«Οι τεμπέληδες έγιναν δουλευταράδες», πανηγύριζε χτες από το πρωτοσέλιδο μια φιλοκυβερνητική εφημερίδα, παρουσιάζοντας ως ...επιτυχία το ξεζούμισμα εκατομμυρίων εργαζομένων για τα κέρδη μιας χούφτας καπιταλιστών.

Αφορμή ήταν η ανακοίνωση της Eurostat ότι οι εργαζόμενοι στην Ελλάδα δουλεύουν περισσότερο απ' όλες τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες και συγκεκριμένα 39,8 ώρες κατά μέσο όρο τη βδομάδα.

Την ίδια ώρα, μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι στήνουν πάρτι κερδοφορίας για άλλη μια χρονιά, με τις εισηγμένες στο χρηματιστήριο να ετοιμάζονται για ρεκόρ 19ετίας. Ηδη 100 από αυτές καταγράφουν κέρδη πάνω από 11 δισ. ευρώ το 2024.

Ενώ λοιπόν τα κέρδη των ομίλων ανακάμπτουν και με το παραπάνω από τη μεγάλη καπιταλιστική κρίση και την πανδημία, δεν συμβαίνει το ίδιο με τα εισοδήματα και τα δικαιώματα των εργαζομένων, που τσάκισαν οι κυβερνήσεις ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΣΥΡΙΖΑ με τα μνημόνια και τα αποτελείωσαν με τους νόμους που ακολούθησαν.

Είναι αποκαλυπτικό ότι σύμφωνα με το Γραφείο Προϋπολογισμού της Βουλής, το κατά κεφαλήν ΑΕΠ στη χώρα μας (με τη σχετικότητα που έχει ο δείκτης) θα επανέλθει στα προ κρίσης επίπεδα μετά το 2033! Δηλαδή, 24 χρόνια μετά την έναρξη και 15 χρόνια μετά τη λήξη της.

Για άλλη μια φορά, επιβεβαιώνεται ότι τα κέρδη των ομίλων και οι ανάγκες των εργαζομένων ακολουθούν πορείες αντίθετες, αφού η ανάκαμψη των κερδών προϋποθέτει τη συντριβή των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων και αναγκών.

Κι ενώ υπάρχουν σήμερα όλες οι δυνατότητες για λιγότερες ώρες δουλειάς με αξιοπρεπείς μισθούς, σταθερές εργασιακές σχέσεις, σύγχρονα δικαιώματα και ποιοτικό ελεύθερο χρόνο, συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο: Οι χώροι δουλειάς είναι ζούγκλα, οι μισθοί κατρακυλούν, η εμπορευματοποίηση των πάντων σπρώχνει ακόμα πιο κάτω το επίπεδο διαβίωσης για τη μεγάλη λαϊκή πλειοψηφία.

Τα μνημόνια στην καπιταλιστική κρίση δεν ήταν «αναγκαίο κακό» για να περάσει η οικονομία τον κάβο, όπως έλεγαν το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ και όσοι συγκυβέρνησαν μαζί τους. Ούτε μια «νεοφιλελεύθερη εμμονή» των «κυρίαρχων ελίτ», όπως τα παρουσίαζαν ο ΣΥΡΙΖΑ και οι άλλοι δήθεν αντιμνημονιακοί, που έφεραν το τρίτο μνημόνιο.

Αντίθετα, ήταν σάρκα από τη σάρκα της στρατηγικής του κεφαλαίου και των κομμάτων του για την καπιταλιστική ανάκαμψη, με βαθιές αντεργατικές ανατροπές που ήρθαν για να μείνουν. Γι' αυτό οι μεταρρυθμίσεις και μετά τα μνημόνια έχουν ως ένα το κρατούμενο τα αντιλαϊκά μέτρα που πάρθηκαν απ' όλες τις κυβερνήσεις την περίοδο της κρίσης.

Στην Ελλάδα, που παρουσιάζεται σήμερα ως «υπόδειγμα» οικονομικής ανάπτυξης και οι κυβερνήσεις της παίρνουν τα εύσημα από τους εταίρους τους, όπως ο Μητσοτάκης από τον καγκελάριο Μερτς, έχουν ψηφιστεί πάνω από 400 αντιλαϊκά προαπαιτούμενα του Ταμείου Ανάκαμψης, που αθροίζονται στα μέτρα των μνημονίων. Αυτό το αντεργατικό πλαίσιο «εγγυάται» το στύψιμο των εργαζομένων και διασφαλίζει την κερδοφορία των ομίλων.

Ο λαός πλήρωσε την κρίση, όπως συνεχίζει να πληρώνει τώρα την ανάπτυξη της οικονομίας, κι ενώ τα «σύννεφα» μιας νέας κρίσης μαζεύονται πάνω από την ΕΕ. Η ύφεση της γερμανικής οικονομίας - την οποία ετοιμάζεται να αντιμετωπίσει με νέα αντεργατικά μέτρα «αλά Ελλάδα» - είναι χαρακτηριστικό, αλλά όχι το μόνο παράδειγμα.

Η ανάγκη να δυναμώσει η πάλη για την ανατροπή της άγριας εκμετάλλευσης είναι επιτακτική και πατάει στην ίδια την πείρα των εργαζομένων. Η ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας όχι μόνο δεν έδωσε απάντηση στα μεγάλα λαϊκά προβλήματα, αλλά μεγάλωσε τα αδιέξοδα για εργαζόμενους και βιοπαλαιστές. Αντίθετα, το κεφάλαιο βρήκε εύκολα τον δρόμο για επάνοδο στην κερδοφορία, με τη στήριξη του κράτους και των αντιλαϊκών νόμων.

Ο φαύλος κύκλος των θυσιών σε ανάκαμψη και κρίση μπορεί να σπάσει και είναι στο χέρι του λαού. Σε σύγκρουση με το κεφάλαιο και τη στρατηγική του, την πολιτική των κυβερνήσεων και των κομμάτων του, σε συμπόρευση με το ΚΚΕ, διεκδικώντας σύγχρονους όρους δουλειάς και αμοιβής.

Με τη συγκέντρωση δυνάμεων μέσα από τις ταξικές αναμετρήσεις, που θα περάσουν στην αντεπίθεση και θα βάλουν στην ημερήσια διάταξη την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, το άνοιγμα μιας νέας πορείας για τον λαό!