Εκεί που πριν από 45 χρόνια σαν χθες, 28η Ιούλη, η Σωτηρία έπεφτε νεκρή την ώρα που μοίραζε ανακοινώσεις στην πύλη της ΕΤΜΑ, όταν ο οδηγός του πούλμαν την χτύπησε θανάσιμα εκτελώντας την εντολή να περάσει με φόρα, για να μην έρθουν οι εργάτες σε επαφή με το ΚΚΕ και την ΚΝΕ.

«Η Σωτηρία πλήρωσε με την ίδια της τη ζωή την αποφασιστικότητα και τον ενθουσιασμό της να φτάσουν στα χέρια των εργατών του εργοστασίου οι προκηρύξεις. Σε αυτόν, τον μόνο ελπιδοφόρο δρόμο, της οργάνωσης της πάλης, συνεχίζουμε και σήμερα», ανέφερε μιλώντας στους συγκεντρωμένους ο Πραξιτέλης Παπαδόπουλος, αντιπρόεδρος του Φοιτητικού Συλλόγου Παντείου.

«Το έγκλημα στο οποίο έφτασε η εργοδοσία της ΕΤΜΑ πριν 45 χρόνια δείχνει ότι δεν υπάρχει τίποτα που φοβούνται περισσότερο από τη συλλογική διεκδίκηση, την οργάνωση των εργατών», συμπλήρωσε, αναδεικνύοντας πως «το ταξικό μίσος που επέδειξαν και επιδεικνύει κάθε μέρα το κεφάλαιο μπορεί να απαντηθεί μόνο με ευθεία σύγκρουση με τα συμφέροντα και τη στρατηγική του, που τσακίζει τα δικαιώματα του λαού και της νεολαίας σε κάθε πτυχή της ζωής μας, μας θέλει με το κεφάλι σκυμμένο».

Και συνέχισε: «Γι' αυτό και το κατάπτυστο νομοσχέδιο που φέρνει για ψήφιση η ΝΔ μέσα στο κατακαλόκαιρο, που θα διαγράφει τα όνειρά μας και εντείνει τη καταστολή, δεν θα εφαρμοστεί! Θα μείνει στα χαρτιά!».

«Το παράδειγμα της Σωτηρίας, η σημερινή συγκέντρωσή μας, οι μεγάλοι αγώνες μέσα στα πανεπιστήμια ενάντια στην εμπορευματοποίηση της Ανώτατης Εκπαίδευσης, ενάντια στη συνεργασία των Ιδρυμάτων μας με τους ΝΑΤΟικούς φονιάδες, ενάντια στην εμπλοκή της χώρας μας στον πόλεμο, δεν πρόκειται να σταματήσουν! Θα δυναμώσουν, και ας το βάλουν καλά στο μυαλό τους: Ο,τι και να κάνουν, το δίκιο δεν φιμώνεται!», κατέληξε ο Πρ. Παπαδόπουλος.

«Εδώ, μπροστά στην πύλη της ΕΤΜΑ, θυμόμαστε την Σωτηρία Βασιλακοπούλου όχι με λόγια επετειακά, αλλά με τη θέση μας στον καθημερινό αγώνα», τόνισε η Αναστασία Ανδρικάκη, πρόεδρος της ΟΕΚΙΔΕ, και πρόσθεσε:

«Η Σωτηρία ήταν αγωνίστρια. Επεσε γιατί πάλεψε να μπει ο κόσμος της δουλειάς στον αγώνα, να φτάσει το κάλεσμα του οργανωμένου κινήματος, να σπάσουν ο φόβος και η σιωπή».

Και μιλώντας για την πάλη σήμερα, που «κυβέρνηση και εργοδοσία μεθοδεύουν την κατάργηση κάθε έννοιας σταθερού ωραρίου, προωθώντας το 13ωρο, διαλύοντας τον ελεύθερο χρόνο και την οικογενειακή ζωή», υπογράμμισε: «Δεν μπορούμε να αγνοήσουμε πως την ώρα που εμείς παλεύουμε για μια ζωή με αξιοπρέπεια, οι κυβερνήσεις διαχρονικά μετατρέπουν τη χώρα μας σε στρατιωτικό ορμητήριο. Οι βάσεις του ΝΑΤΟ επεκτείνονται, ελληνικές δυνάμεις στέλνονται σε αποστολές εκτός συνόρων την ίδια ώρα που ο λαός της Παλαιστίνης σφαγιάζεται.

Η γενοκτονία στην Παλαιστίνη είναι διαρκές έγκλημα που διαπράττεται από το κράτος - δολοφόνο Ισραήλ, με την πλήρη στήριξη των ΗΠΑ, της ΕΕ και της ελληνικής κυβέρνησης. Η Ελλάδα υπογράφει στρατιωτικές συμφωνίες με το κράτος - δολοφόνο, υποθηκεύει το μέλλον του λαού μας στον βωμό των ιμπεριαλιστικών συμμαχιών και της λεγόμενης "γεωστρατηγικής αναβάθμισης".

Η συμμετοχή στους πολέμους δεν γίνεται για την ειρήνη και τη δημοκρατία, όπως υποκριτικά λένε. Γίνεται για τα συμφέροντα των λίγων: Για τις πολυεθνικές της Ενέργειας, για τα επιχειρηματικά σχέδια σε ξένες αγορές, για την κερδοφορία μιας τάξης που δεν έχει τίποτα κοινό με τις δικές μας ανάγκες».

Τις ομιλίες ακολούθησε κατάθεση στεφάνων προς τιμήν της Σωτηρίας, στο σημείο όπου πριν από 45 χρόνια λειτουργούσε το εργοστάσιο της ΕΤΜΑ.

Εκ μέρους του ΚΚΕ στεφάνι κατέθεσε ο Μανώλης Ραπανακης, μέλος της ΚΕ και του Γραφείου Περιοχής Αττικής, εκ μέρους του ΚΣ της ΚΝΕ ο Βαγγέλης Μαγνήσαλης και από τη Γραμματεία του ΠΑΜΕ η Ντίνα Γκογκακη.

Στεφάνια κατέθεσαν επίσης εκπρόσωποι της Ομοσπονδίας Κλωστοϋφαντουργίας - Ιματισμού - Δέρματος και του κλαδικού Συνδικάτου Αττικής, της Ομοσπονδίας Οικοδόμων, του Συνδικάτου Μετάλλου Αττικής, της Εκτελεστικής Γραμματείας του ΜΑΣ και του Συλλόγου Φοιτητών Παντείου.

Ακολούθησε, στον χώρο δίπλα από το μνημείο που το ΚΚΕ έχει στήσει για την συντρόφισσα Σωτηρία, η ανάγνωση του ποιήματος του Γιάννη Ρίτσου «Στην συντρόφισσα Σωτηρία Βασιλακοπούλου».

Και, εκεί, έξω από το εργοστάσιο, ακούστηκε δυνατά το σύνθημα «Φοιτητές - εργατιά, μια φωνή και μια γροθιά», πιάνοντας το νήμα της ιστορικής συνέχειας, το νήμα των ταξικών δεσμών, το νήμα της πάλης για την οποία έπεσε η Σωτηρία Βασιλακοπούλου.