Ενα πλέγμα διοικητικών μέτρων και αυστηροποίησης των ποινών, με εμπέδωση της καταστολής και ενίσχυση της τιμωρίας, αποτελεί η «εθνική στρατηγική για την πρόληψη της βίας και την αντιμετώπιση της παραβατικότητας ανηλίκων 2025 - 2030», που παρουσιάστηκε από τον πρωθυπουργό και το μισό σχεδόν υπουργικό συμβούλιο.

Από την πολυσέλιδη έκθεση απουσιάζει κάθε αναφορά στις κοινωνικές αιτίες αυτού του σύνθετου και πολυπαραγοντικού φαινομένου. Πίσω από εκεί κρύβονται οι ευθύνες της σημερινής και όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων, συνολικά των απολογητών του σάπιου συστήματος, που καλλιεργεί την αντίληψη «ο θάνατός σου η ζωή μου», αναπαράγει τις «αξίες» του ανταγωνισμού και του ατομισμού, σε βάρος της αλληλεγγύης και της αγωνιστικής στάσης ζωής.

Οι κυβερνητικές εξαγγελίες κινούνται στην ίδια «λογική» με μέτρα που έχουν ληφθεί και ρίχνουν το βάρος στην καταστολή, αντί να θωρακίζουν την πρόληψη. Ακόμα και η αναφορά του πρωθυπουργού στην πλατφόρμα καταγγελιών για το bullying, ως ένα «μνημειώδες έργο», δείχνει ότι βαρόμετρο «επιτυχίας» του συγκεκριμένου μέτρου είναι ο αριθμός των καταγγελιών που έχουν υποβληθεί!

Στην ίδια «διοικητική» λογική των καταγγελιών και των κυρώσεων κινείται και η «εθνική στρατηγική», ακόμα κι αν αλλάζει μορφή η εφαρμογή της αποβολής, ή αν θεσμοθετείται η «κοινωνική εργασία», εντός ή εκτός σχολείου.

Αντίστοιχα, με την «τιμωρία ως ευκαιρία» - όπως λένε - εμπεδώνεται η παρουσία κατασταλτικών μηχανισμών και η επέμβασή τους, όπως σε μέρη που συχνάζει η νεολαία, με τις λεγόμενες περιπολίες «ήπιας αστυνόμευσης». Η παρουσία της αστυνομίας στη γειτονιά «χωνεύεται» ως απαραίτητη, κατά τον ίδιο τρόπο που εντέχνως καλλιεργείται ως «αναγκαία» η παρουσία της στα πανεπιστήμια, ειδικά το τελευταίο διάστημα.

Την ίδια στιγμή, μπαίνει από την «πίσω πόρτα» η αποδοχή της κατηγοριοποίησης των παιδιών και της πρώιμης προγραφής του μέλλοντός τους. Η εξαγγελία για «τεχνικά γυμνάσια» οδηγεί σε κατηγοριοποίηση - ταμπελοποίηση και οξύνει τα στοιχεία της περιθωριοποίησης ή και της αποτυχίας, όταν μάλιστα το βασικό κριτήριο για να ...καταταγεί ένα παιδί στο γενικό ή στο τεχνικό γυμνάσιο θα είναι η συμπεριφορά του!

Στον αντίποδα, μια σειρά μέτρα που θα μπορούσαν έστω και να αμβλύνουν τέτοια φαινόμενα, πριονίζονται από το ίδιο το αστικό κράτος, καθώς η υλοποίησή τους εξαρτάται από το τι επιτρέπουν οι κρατικοί προϋπολογισμοί και οι δημοσιονομικοί κανόνες, που αντιμετωπίζουν ως κόστος τις ανάγκες μαθητών και γονιών.

Για παράδειγμα, στη στρατηγική αναφέρεται ο ρόλος ψυχολόγων και κοινωνικών λειτουργών στα σχολεία, όμως όλες διαχρονικά οι κυβερνήσεις υποχρηματοδοτούν την πρόσληψή τους και τους απαξιώνουν στην πράξη.

Οπως δεν υπάρχουν οι απαραίτητοι εκπαιδευτικοί στα σχολεία, έτσι δεν υπάρχει και οποιαδήποτε ουσιαστική στήριξη μέσα από κρατικές δομές, προς τις οικογένειες που την έχουν ανάγκη. Είτε πρόκειται για κρατικές δομές ψυχικής υγείας ή οικογενειακής συμβουλευτικής, είτε πρόκειται για κρατικές δομές ελεύθερης και δωρεάν άθλησης, ή πολιτιστικής διαπαιδαγώγησης, το κράτος λάμπει επιλεκτικά «διά της απουσίας του», μετατρέποντας όλα τα παραπάνω σε πανάκριβο εμπόρευμα για την εργατική - λαϊκή οικογένεια, αναγορεύοντας τα πάντα σε «ατομική ευθύνη».

Η πολιτική της κυβέρνησης απέναντι στο υπαρκτό φαινόμενο κινείται στις ίδιες ράγες που το αναπαράγουν. Είναι έκφραση του ίδιου του συστήματος που ζει και αναπνέει από τη βία, την αναπαράγει ως υπαρξιακή αξία του, με πυλώνες την καταπίεση, τον αυταρχισμό, το δίκαιο του ισχυρού, τον ασίγαστο ανταγωνισμό.

Γι' αυτό η διέξοδος από την κοινωνία που αναπαράγει τη βία και την παραβατικότητα, καθρεφτίζοντας τη σαπίλα της και στους ανήλικους, θύματα και θύτες, βρίσκεται στη συλλογική διεκδίκηση και δημιουργία για το «οξυγόνο» που αναζητούν οι μαθητές, στον αγώνα για «σχολείο που μορφώνει» και δεν εξοντώνει. Στην πάλη για μια μια άλλη κοινωνία και ένα κράτος που δεν θα έχει «σήμα κατατεθέν» τη βία και την αδικία, αλλά την αλληλεγγύη, την άμιλλα, τη συλλογική προσπάθεια για την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών, κάνοντας πράξη το σύνθημα «Ολοι για έναν και ένας για όλους»!