Η τεράστια ανακύκλωση εργατικού δυναμικού με ένα στοιχείο: Οι προσλήψεις ξεπερνούν τις θέσεις εργασίας, άρα χιλιάδες εργαζόμενοι απολύονται ξανά και ξανά σε έναν χρόνο

Ο ισχυρισμός της «πατάει» στην παραδοχή - από την οπτική των εργοδοτών - ότι απασχόληση σημαίνει απλώς «να υπάρχει δουλειά». Για τους εργαζόμενους όμως το κρίσιμο είναι τι δουλειά είναι αυτή, με ποιες συνθήκες και αν μπορεί να εξασφαλίσει μια στοιχειώδη διαβίωση.

Τα στοιχεία λοιπόν πιστοποιούν ότι η αγορά εργασίας μοιάζει όλο και περισσότερο με κινούμενη άμμο: Οι θέσεις εργασίας ανακυκλώνονται και οι εργαζόμενοι βυθίζονται διαρκώς στην ανασφάλεια και στην αβεβαιότητα.

Τα παραπάνω επιβεβαιώνονται στο ακέραιο και από τα λειψά στοιχεία του συστήματος «Εργανη» του υπουργείου Εργασίας, η πολιτική ηγεσία του οποίου τα χρησιμοποιεί επιλεκτικά και όχι στο σύνολό τους, δημιουργώντας μια πλασματική εικόνα για την αγορά εργασίας.

Τα στοιχεία αφορούν τον αριθμό προσλήψεων και απολύσεων και τον ετήσιο αριθμό των εργαζομένων, και προκύπτουν από τις μηνιαίες Εκθέσεις Δεκεμβρίου κάθε έτους και από τα ετήσια Ειδικά Τεύχη¹.

Ας κάνουμε τη ...χάρη στην κυβέρνηση ξεκινώντας με την παραδοχή ότι τα στοιχεία δείχνουν πως ο ετήσιος αριθμός των απασχολούμενων έχει φτάσει στα προ της κρίσης επίπεδα. Την περίοδο 2008 - 2010 ο ετήσιος αριθμός απασχολούμενων κυμαινόταν στα 2,2 εκατομμύρια, ακολουθεί μια μεγάλη πτώση, φτάνοντας το 2014 σχεδόν στο 1,5 εκατομμύριο, για να ξεκινήσει από τότε μια σταδιακή αύξησή τους² και να φτάσει το 2024 σχεδόν τα 2,4 εκατομμύρια. Τη σταδιακή αύξηση της απασχόλησης επιβεβαιώνουν και τα θετικά ισοζύγια προσλήψεων - απολύσεων από το 2013 και μετά. Εδώ πρέπει να σημειωθεί ότι οι απολύσεις είναι περίπου όσες και οι προσλήψεις, επιβεβαιώνοντας την τεράστια ανακύκλωση εργαζομένων: Για κάθε 100 προσλήψεις γίνονται 95 απολύσεις!

Τόσο η σημερινή κυβέρνηση όμως όσο και οι προηγούμενες σταματούν εδώ, αφού έτσι τους βολεύει.

Συγκρίνοντας παραπέρα τα στοιχεία, ωστόσο, και συγκεκριμένα τον ετήσιο αριθμό των απασχολούμενων με τις ετήσιες προσλήψεις, παρατηρείται ότι η αύξηση της απασχόλησης συνοδεύτηκε από μια πολύ μεγαλύτερη σε ρυθμούς αύξηση της ευελιξίας, της ανακύκλωσης εργαζομένων.

Είναι χαρακτηριστικό ότι από το 2013 και μετά ο αριθμός προσλήψεων ξεπερνά κάθε χρόνο τον ετήσιο αριθμό εργαζομένων!

Ετσι (βλ. και γράφημα):

- Το 2008 από τους 100 απασχολούμενους οι μισοί σχεδόν (51,03%) προέρχονταν από νέες προσλήψεις. Αρα, τουλάχιστον το 50% των θέσεων ήταν σταθερές.

- Το 2024 για κάθε 100 απασχολούμενους γίνονταν σχεδόν 140 προσλήψεις (138,6%)! Δηλαδή το σύνολο των 100 θέσεων εργασίας άλλαξαν χέρια πάνω από μία φορά στο ίδιο έτος (κάνοντας την υπόθεση ότι οι προσλήψεις αφορούν όλες τις θέσεις εργασίας).

Ακόμα και σήμερα όμως υπάρχει προφανώς μια μάζα θέσεων εργασίας που παραμένουν σταθερές. Οπότε οι 140 προσλήψεις για το 2024 αφορούν την κάλυψη όχι του συνόλου των θέσεων εργασίας, αλλά ενός τμήματός τους.

Αυτό σημαίνει ότι οι θέσεις εργασίας που περιλαμβάνονται σε αυτό το τμήμα:

- Είτε αλλάζουν χέρια δύο, τρεις ή και περισσότερες φορές μέσα στον χρόνο

- Είτε οι ίδιοι εργαζόμενοι προσλαμβάνονται και απολύονται πολλές φορές στην ίδια θέση, μοιάζοντας με περιστρεφόμενη πόρτα: Οσοι μπαίνουν, άλλοι τόσοι βγαίνουν.

Τι συμβαίνει λοιπόν πραγματικά στην αγορά εργασίας; Το συμπέρασμα είναι ότι ο ετήσιος αριθμός εργαζομένων μπορεί να επανήλθε στα προ κρίσης επίπεδα, αλλά μαζί του αυξήθηκαν με θεαματικό τρόπο τα ποσοστά ευελιξίας. Τα ρεκόρ που καταρρίπτουν όλες οι κυβερνήσεις, το ένα μετά το άλλο, είναι ρεκόρ επέκτασης της αστάθειας και επισφάλειας σε όλο και μεγαλύτερο ποσοστό των εργαζομένων.

Παραπομπές:

1. Το σύστημα «Εργάνη» ξεκίνησε να λειτουργεί το 2013 και γι' αυτό τα στοιχεία προσλήψεων - απολύσεων για τα έτη 2008 - 2010 έχουν αντληθεί από τη ΔΥΠΑ (πρώην ΟΑΕΔ), οι δε ετήσιοι αριθμοί εργαζομένων της περιόδου αυτής προκύπτουν κατ' εκτίμηση (από επεξεργασία στοιχείων της ΕΛΣΤΑΤ), καθώς δεν δίνονται από τη ΔΥΠΑ.

2. Γεγονός που δείχνει ότι η μεταβολή της δεν αποτελεί κανένα «κατόρθωμα» κάποιας κυβέρνησης, αλλά εξαρτάται από αντικειμενικούς νόμους κίνησης της καπιταλιστικής οικονομίας, με τις εκάστοτε κυβερνητικές πολιτικές να διαχειρίζονται την ένταση και τη μορφή της ανεργίας.