Λένε: Από όλα τα σκάνδαλα που αποκαλύπτονται, αυτό που προκύπτει είναι η ανάγκη για ένα «κράτος δικαίου». Αυτό πρέπει να αποκατασταθεί, με τη βοήθεια της ΕΕ.

Τι πραγματικά ισχύει:

Κάθε φορά που «αποκαλύπτεται» ένα σκάνδαλο, αναμασούν την ίδια καραμέλα: «Να αποκατασταθούν οι θεσμοί και η εμπιστοσύνη σ' αυτούς», «να λειτουργήσει το κράτος δικαίου». Και όλα αυτά δήθεν θα γίνουν με τη βοήθεια της ΕΕ, δηλαδή με «εργαλείο» την ίδια πολιτική που οδηγεί σε σκάνδαλα και προδιαγράφει εγκλήματα σε βάρος του λαού.

Πρώτα απ' όλα, είναι φανερό τι τους απασχολεί περισσότερο κάθε φορά που ξεσπάει ένα τέτοιο σκάνδαλο: Οχι οι συνέπειες γι' αυτούς που δεν φταίνε σε τίποτα και τελικά πληρώνουν τη νύφη (στην προκειμένη περίπτωση οι βιοπαλαιστές αγρότες - κτηνοτρόφοι και συνολικά ο λαός), αλλά το πλήγμα που δέχονται οι - ήδη απαξιωμένοι στη συνείδηση της λαϊκής πλειοψηφίας - θεσμοί του αστικού κράτους και το αστικό πολιτικό σύστημα.

Γι' αυτό ψάχνουν τρόπο να θολώσουν τις αιτίες των σκανδάλων, παρουσιάζοντας την αιτία ως ...λύση! Δείχνουν δηλαδή στον λαό ως «διέξοδο» το να θωρακιστεί το κράτος, οι θεσμοί και η αντιλαϊκή πολιτική που γεννάνε τα σκάνδαλα.

Θέλουν με νύχια και με δόντια να περιφρουρήσουν ή να «αποκαταστήσουν» την εμπιστοσύνη των εργαζομένων και των αγροτών στους αστικούς θεσμούς και στο ίδιο το κράτος, επειδή είναι όρος αναγκαίος για να αντεπεξέλθει η αστική τάξη και στην πολεμική προετοιμασία, ειδικά μπροστά στο ισχυρό ενδεχόμενο της εμπλοκής σε μια γενικευμένη ιμπεριαλιστική σύγκρουση.

Η απάντηση για τον λαό είναι μία: Καμιά εμπιστοσύνη στις κυβερνήσεις και στο σάπιο κράτος! Καμιά ανοχή στα κόμματα που στηρίζουν την ΕΕ και αγωνιούν για την αξιοπιστία του αντιλαϊκού κράτους.

Στην προσπάθεια να κρύψουν τον ελέφαντα στο δωμάτιο, κυβέρνηση και κόμματα της ΕΕ παρουσιάζουν ως «παθογένειες» φαινόμενα σήψης και διαφθοράς, που παράγει όμως η «κανονικότητα» με την οποία λειτουργεί το αστικό κράτος, ο θεματοφύλακας δηλαδή των κερδών και των συμφερόντων των λίγων σε βάρος της μεγάλης λαϊκής πλειοψηφίας.

Στην περίπτωση του ΟΠΕΚΕΠΕ καθρεφτίζεται η ίδια η λειτουργία του κράτους, που η νόμιμη καταλήστευση του παραγόμενου πλούτου πάει χέρι - χέρι με τα φαινόμενα διαφθοράς, σήψης και διαπλοκής. Αυτό το κράτος μαζί με τις κυβερνήσεις που το υπηρετούν είναι που έχουν ανάγκη από τους διάφορους «Μαυρογιαλούρους».

Το σκάνδαλο αξιοποιείται παράλληλα και στις διεργασίες που «τρέχουν» για την αναμόρφωση του πολιτικού συστήματος, με στόχο τη διαμόρφωση εναλλακτικής κυβερνητικής λύσης και κάλπικων διλημμάτων για τον εγκλωβισμό του λαού.

Είναι τέλος πρόκληση να παρουσιάζουν την ΕΕ ως σημείο αναφοράς για την «κανονικότητα» από την οποία αποκλίνει διαρκώς η Ελλάδα, αντί να συγκλίνει! Η ΕΕ των μονοπωλίων, της ΚΑΠ, των λόμπι, της διαφθοράς είναι βασικό συστατικό του προβλήματος και όχι μέρος της λύσης, όπως την εμφανίζουν.

Οσο για τα περί «ΕΕ - τιμωρού», διαμέσου της Ευρωπαίας εισαγγελέα που παρουσιάζεται ως ο «άγγελος της κάθαρσης», τίποτα καινούργιο δεν λέμε. Αναμασούν όλοι μαζί όσα ακούσαμε και για το έγκλημα των Τεμπών, για να κρύψουν ότι ένοχος είναι η πολιτική της «απελευθέρωσης» και της ιδιωτικοποίησης του σιδηροδρόμου, για τα κέρδη των μονοπωλίων στον κλάδο των Μεταφορών, που με συνέχεια υλοποίησαν όλες οι κυβερνήσεις. Τα ίδια ακούσαμε και στο σκάνδαλο των υποκλοπών, όπου και εκεί έπαιξε ρόλο η Ευρωπαία εισαγγελέας.

Οι βιοπαλαιστές αγρότες και ο λαός συνολικά έχει την πείρα και κατανοεί ότι «κράτος δικαίου» και «ευρωπαϊκή κανονικότητα» σημαίνει ΚΑΠ και καταλήστευση του πλούτου που παράγει ο ίδιος. Σημαίνει να πληρώνει με τη φτώχεια του τα κέρδη των λίγων και τις ανάγκες της πολεμικής προετοιμασίας.