Ιούλιο γεννήθηκε πριν από 126 χρόνια και πέθανε επίσης Ιούλιο πριν από 64. Εκανα ένα προσκύνημα στο σπίτι του, που έγινε μουσείο, για να τιμήσω τον νομπελίστα συγγραφέα. Ενα ταξίδι στις καθημερινές στιγμές του μεγάλου λογοτέχνη και μια συνάντηση - έκπληξη με τον «Γέρο στη θάλασσα» της Κούβας...

Εκατό χιλιόμετρα νοτιοανατολικά της Αβάνας, καρφωμένο στο κτήμα Βιχία, κοντά στο Σαν Φρανσίσκο ντε Πάουλα, βρίσκεται το σπίτι του Ερνεστ Χέμινγουεϊ.

Γεννημένος στο Οκ Παρκ της Πολιτείας του Ιλινόι, ο μεγάλος συγγραφέας ταξίδευε συχνά στην Κούβα. Την αγάπησε τόσο, που έλεγε ότι είναι θετό παιδί της. Και τελικά έκτισε εκεί, ύστερα από πρόταση της γυναίκας του, μια κατοικία η οποία μετά τον θάνατό του μετατράπηκε σε μουσείο, χωρίς να αλλάξει τίποτα.

Το ευρύχωρο μπαλκόνι με τις κόκκινες πλάκες που καλύπτονται από κόκκινες βουκαμβίλιες έρχεται σε αντίθεση με το άσπρο της πρόσοψης. Ο πρώτος όροφος, που είναι σήμερα χώρος προσωρινών εκθέσεων, ήταν ο χώρος όπου ο Χέμινγουεϊ είχε τις αγαπημένες του γάτες, οι οποίες - σύμφωνα με μαρτυρίες - ήταν πενήντα!

Ο διάσημος συγγραφέας έλεγε πως οι γάτες έχουν μια φυσική κλίση στον ήχο του γράμματος «σ» και έτσι διάλεγε γι' αυτές πάντα ονόματα που περιείχαν το συγκεκριμένο φθόγγο: Missouri, Boise, Ambrossy.

Ο δεύτερος όροφος είναι σήμερα η αίθουσα των μόνιμων εκθέσεων με θέμα «Ο Χέμινγουεϊ και η θάλασσα». Πρόκειται για πέντε ενότητες που μιλούν για τη σχέση ανάμεσα στο δημιουργικό έργο του Χέμινγουεϊ, τη θάλασσα και το ψάρεμα.

Από τον τρίτο όροφο βλέπει κανείς την πανοραμική θέα της Αβάνας. Εδώ βρίσκεται ένα δωμάτιο με μεγάλα παράθυρα, το οποίο διαμόρφωσε η γυναίκα του για να γράφει. Είναι ένας ζεστός χώρος. Εκείνος, όμως, προτιμούσε το γραφείο του παρά τον καθημερινό θόρυβο που είχε το δωμάτιο. Εκεί βρίσκεται σήμερα το σημειωματάριό του, όπου έγραφε τους διαλόγους που αυθόρμητα σχηματίζονταν στο μυαλό του και που τον ενδιέφεραν.

Μπροστά στο σπίτι βρίσκεται η πισίνα. Στο βάθος μια πέργκολα προστατεύει το σύνολο των άσπρων επίπλων που χρησιμοποιούσε η οικογένεια για το υπαίθριο φαγητό και για την ηλιοθεραπεία. Στο δεξιό άκρο του κτιρίου διατηρούνται πάντα οι τάφοι των σκύλων του Χέμινγουεϊ.

Ενα μπανγκαλόου από άσπρο ξύλο διώροφο, ένα άλλο κτίριο που ανήκει στο αρχιτεκτονικό σύνολο του κτήματος Βιχία, το οποίο χρησιμοποιούσαν τα παιδιά και οι φίλοι όταν πήγαιναν εκεί για καιρό. Δίπλα είναι το γκαράζ.

