Δε λείπουν, βέβαια, οι αυταπάτες ότι τούτο το αμαρτωλό σύστημα ίσως θα μπορούσε να καλυτερεύσει. Με φιλότιμες προσπάθειες και δικαιότερα μέτρα, διατείνονται ορισμένοι, θα ήταν δυνατό να γίνεται λιγότερο βάρβαρο, έως και ανθρωπινότερο. Οι αυταπάτες ισχύουν φυσικά για καλοπροαίρετους και σχετικά ελάχιστα μυημένους στο οικονομικό - πολιτικό γίγνεσθαι, γιατί υπάρχουν και οι επαγγελματίες «αυταπατώμενοι» και οι συστηματικώς εξωραΐζοντες τον καπιταλισμό, παρά τα όσα φανερώνει καθημερινά η ταξική πάλη και η ζωή. Κοντά στους προηγούμενους, υπάρχει και η άλλη, η «αθέατη» πλευρά του λόφου, η οποία, με διάφορα ταχυδακτυλουργικά τρικ, προσπαθεί να ερμηνεύσει, να πείσει, ότι στη σημερινή φάση την οποία διανύουμε, κάθε σκέψη (και, πολύ περισσότερο, πράξη) για ρήξεις με το εκμεταλλευτικό σύστημα, για ριζοσπαστικές διεκδικήσεις, για μια πορεία με στόχο τη λαϊκή εξουσία θα οδηγήσει σε αδιέξοδο το μαζικό κίνημα, ίσως και σε επικίνδυνες ατραπούς και βλαβερά πισωγυρίσματα.

Το όνομα του ένοχου για όλ' αυτά τα τεκταινόμενα, παρ' όλα τα περίτεχνα κουκουλώματα, γίνεται πλέον όλο και περισσότερο ευδιάκριτο. Ο ένοχος είναι η Νέα Τάξη. Είναι ο ιμπεριαλισμός, ο γηρασμένος αμαρτωλός καπιταλισμός.

Αυτό το οποίο πετυχαίνει και θα συνεχίσει ακόμα να πράττει, είναι, στο όνομα των βρώμικων συμφερόντων του, να αιματοκυλάει ολόκληρους λαούς. Ομως, την τελευταία λέξη θα την πουν οι ίδιοι οι λαοί, με τις μαχητικές τους πρωτοπορίες, με το ρωμαλέο λαϊκό κίνημα, με τους καταξιωμένους μπροστάρηδες ηγέτες τους. Ετσι, όπως έγινε πρόσφατα στη Βενεζουέλα.