Η απεργία των εργαζομένων στα τρένα της SNCF (100% δημόσια γαλλική εταιρεία σιδηροδρόμων) έκανε να χυθεί πολύ μελάνι και μονοπώλησε τα γαλλικά ΜΜΕ τον περασμένο Απρίλη. Οι εργαζόμενοι (οδηγοί και υπεύθυνοι πληρωμάτων) στα περιφερειακά και εθνικά δρομολόγια, στις εμπορευματικές και επιβατικές αμαξοστοιχίες, διεκδικούν εδώ και χρόνια με τα συνδικάτα τους και κυρίως με τη Γενική Εργατική Συνομοσπονδία (Confederation Generale du Travail - CGT) αύξηση των ειδικών επιδομάτων, που αντιστοιχούν μέχρι και στο 40% των μισθών τους. Αυτά τα επιδόματα, που επιβεβαιώνουν την εξειδίκευση των επαγγελματιών στον σιδηρόδρομο και που λαμβάνονται υπόψη στον υπολογισμό της σύνταξης, εδώ και χρόνια έχουν στην πραγματικότητα μπλοκαριστεί.

Εχοντας να αντιμετωπίσουν τον τεράστιο πληθωρισμό και ενώ η SNCF είχε 1,6 δισ. ευρώ κέρδη το 2024 - για το 2025 προβλέπει νέα σημαντικά κέρδη - οι σιδηροδρομικοί απαιτούν σημαντικές και μόνιμες αυξήσεις στους μισθούς τους. Αυτός ο αγώνας εξελίσσεται σε μια περίοδο «ανοίγματος» του εθνικού σιδηροδρομικού δικτύου στον ανταγωνισμό, ή, καλύτερα, σταδιακής ιδιωτικοποίησης των γραμμών. Το πλαίσιο αυτό θυμίζει τις σιδηροδρομικές καταστροφές στον βρετανικό σιδηρόδρομο εξαιτίας της ιδιωτικοποίησης, μέχρι το έγκλημα στα Τέμπη στην Ελλάδα το 2023, που πυροδότησε τεράστιες απεργίες και κινητοποιήσεις. Ουσιαστικά χάρη στις πρωτοβουλίες του ΠΑΜΕ και φοιτητικών συλλόγων είναι ξεκάθαρο ότι η ιδιωτικοποίηση είναι επικίνδυνη για τον σιδηρόδρομο και για το επιβατικό κοινό.

Μόλις που αρχίζουμε να βλέπουμε τις επιπτώσεις στις συνθήκες εργασίας και στις αμοιβές των σιδηροδρομικών! Η ιδιωτικοποίηση έχει ξεκινήσει από τα περιφερειακά κομμάτια του δικτύου και χρησιμοποιείται από την επιχείρηση ως «εργαλείο» για το μπλοκάρισμα των μισθών των σιδηροδρομικών, και κυρίως τη συνεχή επιδείνωση των συνθηκών εργασίας. Πρέπει από δω και μπρος να δεχόμαστε να είμαστε «ευέλικτοι», με τα ωράρια εργασίας και τις ώρες ανάπαυσης να αλλάζουν συνεχώς χωρίς προειδοποίηση, για να εξασφαλίζεται η παραγωγική λειτουργία των σιδηροδρόμων, σε βάρος της σταθερότητας των συνθηκών εργασίας, της προσωπικής και οικογενειακής ζωής των σιδηροδρομικών. Κυβερνήσεις και εργοδοσία ξεκαθαρίζουν: «Αν δεν δεχτείτε το πάγωμα των μισθών και την ευελιξία στα ωράρια εργασίας, τότε θα ιδιωτικοποιήσουμε τη σιδηροδρομική γραμμή όπου εργάζεστε».

Τα ταξικά συνδικάτα, πρωτίστως τα συνδικάτα σιδηροδρομικών CGT στα αμαξοστάσια, στα μηχανουργεία και στους σταθμούς, είχαν απόλυτο δίκιο όταν αγωνίζονταν ενάντια στη μεταρρύθμιση για τους σιδηρόδρομους, του Ολάντ το 2016 και του Μακρον το 2018 (μεταφορά στη Γαλλία του 4ου πακέτου της ΕΕ για τους σιδηρόδρομους). Η ιδιωτικοποίηση δεν γίνεται για την «καλυτέρευση των υπηρεσιών», αλλά είναι το μέσο για να χτυπηθούν τα δικαιώματα και οι μισθοί των σιδηροδρομικών, ώστε οι ιδιώτες μέτοχοι να αυξήσουν τα κέρδη τους! Είναι ο λόγος που η CGT κάλεσε το σύνολο των σιδηροδρομικών σε απεργία στις 6 και 7 Μάη, με αίτημα να ξεκινήσουν πραγματικές - ουσιαστικές διαπραγματεύσεις, μετά την απόρριψη των διεκδικήσεών μας για πολλούς μήνες από τη διεύθυνση.