Στη σάλα αυτού του σπιτιού φιλοξενούνται σήμερα μεγάλοι πίνακες με θέματα από ταυρομαχίες, φτιαγμένοι από τον Γάλλο ζωγράφο Robert Domingo. Εκεί βρίσκεται και η πολυθρόνα του συγγραφέα.

Ηταν το μέρος όπου ο Χέμινγουεϊ καθόταν επί ώρες κάθε απόγευμα.

Στο βάθος του δωματίου είναι πάντα η μεγάλη βιβλιοθήκη και μια δισκοθήκη. Στην τραπεζαρία η επίπλωση έχει απλές γραμμές, τραπέζια με σταυρωτά πόδια, που επιβεβαιώνουν την ισπανική επιρροή.

Το υπνοδωμάτιό του λειτουργούσε και σαν γραφείο. Δίπλα η γραφομηχανή του, εκεί κοντά δυο μολύβια, ένα μπλοκάκι για σημειώσεις του με κορδέλα στη μέση και ένα κομμάτι ορυκτού που εκτελούσε χρέη πρεσπαπιέ.

Πάνω σ' ένα από τα κομοδίνα υπάρχουν ακόμα τα γυαλιά του, στο σημείο που τ' άφησε την τελευταία φορά.

Δεξιά, μέσα σ' ένα καλαθάκι από λυγαριά, η αλληλογραφία που ερχόταν μετά τον θάνατό του. Πάνω στο μεγάλο κρεβάτι τα περιοδικά και τα βιβλία του δίνουν την εντύπωση ότι δουλεύει ακόμα εκεί.

Το χαρακτηριστικό ξύλινο μπαστούνι του αναπαύεται γερμένο προς τη βιβλιοθήκη και κάτω από το παράθυρο, τα παπούτσια και οι παντόφλες του.

Ολα όπως την τελευταία στιγμή.

Η πλούσια συλλογή των βιβλίων του φτάνει τα 8.000 αντίτυπα. Δίπλα στη βιβλιοθήκη βρίσκεται το πελώριο δωμάτιο για τους ξένους, με δυο απλά ξύλινα κρεβάτια και δυο άσπρες βιτρίνες. Μια μικρή κομότα με στρογγυλό καθρέφτη εκθέτει αφρικανικά αναμνηστικά κι ένα τεράστιο κερί, ενθύμιο όταν έκλεισε τα πενήντα του χρόνια. Σ' αυτό το δωμάτιο φιλοξενήθηκαν οι καλύτεροι φίλοι του συγγραφέα, ταυρομάχοι, ψαράδες, αθλητές και καλλιτέχνες του κινηματογράφου.

Φεύγοντας από το σπίτι - μουσείο του Χέμινγουεϊ, γνωρίσαμε το χωριό που έζησε, το Σαν Φρανσίσκο ντε Πάολα, όπου ακούσαμε ότι σ' ένα ψαροχώρι ζει ο γέρος που ενέπνευσε στον Χέμινγουεϊ το βιβλίο που του χάρισε το Νόμπελ, «Ο Γέρος κι η θάλασσα».

Στο ψαροχώρι Κοχιμάρ μας υποδέχτηκε ευγενικά ο 95χρονος Γκριγκόριο Φουέντε. Είναι λεπτός κι αδύνατος, όπως τον περιγράφει στο βιβλίο του, με τον σβέρκο του γεμάτο βαθιές χαρακιές. Το πρόσωπό του είναι γεμάτο από καστανόχρωμες πανάδες από την αντηλιά της τροπικής θάλασσας και τα χέρια του βαθιά χαρακωμένα από τα σκοινιά που τραβούσε τις βάρκες.

Ο ίδιος διηγείται πάντα συγκινημένος τη γνωριμία του με τον Χέμινγουεϊ, που έγινε στη μέση του Ωκεανού, κοντά στο νησί Χελώνα, την ώρα ενός κυκλώνα. Ο Χέμινγουεϊ ταξίδευε με φίλους του, είχαν τελειώσει τα τρόφιμά τους και ζήτησε από τον ψαρά μερικά μπουκάλια ρούμι και φαγητό. Από τότε έγιναν αχώριστοι...