Η Βενετία έκλεισε τις πύλες της για φέτος, χαρίζοντάς μας μερικές από τις ωραιότερες στιγμές αλληλεγγύης που έχουν υπάρξει σε κινηματογραφικά φεστιβάλ τα τελευταία χρόνια.

Η ταινία της Κάουτερ Μπεν Χάνια, «Η Φωνή της Χιντ Ρατζάμπ», που συγκλόνισε κριτικούς και κοινό, δεν πήρε τον Χρυσό Λέοντα του φεστιβάλ. Σε ερώτηση των δημοσιογράφων απέναντι στον πρόεδρο της επιτροπής Αλεξάντερ Πέιν, εκείνος διπλωματικά, κρατώντας ίσες αποστάσεις όπως έκανε απ' την αρχή, απάντησε ότι «θαυμάζουμε και εκτιμούμε και τις δύο ταινίες το ίδιο στην καρδιά μας. Και αν η μία έπρεπε να υπερισχύσει της άλλης, αυτό έγινε για το 0,00001% του ότι πρέπει να πάρεις μια κάποια απόφαση». Τελικά όμως υπερίσχυσε η ταινία του Τζιμ Τζάρμους, κόντρα σε όλες τις προβλέψεις...

Ο «Χρυσός Λέοντας» αποδόθηκε στον Τζιμ Τζάρμους για την ταινία «Father Mother Sister Brother» («Πατέρας Μητέρα Αδελφή Αδελφός»). Η «ήσυχη ταινία», όπως ο ίδιος ο δημιουργός της τη χαρακτήρισε, παρακολουθεί τρεις οικογενειακές ιστορίες φτιαγμένες ως επεισόδια με πρωταγωνιστές τους Κέιτ Μπλάνσετ, Τομ Γουέιτς, Σαρλότ Ράμπλινγκ κ.ά.

«Η Φωνή της Χιντ Ρατζάμπ» απέσπασε τον Αργυρό Λέοντα, το Μεγάλο Βραβείο της Κριτικής Επιτροπής. Η ταινία, η οποία κατά την προβολή της απέσπασε ένα 23λεπτο χειροκρότημα, αναφέρεται στη δολοφονία ενός πεντάχρονου κοριτσιού στη Γάζα από τις ισραηλινές Δυνάμεις Αμυνας. Η ταινία χρησιμοποιεί τον πραγματικό ήχο της τηλεφωνικής κλήσης της Ρατζάμπ με χειριστές κλήσεων έκτακτης ανάγκης, όπου παρακαλεί να διασωθεί από το αυτοκίνητο στο οποίο παγιδεύτηκε, αφού πυρά ισραηλινού τανκ σκότωσαν τα μέλη της οικογένειας γύρω της.

Στον ευχαριστήριο λόγο της η Μπεν Χάνια σημείωσε μεταξύ άλλων: «Ο κινηματογράφος δεν μπορεί να φέρει πίσω την Χιντ, ούτε μπορεί να διαγράψει τη θηριωδία που διαπράχθηκε εναντίον της... Ομως μπορεί να διατηρήσει τη φωνή της, να την κάνει να αντηχεί, επειδή ακριβώς αυτή η ιστορία δεν είναι μόνο δική της. Είναι η τραγική ιστορία ενός ολόκληρου λαού που υφίσταται γενοκτονία από ένα εγκληματικό ισραηλινό καθεστώς που ενεργεί ατιμώρητα. Αυτή η ιστορία δεν αφορά τη μνήμη, αλλά υπαγορεύει και την επείγουσα ανάγκη. Οι ζωές των Παλαιστινίων παραμένουν σε κίνδυνο, όπως και οι ζωές αμέτρητων μανάδων, πατεράδων και παιδιών που ξυπνούν κάθε μέρα κάτω από τον ίδιο ουρανό φόβου, πείνας και βομβαρδισμού...».

Υπέρ της Παλαιστίνης εκφράστηκε θερμά και η νικήτρια του Βραβείου Κοινού Μαριάμ Τουζανί για την ταινία της «Calle Malaga». «Η χαρά που νιώθω είναι βαθιά, αλλά εξίσου βαθύς είναι και ο πόνος που νιώθω καθώς παραλαμβάνω αυτό το βραβείο σήμερα. Νιώθω πόνο γιατί, όπως πολλοί άλλοι, δεν μπορώ να ξεχάσω τη φρίκη που προκαλείται με τόση ατιμωρησία και κάθε δευτερόλεπτο στον λαό της Γάζας και στον λαό της Παλαιστίνης. Ως μητέρα σήμερα, θεωρώ τον εαυτό μου ακόμη πιο τυχερό που μπορώ απλώς να κοιτάζω το παιδί μου καθώς μιλάω... Πόσες μητέρες έχουν μείνει άτεκνες, πόσα παιδιά έχουν μείνει χωρίς γονείς και έχουν χάσει τα πάντα. Πόσες ακόμη μέχρι να τερματιστεί αυτή η φρίκη. Ναι, σκουπίζουμε τα δάκρυά μας και συνεχίζουμε, αλλά αρνούμαστε να χάσουμε την ανθρωπιά μας».

Από το τμήμα των Οριζόντων ξεχωρίζουμε την Ινδή σκηνοθέτη Ανουπάρνα Ρόι, νικήτρια του βραβείου Καλύτερης Σκηνοθεσίας με την ταινία «Τραγούδια Ξεχασμένων Δέντρων», η οποία υπερασπίστηκε επίσης την Παλαιστίνη. «Κάθε παιδί αξίζει ειρήνη, ελευθερία, απελευθέρωση και οι Παλαιστίνιοι δεν αποτελούν εξαίρεση... Είναι ευθύνη αυτή τη στιγμή να σταθούμε δίπλα στην Παλαιστίνη... Μπορεί να αναστατώσω τη χώρα μου, αλλά δεν με νοιάζει πια».