«Το πολύ βολικό πρόσχημα της ατομικής - οικογενειακής ευθύνης και στο ζήτημα της νεανικής παραβατικότητας συσκοτίζει τη σχεδόν καθολική απόσυρση του αστικού κράτους από την κοινωνική ευθύνη για την πολύπλευρη προστασία όλων των παιδιών και των οικογενειών τους», τόνισε μεταξύ άλλων η Κωνσταντίνα Τσότρα, μέλος του Τμήματος της ΚΕ για την Ισοτιμία και τη Χειραφέτηση της Γυναίκας, και εξήγησε: «Από τη μία, απαιτείται από τους γονείς η αποκλειστική ευθύνη στη φροντίδα των παιδιών τους σε μια ταξική κοινωνία που συστηματικά τους στερεί πόρους, χρόνο και υποστήριξη. Από την άλλη, το αστικό κράτος εμφανίζεται τιμωρητικό όταν εκείνοι "αποτυγχάνουν" να ανταποκριθούν σε αυτές τις απαιτήσεις. Με αποτέλεσμα έναν φαύλο κύκλο, όπου οι εργατικές - λαϊκές οικογένειες στιγματίζονται ως "ανίκανες", ενώ το καπιταλιστικό σύστημα παραμένει στο απυρόβλητο».

Αφού αναφέρθηκε στη διαλεκτική υλιστική θεώρηση της οικογένειας ως ιστορικού - κοινωνικού θεσμού και την εξέλιξή της στη σύγχρονη εποχή, επισήμανε ότι «οι γονείς της εργατικής - λαϊκής οικογένειας, και ειδικά οι γυναίκες, αναλαμβάνουν σχεδόν αποκλειστικά το έργο της φροντίδας των παιδιών, σε συνθήκες εξαιρετικά δυσμενείς. (...) Το άγχος, ο θυμός, η ανία, η ματαιότητα, η έλλειψη ικανοποίησης από την εργασία, σε τελική ανάλυση η βία της εκμετάλλευσης "μεταφέρεται" στην οικογένεια, μολύνει τη σχέση με το παιδί. Στη χειρότερη περίπτωση, οδηγεί σε φαινόμενα παραμέλησης, βίας, σεξουαλικής και άλλης κακοποίησης των παιδιών από τους γονείς τους, σαν κι αυτά που δυστυχώς έρχονται συχνά στην επικαιρότητα. Στην καλύτερη, δεν αφήνει παρά ελάχιστα περιθώρια για την ανάπτυξη πραγματικά ποιοτικής, δημιουργικής σχέσης με το παιδί.

Η βία, λοιπόν, δεν αναπαράγεται μόνο ή κυρίως μέσα στους τέσσερις τοίχους της οικογένειας», είπε η Κ. Τσότρα.

Και τόνισε μεταξύ άλλων: «Η ψυχική, σωματική και πνευματική υγεία και κοινωνική ανάπτυξη των παιδιών δεν μπορεί να εξασφαλιστεί από ένα σύστημα που μετρά τις ανάγκες των παιδιών με τον γνώμονα του "κόστους - οφέλους" από τη σκοπιά της καπιταλιστικής ανταγωνιστικότητας.

Η πραγματική ποιοτική αναβάθμιση της σχέσης γονιών - παιδιού δεν μπορεί να γίνει πραγματικότητα αν δεν ξεριζωθούν όλα εκείνα τα εμπόδια που βάζουν οι σημερινές εκμεταλλευτικές σχέσεις παραγωγής, ιδιοκτησίας, το σύνολο των κοινωνικών σχέσεων.

Αν δεν φύγει από τη μέση το καθημερινό άγχος της επιβίωσης. Αν δεν μειωθεί ο γενικός εργάσιμος χρόνος, ώστε να εξασφαλίζεται σταθερός ημερήσιος ελεύθερος χρόνος για όλες και όλους.

Αποτελεί προϋπόθεση να πλαισιωθεί η παιδική προστασία και στήριξη με μια σειρά δωρεάν, κρατικές υπηρεσίες Υγείας - Παιδείας - Πρόνοιας - Πολιτισμού - Αθλητισμού, που θα απαλλάσσουν τους γονείς από όσα στην πραγματικότητα δεν μπορούν να έχουν στην ευθύνη τους.

Να εξασφαλίζεται με κοινωνική κρατική ευθύνη δωρεάν πρόσβαση στη σύγχρονη επιστημονική γνώση που θα βοηθήσει τους γονείς να κατανοούν τους μηχανισμούς ανάπτυξης του παιδιού και να ανταποκρίνονται με επάρκεια στις ανάγκες κάθε φάσης, στις ιδιαίτερες ανάγκες κάθε παιδιού.

Ολα αυτά τα ζητήματα δεν είναι στενά "ατομικά - οικογενειακά", όπως παρουσιάζονται, αλλά είναι κοινωνικά, με άξονα τη στήριξη του παιδιού μέχρι την ενηλικίωσή του».

Και επισήμανε τη σημαντική συμβολή που μπορεί να έχει το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, το ριζοσπαστικό γυναικείο κίνημα, οι κομμουνιστές και ριζοσπάστες εκπαιδευτικοί, ώστε να διαμορφώνεται και σε αυτή την κατεύθυνση η εργατική - λαϊκή πρωτοπορία, πρώτα απ' όλα με ευθύνη της διαπαιδαγωγητικής δουλειάς του ΚΚΕ και της ΚΝΕ.