Η εκδήλωση διοργανώνεται με αφορμή την αποκάλυψη των ομαδικών τάφων λίγα μέτρα μακριά από το κολαστήριο του Επταπυργίου, στο Πάρκο Εθνικής Αντίστασης στις Συκιές.

Η Αλίκη Βέττα γεννήθηκε στην περιοχή του Ντεπώ Θεσσαλονίκης. Ο πατέρας της ήταν ο Δημητρός και η μητέρα της η Βασιλική (δασκάλα). Ο αδερφός της, ο Λέανδρος Βέττας, ήταν μέλος της Αντίστασης και το 1948, όταν εκτελέστηκε η Αλίκη, βρισκόταν εξόριστος στον Αη Στράτη. Ηταν μία από τις λίγες γυναίκες - αντάρτισσες της Θεσσαλονίκης, αποφοίτησε από το Β' Γυμνάσιο Θεσσαλονίκης και στη συνέχεια από τη Νομική Σχολή.

Στο Ντεπώ, την περιοχή όπου έδρασε η Αλίκη, υπήρχαν αντιστασιακές οργανώσεις από τις πιο δυναμικές στην πόλη. Δεκάδες αντάρτες δούλευαν μυστικά για την Αντίσταση, κάνοντας σαμποτάζ στην πόλη, όπως π.χ. η ανατίναξη των στρατιωτικών τηλεφώνων και ασυρματοφόρων οχημάτων που είχαν οι Γερμανοί κάτω από τα πλατάνια στην αλάνα Πατρικίου. Η Αλίκη ως μέλος της ΕΠΟΝ συμμετείχε ενεργά στην αντιστασιακή δράση.

Εγιναν πολλές απόπειρες να την συλλάβουν, όπως το φθινόπωρο του 1943, γεγονός που την ανάγκασε να μετακομίζει συνεχώς, ενώ το 1944 φυγαδεύτηκε σε ένα χωριό στη Βέροια και εκεί εντάχθηκε σε μια ομάδα ανταρτών στο Βέρμιο.

Στις 30/10/1944 ο ΕΛΑΣ απελευθέρωσε τη Θεσσαλονίκη από τους Γερμανούς και έσωσε τον λαό της πόλης και τις υποδομές της (σιδηροδρομικό σταθμό, εργοστάσιο ηλεκτροφωτισμού, αλευρόμυλους κ.ά.), που τις είχαν υπονομεύσει με εκρηκτικά. Στον παλλαϊκό εορτασμό που ακολούθησε σε όλη την πόλη, με αποκορύφωμα την ιστορική συγκέντρωση και μεγάλη γιορτή στην πλατεία Αγίας Σοφίας, όπου λαός και αντάρτες έγιναν ένα, η Αλίκη ήταν η πρώτη αντάρτισσα που είχε εισέλθει στη Θεσσαλονίκη την ημέρα εκείνη, καβάλα στο άλογό της, επικεφαλής του πεζοπόρου γυναικείου ένοπλου τμήματος της Ομάδας Μεραρχιών Μακεδονίας του ΕΛΑΣ. Γι' αυτό λέγεται ότι ήταν η «αμαζόνα της Αντίστασης». Η Αλίκη είναι ένα ακόμα παράδειγμα που αποδεικνύει ότι ο ΕΛΑΣ στις τάξεις του συσπείρωσε τον ανθό της ελληνικής νεολαίας και του ελληνικού λαού.

Μετά την απελευθέρωση πήρε την άδεια ασκήσεως επαγγέλματος και άνοιξε δικηγορικό γραφείο στη Θεσσαλονίκη. Στο γραφείο της μπαινόβγαιναν άνθρωποι, ύποπτοι για την Ασφάλεια. Ετσι, συνελήφθη και εξορίστηκε στον Αη Στράτη. Οταν επέστρεψε από την εξορία συνέχισε τις επαγγελματικές της ασχολίες, μέχρι που κατηγορήθηκε για παράνομη δραστηριότητα και κατασκοπεία, συνελήφθη τον Αύγουστο του 1947 και φυλακίστηκε για αρκετό καιρό στο Γεντί Κουλέ, μαζί με μια ομάδα «κατασκόπων».

Στις 3/4/1948 άρχισε η δίκη του Εκτακτου Στρατοδικείου στην αίθουσα συναυλιών του Ραδιοφωνικού Σταθμού Θεσσαλονίκης. Ηταν ομαδική δίκη, η οποία βαφτίστηκε «δίκη των κατασκόπων» ή «του Β' Γραφείου». «Μαγειρεύτηκε» επί 10 μήνες στην Ασφάλεια, με στόχο διάφορα στελέχη του ΚΚΕ και κυρίως τον Σταύρο Δημητράκο, ο οποίος συντόνιζε τη συλλογή πληροφοριών για τα εγκλήματα του κράτους κατά του κινήματος. Συνολικά στη δίκη αυτή οδηγήθηκαν στο Εκτακτο Στρατοδικείο 72 άντρες και γυναίκες. Πρόεδρος του Στρατοδικείου ήταν ο συνταγματάρχης Ιωάννης Κοκορέτσας, μέλος της φασιστικής - δωσιλογικής - παρακρατικής οργάνωσης «Χ». Στις 27/4/1948 τερματίστηκε η ακροαματική διαδικασία και το μεσημέρι της επόμενης βγήκε η απόφαση «εις θάνατον τριάντα έξι».

Στις 6/5/1948 η Αλίκη, μόλις 28 ετών, εκτελέστηκε μαζί με άλλους 10 συντρόφους της, ανάμεσα στους οποίους ήταν η μοναδική γυναίκα, στον γνωστό κρανίου τόπο πίσω από τις φυλακές του Γεντί Κουλέ.