξοδο η Σύνοδος του Καμπ Ντέιβιντ.

Στην πράξη αποδείχθηκε ότι αυτό που επιδιώχθηκε μέσα από ένα άθροισμα αλλεπάλληλων συμφωνιών, πρωτοκόλλων και μνημονίων ήταν να «ξεδοντιαστεί» το παλαιστινιακό απελευθερωτικό κίνημα, εκχωρώντας τα μέσα της πάλης του και τους δεσμούς του μέσα στον παλαιστινιακό λαό με σειρά κατακερματισμένων εδαφών με αντάλλαγμα μια περιορισμένη κυριαρχία.

Μέσω των συμφωνιών αυτών δομήθηκε με τέτοιο τρόπο η σημερινή Παλαιστινιακή Αρχή, ώστε αφενός να είναι δυσλειτουργική και να εξαρτάται από ξένη οικονομική βοήθεια (ευνοώντας φαινόμενα διαφθοράς) και αφετέρου να αναλάβει ρόλο «τοποτηρητή και επιβολέα της τάξης» (με μπαράζ συλλήψεων, από την παλαιστινιακή αστυνομία, όσων συνέχιζαν την ένοπλη πάλη). Σήμερα, δε, αποτελεί πρόκληση οι δυνάμεις που μεθόδευσαν την υπονόμευση του παλαιστινιακού κινήματος και δημιούργησαν την Παλαιστινιακή Αρχή να κουνούν το δάχτυλο, απαιτώντας την προώθηση «βαθιών μεταρρυθμίσεων» προκειμένου να τάξουν στο μέλλον ένα «μονοπάτι για ίδρυση παλαιστινιακού κράτους».

Παρά τα όσα είχαν συμφωνηθεί στο Οσλο, το Ισραήλ επιτάχυνε την παράνομη εποικιστική του επέκταση στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη με τη συστηματική ανέγερση εποικιστικών συγκροτημάτων. Τη δεκαετία του 1990 ο αριθμός των εποίκων στη Δυτική Οχθη και στη Λωρίδα της Γάζας διπλασιάστηκε, και στην Ανατολική Ιερουσαλήμ αυξήθηκε κατά 1/3. Μέχρι το 2000, 400.000 έποικοι εγκαταστάθηκαν παράνομα στα εδάφη που κατά τ' άλλα προορίζονταν για το κράτος της Παλαιστίνης.

Στα μέσα του 2002 οι ΗΠΑ, επιδιώκοντας το «κλείσιμο» αυτής της ανοιχτής πολεμικής εστίας στη Μέση Ανατολή ενόψει της επικείμενης εισβολής τους στο Ιράκ, άρχισαν να επεξεργάζονται μαζί με την ΕΕ, τη Ρωσία και τον ΟΗΕ έναν «οδικό χάρτη προς την ειρήνη». Το γενικό πλαίσιο του σχεδίου περιλάμβανε τον άμεσο «τερματισμό της βίας», την «αναμόρφωση των παλαιστινιακών θεσμών», το σταμάτημα των εποικισμών και τη συγκρότηση ενός «βιώσιμου, κυρίαρχου παλαιστινιακού κράτους».

Η παλαιστινιακή πλευρά, παρά τις επιφυλάξεις της, αποδέχτηκε το σχέδιο ως βάση συζήτησης, λόγω της αναφοράς «στον τερματισμό της κατοχής με στόχο τη δημιουργία ανεξάρτητου κράτους».

Το Ισραήλ επέβαλε σκληρούς όρους για την έναρξη κάθε συζήτησης: Περιορισμό του μελλοντικού παλαιστινιακού κράτους στο 42% των εδαφών της Δυτικής Οχθης και στο 70% της Γάζας, πλήρη αποστρατιωτικοποίησή του κ.λπ.

