Η «Εθνική Στρατηγική» που παρουσίασε η κυβέρνηση για την παραβατικότητα των ανηλίκων, αποτελεί μια συρραφή αποσπασματικών και αποπολιτικοποιημένων «διεθνών καλών πρακτικών» αποκομμένων τόσο από την ελληνική πραγματικότητα όσο και από την ανάλυση που αφορά τις ίδιες τις κοινωνίες απ' όπου αυτές οι αντιλήψεις προήλθαν, επισήμανε στην παρέμβασή του ο Βασίλης Ιωακειμίδης, πρόεδρος του Τμήματος Κοινωνικής Εργασίας του Πανεπιστημίου Δυτικής Αττικής.

Κάνοντας μια ιστορική αναδρομή στην ταξική αντιμετώπιση του θέματος της νεανικής παραβατικότητας στη Μ. Βρετανία, στάθηκε στα τέλη της δεκαετίας του '80 στη διάλυση κοινωνικών δομών - εργατικών κέντρων (youth work services) κ.λπ. σημειώνοντας ότι το κράτος δεν απάντησε με φροντίδα, αλλά με καταστολή.

Αναφερόμενος στην εμπειρία αυτή επισήμανε ότι αντί για κοινωνικές υπηρεσίες και φροντίδα τα παιδιά αντιμετωπίστηκαν και πάλι από το σύστημα ποινικής δικαιοσύνης ως παραβατικά και προβληματικά.

Στο πλαίσιο αυτό, τη δεκαετία του 1990 εμφανίστηκαν τα ASBOs (antisocial behaviour orders) που μετέτρεψαν την εφηβεία σε μια μονίμως ύποπτη για παραβατική συμπεριφορά κατηγορία του πληθυσμού. Οχι απαραίτητα για την αξιόποινη δραστηριότητά τους αλλά για την πρόθεσή τους και τη φερόμενη αντικοινωνική συμπεριφορά (μεγάλες παρέες, θορυβώδεις δραστηριότητες, καυγάδες κ.λπ.) που δυνητικά θα μπορούσε να κλιμακωθεί σε αξιόποινη πράξη. Δηλαδή τα παιδιά περιγράφηκαν και αντιμετωπίστηκαν ως εγκληματίες πριν καν εγκληματήσουν.

Μίλησε για την πολιτική που εφαρμόζεται στο Μεταναστευτικό και πώς έχει συμβάλλει στην διαμόρφωση ενός περιβάλλοντος όπου τα μεταναστόπουλα θεωρούνται από την αρχή της ζωής τους «παραβατικά», η «παραβατικότητα» αποδίδεται σε φυλετική ή κοινωνική καταγωγή με αποτέλεσμα η ένταξη σε ένοπλες ή οργανωμένες ομάδες συνομηλίκων να συνιστά συχνά την μόνη διαθέσιμη μορφή προστασίας, αναγνώρισης και κοινωνικοποίησης, προσθέτοντας ότι πολλές φορές αυτά τα παιδιά λένε ότι κρατούν μαχαίρι επειδή φοβούνται.

Αν η ποινικοποίηση της φτώχειας και της μεταναστευτικής εμπειρίας ήταν το πρώτο στάδιο, το επόμενο είναι η εμπορευματοποίηση της τιμωρίας, είπε στη συνέχεια, αναφερόμενος στις ιδιωτικές φυλακές στις ΗΠΑ και στο σκάνδαλο «Kids for Cash», που δύο δικαστές καταδίκασαν πάνω από 2.000 παιδιά σε αναμορφωτήρια για ασήμαντες πράξεις - σε αντάλλαγμα για μίζες από την εταιρεία που διαχειριζόταν τις ιδιωτικές φυλακές.

Σημείωσε, μεταξύ άλλων, σημειώνοντας ότι τα ίδια τα διεθνή παραδείγματα καταδεικνύουν ότι η ποινικοποίηση της νεανικής συμπεριφοράς και ο στιγματισμός των παιδιών ως «επικίνδυνα» δεν είναι μεμονωμένα ή ατυχή φαινόμενα. Αντανακλούν μια συστημική, ταξικά προσανατολισμένη δυσπιστία του κράτους απέναντι στα παιδιά της εργατικής τάξης.

Και κατέληξε: Να μην ξεχνάμε όταν συζητάμε αυτό το ζήτημα να φοράμε τα ταξικά γυαλιά μας και να θυμόμαστε ότι δεν υπάρχουν παιδιά επικίνδυνα, αλλά υπάρχουν παιδιά σε κίνδυνο, δεν είναι επικίνδυνη η παιδική ηλικία, είναι επικίνδυνο το σύστημα του καπιταλισμού.