Σιωπή των αμνών. Σφαγή των αμνών. Ο αλγόριθμος των αμνών. Κατσικοπόδαρο αυτό το καλοκαίρι. Μια αέναη σκανδαλομπουρδολογία ξέσπασε ξανά, και αναστήθηκαν ιστορίες περί την αγροτιά, ζήτημα ζωτικό κι όχι απλώς αφορμή για να στηθεί σε μικροπολιτικό επίπεδο το πασοκικό καλαμπόκι της εποχής της αλλαγής, με το κούρεμα των προβάτων της νεοδημοκρατικής συναλλαγής και της συριζένιας ευρωπαϊκής υποταγής. Αν υπάρχει ένας τομέας όπου διακρίνεται η οδυνηρή χαρακιά της ΕΕ, αυτός είναι η δήθεν κοινή αγροτική πολιτική των Βρυξελλών, που στη χώρα μας εξανδραπόδισε την ίδια τη γη, την αγροτική κουλτούρα και συνείδηση, κατασκευάζοντας επιδοτούμενους νεοτσιφλικάδες και απατεώνες τεμπελχανάδες, μια αγροτοαστική θλιβερή μειοψηφία που ζει από την αιμορραγούσα διατροφικά τσέπη της πλειοψηφίας των εργαζομένων.

Με θηριώδη οπεκεπένια σκάνδαλα σε δεκαεπτά τουλάχιστον ευρωχώρες, βαρβάτα και προστιμάτα, δεκαετίες τώρα, τολμώ να πω ότι οι πρόσφατες αποκαλύψεις για βελάσματα των αλγορίθμων της επιδοματικής χειραγώγησης, εδώ και αλλού, είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με την εσπευσμένη εφαρμογή του ευρωπαϊκού πολεμικού προϋπολογισμού. Ούτως ή άλλως είναι αποφασισμένο να κοπούν λεφτά από παντού, από το ψωμί, το σχολείο, το λεωφορείο, το κρεβάτι στο νοσοκομείο, για να τροφοδοτηθεί το στρατιωτικοβιομηχανικό σύμπλεγμα. Την ώρα που οι Αμερικανοί, λόγου χάρη, κόβουν όπλα από τον ΝΑΤΟικό μπροστάρη τους στην Ουκρανία, οι Βρυξέλλες κόβουν δασμολογικές απαλλαγές απ' αυτές που 'χαν παραχωρήσει στην ουκρανική κτηνοτροφία, επειδή χτυπήθηκε η Πολωνία σκληρά σ' αυτόν τον τομέα. Κι έτσι να σου, τσουπ, πάλι αιγοπρόβατα και γελάδια να βρίσκονται με σκανδαλώδη τρόπο στα σύνορα της ΕΕ, απ' το Ρέθυμνο έως το Λβιβ.

Ο πολύπαθος πρωτογενής τομέας δεν είδε άσπρη μέρα στη χώρα μας, ορατή στο τραπέζι της ελληνικής οικογένειας, και τα αγαθά της γης μας ενίσχυσαν με εξαγωγικό προσανατολισμό λίγες περιοχές και λίγες τσέπες. Δεν θα μπω στις λεπτομέρειες της ΚΑΠ, ούτε στο εντυπωσιοθηρικό λεξιλόγιο των νομίμως υποκλαπεισών συνομιλιών του ΟΠΕΚΕΠΕ, που βρε αδερφέ ακούγεται σαν αρχικά παρακλαδιού της γιαπωνέζικης μαφίας. Με νοιάζει που αρχίζει να διαφαίνεται καθαρά η μεσαιωνική επιλογή της αυτοκρατορίας των Βρυξελλών. Χώρες Βασάλες, κατά παραχώρηση από το παλάτι. Μεγαλοτσιφλικάδες με ελεγχόμενο τον αγροτικό πληθυσμό, ντόπιο ή και δουλικά μεταναστευτικό, παρέχουν εκτός από τρόφιμα και τις στρατεύσιμες μάζες για τον πόλεμο που έχουν σχεδιάσει. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι καλλιεργείται, από τη μεταπολίτευση και δώθε, μια αστική μεγαλομανία περί το επάγγελμα του αγρότη. Δεν συνδέεται, γι' αυτό και εύκολα θεσμοθετήθηκε ως πολιτική, η επιδότηση, η δουλειά αυτή καθαυτή με την παραγωγή, αλλά με τη γη και την έκτασή της, νόμιμη, παράνομη, νοικιασμένη ή ιδιόκτητη. Κανείς δεν ντρέπεται να δηλώσει μεγαλοαγρότης, και τρέμει μήπως το παιδί του θέλει ή επιμείνει να γίνει αγρότης. Τώρα τελευταία μάλιστα, από τον φόβο μην τιναχτεί η μπάνκα στον αέρα και δεν υπάρχουν υλικά για τις ειδικές δίαιτες, πότε της ΝΑΣΑ πότε του Χόλιγουντ, οι αστοί προβάλλουν πότε την ευφυή γεωργία, πότε έναν σαραντάρη που ανακάλυψε την ευλογία της τεχνητής νοημοσύνης για τα μαρούλια ή τη λεβάντα, και πότε μια πρότυπη κτηνοτροφική μονάδα που στήνεται με στόχο να ακριβοπουληθεί στην πρώτη πολυεθνική.

Ο πόλεμος σπάει έτσι κι αλλιώς την τροφική αλυσίδα. Και σπέρνει μαυραγορίτες. Σ' αυτόν λοιπόν τον μεγάλο πόλεμο που προϋπολογίζεται και σχεδιάζεται, καμία έκπληξη, στην εμπροσθοφυλακή έχουν μπει και οι μαυραγορίτες, σχεδιασμένοι στις Βρυξέλλες από τον σπόρο έως τον σεφ, και από το άρμεγμα για γάλα έως το επίδομα για το κατσίκι που μεταναστεύει αλγοριθμικά και αφήνει το ποίμνιο των ψηφοφόρων στα χέρια των καπάτσων, που συστήνουν συχνά πυκνά να πάμε στις κάλπες, όπως πάμε στις βρούβες... Και επειδή πρόβατα δεν είμαστε, μήπως, λέω μήπως, μετά τη σιωπή και τη σφαγή, ήρθε η ώρα για την κραυγή των αμνών;