Είναι αποφασιστικής σημασίας, όχι μόνο για την έκβαση - σ' αυτήν τη φάση - της μάχης του Ασφαλιστικού, αλλά, πολύ περισσότερο, για τη συνέχεια.

Βιομήχανοι, εφοπλιστές, τραπεζίτες, και η κυβέρνησή τους, κάνουν καθαρό, και με την κατάθεση του νομοσχεδίου για το Ασφαλιστικό, ότι έχουν βάλει πλώρη για να τσακίσουν αποφασιστικά την εργατική τάξη.

Δε νομοθετούν κάποια επιμέρους νέα προνόμια για την ολιγαρχία.

Προσπαθούν και με τις ανατροπές στο χώρο της ασφάλισης να επιβάλουν έναν ολικό επαναπροσδιορισμό των όρων εκμετάλλευσης στη σχέση Κεφαλαίου - Εργασίας. Τέτοιον, που, δίπλα στην αλματώδη αύξηση της παραγωγικότητας από την πρόοδο των μέσων παραγωγής, να υπάρξει κι άλλη αλματώδης αύξηση των κερδών από την αρπαγή ακόμα μεγαλύτερης υπεραξίας. Δε θέλουν κάτι ακόμα. Τα θέλουν όλα, τουλάχιστον όσα περισσότερα μπορούν να αρπάξουν τώρα, πριν γυρίσει το κύμα.

Το νομοθέτημα για το Ασφαλιστικό υπακούει στην πορεία μιας στρατηγικής.

Προωθούν όλο και περισσότερο την ατομική διαπραγμάτευση στη θέση της συλλογικής σύμβασης.

Προσπαθούν να ξεδοντιάσουν την εργατική τάξη.

Να υποβιβάσουν το όποιο συλλογικά κατακτημένο επίπεδο συνείδησης (δουλεύω, παράγω πλούτο, διεκδικώ και παίρνω πίσω ένα μέρος της υπεραξίας) στο επίπεδο του ατόμου - επαίτη, που θα δουλεύει σκληρά και θα εκλιπαρεί για μια μπουκιά ψωμί, λέγοντας κι «ευχαριστώ», που του επέτρεψαν να ζήσει μία μέρα ακόμα.

Να βάλουν άγριο χέρι σε μία σημαντικότατη συλλογική κατάκτηση, την Κοινωνική Ασφάλιση, που ως σύστημα οικοδομήθηκε σε βάθος ενός αιώνα, λιθαράκι το λιθαράκι, με ποταμούς αίματος.

Οι κατακτήσεις που περιέχονται στο σύστημα, όσο κι αν είναι πολύ πίσω από τις ανάγκες των εργαζομένων, δεν παύουν να αντιπροσωπεύουν μέρος μιας κατακτημένης τιμής της εργατικής δύναμης, την οποία και σ' αυτόν τον τομέα οι κεφαλαιοκράτες επιδιώκουν να τη μειώσουν παραπέρα.

Οι ρυθμίσεις που προωθούνται δεν είναι επιμέρους. Στοχεύουν σε μια συνολική ανατροπή. Ανοίγουν πλατύ δρόμο για ένα σύστημα ατομικής ασφάλισης, προς αντικατάσταση της συλλογικής -κοινωνικής.

Το γεγονός ότι η κυβέρνηση προπαγανδιστικά προσπαθεί να στρέψει την προσοχή, ατομικά του κάθε εργάτη, στο ερώτημα αν αυτός καθ' αυτός ο ίδιος θίγεται με μία επιμέρους ρύθμιση, που η ίδια τού υποδεικνύει ποια είναι, ενώ την ίδια ώρα βάζει από την κύρια πόρτα το ιδιωτικό μεγάλο κεφάλαιο στη θέση της δημόσιας ασφάλισης, είναι χαρακτηριστικό της μεθόδευσης.

Σ' αυτό υπακούει η αύξηση των ορίων ηλικίας. Πρέπει ο εργάτης να παραμείνει περισσότερο χρόνο στην παραγωγή, να πληρώνει περισσότερα χρόνια εισφορές, να εισπράττει λιγότερα χρόνια σύνταξη. Το γεγονός ότι σ' αυτήν τη φάση ανεβάζει το όριο στα 67 χρόνια, βάζοντας στη φάκα για τυρί ένα επίδομα αύξησης 3%, ώστε να πηγαίνει μόνος του ο εργάτης να ζητάει να μείνει παραπάνω στη δουλιά, είναι αποκαλυπτικό για τη στόχευση.

Δεν είναι χωρίς σημασία και οι άλλες ρυθμίσεις, αυτό, όμως, που κύρια προωθείται, σ' αυτήν τη φάση, είναι η αύξηση των ορίων και η εισαγωγή των ιδιωτών στο σύστημα.

Ολα τα άλλα μέτρα υποτάσσονται σ' αυτό το στόχο. Μειώνει την ίδια την κύρια σύνταξη, μειώνει και την επικουρική, ανοίγει δρόμο για κατάργηση των βαρέων, διαμορφώνει, δηλαδή, μια φτηνότερου κόστους συνταξιοδοτική πραγματικότητα, τέτοια που με καλύτερους όρους να μπορέσει να τη διαχειριστεί το ιδιωτικό κεφάλαιο.

Κι όμως, δεν είναι ανίκητοι. Το γεγονός ότι η πρώτη υπουργική απόφαση που υπογράφτηκε στο λιμάνι μετά τον ξυλοδαρμό των απεργών είναι για την πρόσληψη 150 πραιτοριανών με μόνη αποστολή να βαράνε, είναι χαρακτηριστικό του τρόμου τους.

Η μάχη του λιμανιού έδειξε ποιος μπορεί να νικήσει. Τα βαπόρια, ακόμα και με το πιστόλι στον κρόταφο των πληρωμάτων, έφυγαν άδεια, σ' ορισμένα χρειάστηκε να κόψουν τους κάβους με τσεκούρι. Στο λιμάνι δόθηκε ένα μάθημα ταξικής συσπείρωσης και αλληλεγγύης, που βεβαιώνει πως η εργατική τάξη μπορεί να νικήσει. Οχι με τα μυαλά πάνω απ' το κεφάλι. Αλλά μέσα από αυτήν τη δύσκολη, επίμονη δουλιά του μυρμηγκιού, εργάτη τον εργάτη, γειτονιά τη γειτονιά, σπίτι το σπίτι, μέσα από την οργάνωσή της, μέσα από την πρωτοπόρα δουλιά των κομμουνιστών και των άλλων αγωνιστών, που έχουν κάνει το αποφασιστικό βήμα.

Τώρα είναι η ώρα για τη μεγαλύτερη δυνατή συσπείρωση στο Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο. Ο δρόμος που άνοιξε με την απεργία στις 3 Απρίλη δεν έχει πίσω. Απέδειξε στην πράξη πως η εργατική τάξη μπορεί να προχωρήσει μπροστά. Εδειξε πως υπάρχουν εκείνες οι δυνάμεις που είναι αποφασισμένες να τραβήξουν μπροστά. Σ' ένα μέτωπο αντίστασης και λαϊκής αντεπίθεσης.