«

Πάτερ, άφες αυτοίς. Ου γαρ οίδασι τι ποιούσι». Εμελλε να είναι η τελευταία επίκληση του Χριστού προς αυτόν που θεωρούσε πατέρα του. Την έκανε, τη στιγμή που τα αλαλάζοντα πλήθη της Ιουδαίας είχαν έρθει στη Σταύρωση, για να πιστοποιήσουν, με τα ίδια τα μάτια τους, την ικανοποίηση του θανάτου. Ταυτόχρονα, Ρωμαίοι στρατιώτες έβαζαν τα τιμάρια του Χριστού στα ζάρια. Το δράμα εκείνης της στιγμής ολοκλήρωνε ο ένας από τους δυο παρακείμενους σταυρωμένους ληστές, όταν ζητούσε από τον Χριστό να τον θυμηθεί, «όταν έρθει εν τη βασιλεία του». Ηταν μια ανάταση ψυχής, μια αναζήτηση του ωραίου στην τελευταία πνοή του ανθρώπου. Ηταν μια πράξη, που εκ των πραγμάτων προσπαθούσε να αναιρέσει τις ιστορικές συνέπειες που βάρυναν την ανά τους αιώνες μετέπειτα πορεία ενός διαρκούς ολοκαυτώματος του λαού της Ιουδαίας, του λαού των Εβραίων.

Οσο παράξενο κι αν φαίνεται στους αδαείς, η σημερινή επιφανής νίκη των Ισραηλινών της εξουσίας πάνω στο σώμα της Παλαιστίνης, το σημερινό παλαιστινιακό ολοκαύτωμα, είναι η τάφρος που άνοιξαν τα αγγλο-αμερικανικά συμφέροντα γεωγραφικής στρατηγικής και πετρελαίου, για να ρίξουν μέσα τους μακρινούς απογόνους του Αβραάμ, όταν αυτό καταστεί αναγκαίο. Το εβραϊκό ιερατείο εξουσίας, που σταύρωσε το Χριστό, εξαπλώθηκε από τότε στα πέρατα της Γης. Εισχώρησε σε κάθε λογής εξουσίες ισχυρών και ταυτίστηκε μαζί τους. Περιφρόνησε και μίσησε το λαό του, το βασανισμένο λαό της Ιουδαίας, όπως κάθε άλλη άρχουσα τάξη της διεθνούς ολιγαρχίας και τον παρέδωσε σε ένα διαχρονικό ολοκαύτωμα. Εφτασε στο σημείο σήμερα να θεωρείται ως ο κινητήρας της μοναδικής επικυρίαρχης δύναμης, των ΗΠΑ. Ανεξάρτητα από το μέγεθος της αλήθειας αυτού του ισχυρισμού, είναι βέβαιο ότι κατακρεουργεί τον παλαιστινιακό λαό, έχοντας προηγουμένως δέσει χειροπόδαρα το λαό του Ισραήλ. Αυτό το γεγονός φτάνει από μόνο του να καταστήσει αναγκαία την οργανωμένη ανάπτυξη του αντιεξουσιαστικού αντι-ιερατικού δημοκρατικού κινήματος μέσα στο Ισραήλ, που θα δένεται με το κίνημα ελευθερίας της Παλαιστίνης σε σφιχτοδεμένο κόμπο. Αυτά τα δυο λαϊκά κινήματα δένονται στη βάση ενός αναγκαίου προγράμματος κοινής αντικαθεστωτικής αντι-ιερατικής ελευθερίας.

Στην προμετωπίδα της κοινής οραματικής λύτρωσης προβάλλει ως ακρογωνιαίος λίθος ο αντι-ιμπεριαλιστικός αγώνας κατά των καπιταλιστικών μονοπωλίων και της νεοταξίτικης υπερεθνικής τους έλευσης. Τα κάθε λογής αγγλο-αμερικάνικα και ευρω-ενωσίτικα στρατηγικά συμφέροντα στην περιοχή πρέπει να αντιμετωπιστούν με κάθε μέσο. Η δυνάμει συνύπαρξη και συναδέλφωση των δύο ιστορικών λαών στην κοινή γη των προγόνων τους δύναται να γίνει φωτεινός φάρος για κάθε λαό. Η αρχαία γη της Ιουδαίας δύναται να γίνει η ψυχή της Μέσης Ανατολής και να τη μετατρέψει από γη των στρατηγικών πετρελαίων και των πολέμων σε σύγχρονη γη της ειρήνης και της ελευθερίας. Σε Γη της Επαγγελίας, σε Γη των Μακάρων.

Η προαναφερόμενη τελευταία επίκληση του Χριστού πάνω στο Σταυρό του Μαρτυρίου, προς αυτόν που ο ίδιος θεωρούσε πατέρα του, να του λέει ότι «αυτοί δεν ξέρουν τι κάνουν», φέρει μέσα της το σπόρο της κοινής λύτρωσης και των δύο λαών, Παλαιστινίων και Ισραηλιτών. Φέρει, δηλαδή, το σπόρο της ελευθερίας του ανθρώπου. Λέγοντας «δεν ξέρουν τι κάνουν», αποκαλύπτει τη βαθιά περιφρόνηση προς κάθε εξουσιαστική αντιλαϊκή δύναμη μαζί με το αλαλάζον πλήθος των παλαμακιστών και εμπόρων που ακολουθεί. Είναι η ακροτελεύτια δήλωση μιας αντι-εξουσιαστικής πίστης λίγο πριν την Αναστάσιμη Λύτρωση.