Με αφορμή τη συμπλήρωση 81 χρόνων από το μεγάλο πογκρόμ των ναζί και των ταγμάτων ασφαλείας ενάντια στους ηρωικούς ανάπηρους της Κατοχής, η ΣΕΑΑΝ και ο Ενιαίος Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων ΑμεΑ με ανακοίνωσή τους φωτίζουν τα γεγονότα της εποχής για τα οποία δεν γράφεται λέξη στα σχολικά βιβλία, ενώ όλες οι κυβερνήσεις διαχρονικά δεν έκαναν ποτέ εκδηλώσεις. Αναφέρουν μεταξύ άλλων:

«30 Νοέμβρη του '43, με την καθοδήγηση της Γκεστάπο, αφιονισμένα τάγματα γερμανοτσολιάδων ταγματασφαλιτών εφορμούν στα 19 νοσοκομεία της Αθήνας που είχαν αποκλειστεί οι ανάπηροι του Αλβανικού Μετώπου. Τους λογχίζουν μες στα κρεβάτια τους. Τους σέρνουν στο έδαφος και δεν τους αφήνουν να πάρουν ούτε τα τεχνητά μέλη τους.

Λυσσασμένα πέφτουν πάνω στα μέλη των νοσοκομειακών επιτροπών, τους φορτώνουν στα φορτηγά και τους στοιβάζουν στα στρατόπεδα Χατζηκώστα και Χαϊδαρίου. Πολλοί από αυτούς πεθαίνουν από τις κακουχίες. Ενώ, πολλοί άλλοι εκτελούνται, σε διάφορες ομαδικές εκτελέσεις, όπως οι 110 στη Ριτσώνα στις 18 Ιούνη του '44. Αλλωστε, τα πρώτα στελέχη τους είχαν εκτελεστεί στην ομαδική εκτέλεση στελεχών της ΚΟΑ του ΚΚΕ, στις 26 Νοέμβρη του '43 στου Γουδή.

Γιατί όμως μία τέτοια λυσσαλέα επίθεση των ναζί και των λακέδων τους ενάντια στους ανάπηρους στα 19 νοσοκομεία της Αθήνας; Διότι οι ανάπηροι μετέτρεπαν τα 19 νοσοκομεία της Αθήνας σε κάστρα της αντίστασης. Η οργάνωση και ο αγώνας τους έδινε κουράγιο στον βασανισμένο και πεινασμένο λαό της Αθήνας, να σηκώσει ανάστημα και να αγωνιστεί.

Οι ανάπηροι διοργανώνουν στις 3 Ιούλη του '41 μία από τις πρώτες διαδηλώσεις στην κατεχόμενη Αθήνα και γενικότερα στην κατεχόμενη Ευρώπη, για την περίθαλψή τους και τη διατροφή τους. Οργανώνονται κατά νοσοκομείο. Συγκροτούν νοσοκομειακές επιτροπές. Ιδρύουν Παννοσοκομειακή Επιτροπή που έχει καταστατικό και εκδίδει εφημερίδα. Κάνουν πέρα τις διορισμένες από τις γερμανόδουλες κυβερνήσεις διοικήσεις των νοσοκομείων και παίρνουν κυριολεκτικά την ευθύνη της λειτουργίας και της διοίκησης των νοσοκομείων στα δικά τους χέρια, μαζί με τους αγωνιστές υγειονομικούς.

Στήριγμά τους οι μεγάλες Οργανώσεις του ΕΑΜ και του ΚΚΕ, σε κάθε νοσοκομείο. Βγαίνουν επανειλημμένα στον δρόμο. Είναι στην κεφαλή των μεγάλων διαδηλώσεων ενάντια στην πείνα στις 26 Γενάρη του '42, αλλά και στις μεγάλες διαδηλώσεις του λαού της Αθήνας ενάντια στην επιστράτευση. Με αποκορύφωμα τις 5 Μάρτη του '43 που επιβάλλει την ακύρωση της επιστράτευσης Ελλήνων για το Ανατολικό Μέτωπο και τα γερμανικά εργοστάσια. Καθώς και στις 22 Ιούλη του '43 ενάντια στην επέκταση της βουλγαρικής ζώνης Κατοχής.

Σε αυτές τις διαδηλώσεις οι ανάπηροι είχαν και πολλούς νεκρούς, πολλούς τραυματίες και πολλές συλλήψεις, αλλά πάνω απ' όλα η παρουσία τους σε αυτές τις διαδηλώσεις ζέσταινε τις καρδιές και ενέπνεε τον λαό της Αθήνας, αυτά τα δύσκολα χρόνια. Γι' αυτό η λύσσα των ναζί ενάντια στους ανάπηρους. Γι' αυτό και η κυβέρνηση Ράλλη διαθέτει στην Γκεστάπο τα τάγματα ασφαλείας, στην πρώτη τους μεγάλη επιχείρηση, να τους εκπαιδεύσουν να είναι αδίστακτοι, να μην έχουν κανέναν ηθικό φραγμό, αφιονισμένα όργανα στη στήριξη του συστήματος.

81 χρόνια μετά παραδειγματιζόμαστε. Παίρνουμε δύναμη από τους αγώνες των αναπήρων στην Κατοχή. Στον αγώνα μας ενάντια στην εκμετάλλευση, τη φτώχεια, την ακρίβεια, την εμπορευματοποίηση της Υγείας, της Πρόνοιας, για καμία εμπλοκή στον πόλεμο».