«Η Βουλγαρία πληρώνει για χωρητικότητα την οποία δεν χρησιμοποιεί, και τελικά το αέριο επιστρέφει στην ελληνική αγορά με ζημία για εμάς. Αυτό συνιστά έμμεση επιδότηση του ελληνικού ενεργειακού συστήματος». Τάδε έφη ο νέος Βούλγαρος υπουργός Ενέργειας, Ζ. Stankov, επικρίνοντας τη συμφωνία που υπογράφτηκε το 2022 της κρατικής «Bulgargaz» με την τουρκική «Botas», δίνοντας πρόσβαση στη Βουλγαρία σε τουρκικές ενεργειακές υποδομές με τίμημα 1 εκατομμύριο ευρώ την ημέρα, καταλήγοντας σε μια «τρύπα» ήδη μεγαλύτερη των 360 εκατομμυρίων ευρώ στον βουλγαρικό προϋπολογισμό και σε σχετική εισαγγελική έρευνα. Θυμίζουμε πως τη συμφωνία «χαιρέτιζε» τότε και η ελληνική κυβέρνηση, όπως βέβαια και ΗΠΑ και ΕΕ, «πανηγυρίζοντας» για την «απεξάρτηση» από το ρωσικό αέριο, την «ενεργειακή διαφοροποίηση», την «ασφάλεια στον ενεργειακό εφοδιασμό». Τελικά, άλλη μια τέτοια συμφωνία επιβεβαιώνεται πως όχι μόνο δεν προσφέρει «ασφάλεια και σταθερότητα», όχι μόνο δεν «κλείνει» λογαριασμούς, αλλά ανοίγει και νέους, ρίχνοντας κι άλλο «λάδι στη φωτιά» των ανταγωνισμών που καίει τους λαούς της περιοχής. Αν μάλιστα από δίπλα βάλει κανείς και τα παραδείγματα όπως αυτά του East Med και των σχεδίων ηλεκτρικής διασύνδεσης Ελλάδας - Κύπρου - Ισραήλ (και την «επί του πεδίου» αμφισβήτησή τους από την Τουρκία), τις έρευνες στα θαλάσσια οικόπεδα νότια της Κρήτης από αμερικανικούς ομίλους (με τα γνωστά «παρεπόμενα» από Λιβύη μεριά αλλά και από την Αίγυπτο), τότε το συμπέρασμα βγαίνει αβίαστα: Τα ευρωατλαντικά παραμύθια αποτελούν πραγματική ...πετυχησιά.