Ο υπουργός Μεταφορών της κυβέρνησης Μακρόν, προερχόμενος από το δεξιό κόμμα «Les Republicains», υπό το βάρος μιας κατηγορίας για υπεξαίρεση δήλωσε λίγες μέρες πριν την απεργία ότι «οι σιδηροδρομικοί δεν χρειάζεται να παραπονιούνται» και ότι «οι διεκδικήσεις τους δεν είναι νόμιμες». Απείλησε μάλιστα ότι θα καταθέσει πρόταση νόμου για απαγόρευση των απεργιών των σιδηροδρομικών την περίοδο των σχολικών διακοπών ή τα «μεγάλα» Σαββατοκύριακα του Μάη. Ομως οι εργαζόμενοι στα τρένα δεν πτοήθηκαν και πάνω από 1 στους 2 απήργησαν και τις 3 μέρες σε όλη τη χώρα, με τη συμμετοχή να φτάνει πάνω από 65%, μέχρι και 80% σε πολλά αμαξοστάσια της περιφέρειας, σε γραμμές δηλαδή που απειλούνται περισσότερο από το πρόγραμμα ιδιωτικοποίησης!

Για να βάλει σε κυκλοφορία τα τρένα πάση θυσία, η διοίκηση δεν δίστασε να αντικαταστήσει τους υπεύθυνους πληρωμάτων με απεργοσπάστες, μεταξύ τους και στελέχη που δεν ανήκουν στον κλάδο (από το Τμήμα Ανθρώπινου Δυναμικού και το Λογιστήριο), δίνοντάς τους επιπλέον 50 ευρώ. Οταν μια επιχείρηση είναι ικανή να πληρώσει 50 ευρώ την ώρα έναν απεργοσπάστη για να αντικαταστήσει έναν απεργό που διεκδικεί 100 ευρώ παραπάνω τον μήνα, είναι σίγουρο ότι έχει τη δυνατότητα να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις των απεργών. Αντιμέτωπη με τη μαχητικότητα και τη δυναμική συμμετοχή των απεργών, η διοίκηση δέχτηκε τελικά να ξεκινήσει τις διαπραγματεύσεις στις 4 Ιούνη για τους οδηγούς και στις 11 Ιούνη για τους υπεύθυνους πληρωμάτων.

Μην έχοντας καμία εμπιστοσύνη στη διαπραγμάτευση, η οποία προγραμματίστηκε για έναν μήνα μετά την απεργία, που «το καζάνι έβραζε», η CGT κάλεσε τους σιδηροδρομικούς σε απεργία τις μέρες εκείνες, για να υπάρχει μεγαλύτερη πίεση. Επομένως, αυτός ο αγώνας μόλις άρχισε! Αυτό το ισχυρό κίνημα στη Γαλλία, λίγους μήνες μετά τις απεργίες των σιδηροδρομικών στη Βρετανία, λίγες βδομάδες μετά τις μεγάλες απεργίες των σιδηροδρομικών στην Ελλάδα, λίγες μέρες μετά τις απεργίες των σιδηροδρομικών στο Βέλγιο και μία βδομάδα πριν την ιστορική απεργία των σιδηροδρομικών της CP στην Πορτογαλία, αποτελεί κομμάτι μιας αλυσίδας αγώνων των εργαζομένων στους σιδηρόδρομους σε ευρωπαϊκή κλίμακα.

Είναι προφανές ότι οι αγώνες μας είναι ίδιοι, ενάντια στην ιδιωτικοποίηση - «απελευθέρωση» και στις επιπτώσεις της. Αγωνιζόμαστε για καλύτερους μισθούς, καλύτερες συντάξεις, καλύτερες Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, για σιδηρόδρομους στην υπηρεσία των λαϊκών συμφερόντων και όχι για το κέρδος. Είναι προφανές ότι πρέπει να μοιραζόμαστε αυτές τις εμπειρίες, τις αναλύσεις μας, ότι πρέπει να στηρίζουμε ο ένας τον άλλον. Πρέπει η δουλειά μας να στοχεύει στη σύγκλιση των αγώνων μας στο μέλλον, να είμαστε ικανοί να μπλοκάρουμε απεργιακά τις χώρες μας όλοι μαζί και την ίδια χρονική στιγμή, ώστε τελικά να επιβάλουμε τις διεκδικήσεις μας στην εργοδοσία των σιδηροδρόμων και στις κυβερνήσεις των χωρών μας, αλλά και στην Ευρωπαϊκή Ενωση, που επιβάλλει τις αντιλαϊκές κατευθύνσεις στους σιδηρόδρομους!