Στις 30 Απρίλη 2003 ανακοινώθηκε από τις ΗΠΑ νέος «οδικός χάρτης», που τον αποδέχτηκαν οι Παλαιστίνιοι αλλά όχι και το Ισραήλ, το οποίο απαίτησε και πέτυχε νέες ριζικές αλλαγές, όπως διάλυση όλων των οργανώσεων που το Ισραήλ θεωρούσε «τρομοκρατικές» (Χαμάς, «Ισλαμική Τζιχάντ», Λαϊκό Μέτωπο, Δημοκρατικό Μέτωπο, «Ταξιαρχίες του Αλ Ακσα» κ.ά.), ριζική αναμόρφωση των παλαιστινιακών Σωμάτων Ασφαλείας, ανάδειξη «νέας και διαφορετικής ηγεσίας» στην Παλαιστινιακή Αρχή και αναμόρφωση των θεσμών διοίκησης υπό αμερικανική εποπτεία.

Ο (υπό περίεργες συνθήκες) θάνατος του Αραφάτ τον Νοέμβρη του 2004 κλιμάκωσε τις διεργασίες για νέους συμβιβασμούς με το Ισραήλ, μετά και από την εκλογή του Μαχμούντ Αμπάς στις εκλογές της 9ης Γενάρη 2005. Εναν μήνα μετά, στη σύνοδο του Σαρμ Ελ-Σεΐχ (8/2/2005), ο Αμπάς συνάντησε τον Ισραηλινό πρωθυπουργό Αριέλ Σαρόν, διακρίνοντας «νέα εποχή ειρήνης και ελπίδας», αφού ο δεύτερος υποσχέθηκε τον τερματισμό «κάθε βίαιης δράσης». Διαψεύστηκε, παρά την απόσυρση των ισραηλινών στρατευμάτων από τη Γάζα τον Σεπτέμβρη του 2005.

Τον Νοέμβρη 2007 πραγματοποιήθηκε η Σύνοδος της Ανάπολης, όπου επιχειρήθηκε η «νεκρανάσταση» του αμερικανικού «οδικού χάρτη», και μεταξύ 2010 και 2011 Ισραήλ και Παλαιστινιακή Αρχή προχώρησαν σε μια σειρά διμερείς συνομιλίες υπό την αιγίδα των ΗΠΑ, χωρίς αποτέλεσμα.

Το 2011 σε ανακοίνωσή της η ΚΕ του ΚΚΕ παρατηρούσε πως «το παλαιστινιακό κράτος δεν δημιουργήθηκε ακόμα», η κατοχή των εδαφών που άρπαξε το Ισραήλ στον πόλεμο του 1967 παραμένει και η κατάσταση γίνεται πιο περίπλοκη. «Οι ΗΠΑ και η ΕΕ μιλούν για δύο κράτη (Ισραήλ και Παλαιστινιακό), αλλά κρύβουν την ουσία. Και η ουσία είναι ότι μιλώντας για παλαιστινιακό κράτος εννοούν κράτος χωρίς σύνορα, χωρίς στρατό, περιορισμένης κυριαρχίας».

Τον ίδιο στόχο είχε και το «Σχέδιο Ειρήνης Τραμπ», της «Συμφωνίας του Αιώνα», που παρουσιάστηκε στις 28 Γενάρη 2020 και άνοιξε τον δρόμο για τις «Συμφωνίες του Αβραάμ» (15 Σεπτέμβρη 2020). Και τότε το ΚΚΕ προειδοποιούσε ότι το σχέδιο για τη «Συμφωνία του Αιώνα», όπως προβαλλόταν ψευδεπίγραφα, «όχι μόνο δεν κατοχυρώνει ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος, αλλά διαιωνίζει και θωρακίζει την ισραηλινή κατοχή». Παρατηρούσε επίσης ότι αποτελούσε «πολύ επικίνδυνη εξέλιξη», ως μέρος «του γενικότερου ιμπεριαλιστικού σχεδίου που προωθούν οι ΗΠΑ, για απαράδεκτες διευθετήσεις στην περιοχή κατά των λαών».