Λαλίστατη ήταν τις προάλλες η υπουργός Εργασίας διαφημίζοντας τον «τριμερή κοινωνικό διάλογο» ως το «κλειδί για την επίτευξη του στόχου των ποιοτικών θέσεων εργασίας». Μάλιστα δήλωνε πως «στο υπουργείο Εργασίας έχει ξεκινήσει η διαδικασία διαβούλευσης με τους κοινωνικούς εταίρους για την εκπόνηση ενός εθνικού σχεδίου δράσης με στόχο την αύξηση της κάλυψης των εργαζομένων από τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας», για να προσθέσει: «Στόχος μας είναι (...) να δημιουργήσουμε το κατάλληλο περιβάλλον για την άνθηση του κοινωνικού διαλόγου και την υπογραφή περισσότερων Συλλογικών Συμβάσεων». Από τα στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδας, όμως, αποδεικνύεται ότι όλα τα παραπάνω δεν είναι παρά στάχτη στα μάτια των εργαζομένων. Συγκεκριμένα, στις αρχές του 2024 μόλις το 16% των εργαζομένων στη χώρα μας καλυπτόταν από ΣΣΕ. Το ποσοστό αυτό ανέβηκε μόλις στο 19,3% το πρώτο τρίμηνο του 2025, και τα χειρότερα είναι μπροστά: Καθώς πολλές ΣΣΕ λήγουν το επόμενο διάστημα, η πρόβλεψη για το δεύτερο τρίμηνο του έτους είναι να καλύπτεται από ΣΣΕ μόλις το 16,2% των μισθωτών και προς το τέλος του 2025 μόνο το 8,2%. Καμία «κουλτούρα συνεννόησης» δεν λείπει λοιπόν για την υπογραφή περισσότερων ΣΣΕ, όπως ισχυρίζεται η κυβέρνηση. Η εργοδοσία είναι αυτή που με την κάλυψη του κράτους απορρίπτει κάθε διαπραγμάτευση, οχυρωμένη πίσω από την άθλια νομοθεσία όλων των κυβερνήσεων και από το προνόμιο να διαμορφώνει τους κλαδικούς μισθούς με κατώφλι τον κατώτατο μισθό πείνας που της χαρίζει το κράτος.