Ούτε ένα ούτε δύο αλλά 12 ολόκληρα χρόνια θα πρέπει να δουλεύουν κατά μέσο όρο οι μισθωτοί για να αγοράσουν ένα διαμέρισμα 60 τ.μ. στην Αθήνα! Κι αυτό με την προϋπόθεση ότι θα έχουν μια σταθερή δουλειά και δεν θα κάνουν κανένα άλλο έξοδο, ούτε για ένα μπουκαλάκι νερό! Αν πάλι έχουν βλέψεις για κάτι μεγαλύτερο (πώς να ζήσει μια τετραμελής οικογένεια σε 60 τ.μ.;), είναι προφανές ότι θα αποκτήσουν σπίτι λίγο πριν από τη σύνταξη, αν στο μεταξύ δεν έχουν εκδημήσει από την πείνα... Το σοκαριστικό αυτό στοιχείο, από πρόσφατη έρευνα, αποκαλύπτει σε όλο της το μεγαλείο τη βαρβαρότητα της στέγης - πανάκριβο εμπόρευμα για τα εργατικά - λαϊκά στρώματα. Μετά από 5 χρόνια, που τα κυβερνητικά «προγράμματα» πάνε κι έρχονται, για τη στήριξη δήθεν των λαϊκών νοικοκυριών και ειδικά των νέων, που ψάχνουν απελπισμένα ένα δικό τους κεραμίδι, αποδεικνύεται ότι δεν κάνουν ούτε για «παρηγοριά», αφού η περιβόητη «αγορά» όλα τα σφάζει κι όλα τα μαχαιρώνει. Την ίδια στιγμή, όμως, το real estate μεσουρανεί, κατασκευαστικά πρότζεκτ και άλλες κτηματομεσιτικές μπίζνες αναπτύσσονται ραγδαία, τα κέρδη για τους ομίλους του κλάδου είναι τεράστια (με κόστος και σε ανθρώπινες ζωές, αν υπολογίσει κανείς την αύξηση των εργατικών «ατυχημάτων» στον κλάδο των κατασκευών). Ολα τα παραπάνω δεν αποτυπώνουν κάποια «εξαλλοσύνη» της αγοράς ούτε κάποιο στραβοπάτημα. Αντιθέτως, είναι η «κανονικότητα» της καπιταλιστικής ανάπτυξης, όπου τα κέρδη μιας χούφτας ομίλων προϋποθέτουν να μένουν ...άστεγες ακόμα και οι πιο στοιχειώδεις ανάγκες της λαϊκής πλειοψηφίας.