Ο «Ριζοσπάστης» δημοσίευσε την ομιλία του στο φύλλο του Σαββατοκύριακου και επανέρχεται σήμερα δημοσιεύοντας τις τοποθετήσεις ανθρώπων που από το βήμα της εκδήλωσης δήλωσαν «παρών» στο προσκλητήριο συμπόρευσης που απευθύνει το ΚΚΕ μπροστά και στη μάχη των ευρωεκλογών.

Ο Γιώργος Ουρσουζίδης, Πολιτικός Μηχανικός, πρώην βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ Ημαθίας 2015-2019, ανέφερε: «Βρίσκομαι σήμερα εδώ γιατί στην πολιτική κατάσταση, όπως έχει διαμορφωθεί, νομίζω ότι το ΚΚΕ αποτελεί την πλέον αξιόπιστη λύση, απέναντι στα ζητήματα που μαστίζουν τον τόπο.

Ολοι βιώσαμε από το 2010 και μετά μια πρωτοφανή κρίση. Ξαφνικά πάνω από 1 εκατ. Ελληνες βρεθήκανε χωρίς δουλειά, η οικονομία στα τάρταρα. Αυτό είχε συνέπεια πάνω σε όλα τα κοινωνικά ζητήματα. Η φτώχεια διευρύνθηκε, βασικά είδη έλειψαν από τις ελληνικές οικογένειες. Είναι ζητούμενο ακόμα και σήμερα για πολλούς ανθρώπους η εξασφάλιση της Ενέργειας, του ενοικίου, ζητήματα που θεωρούνται υποτίθεται θεμελιώδη δικαιώματα σε επίπεδο ΕΕ.

Αισθάνομαι την υποχρέωση να εκφράσω τις ευχαριστίες μου στους ανθρώπους από τη Βέροια που με κάλεσαν εδώ σήμερα, γιατί σφυρηλατήθηκε όλα αυτά τα χρόνια μια σχέση εμπιστοσύνης, από διαφορετικές αφετηρίες. Αλλά πάνω σε ζητήματα στα οποία ομονοούσαμε, είχαμε καλή πορεία και καλή έκβαση αυτών των ζητημάτων.

Τα πράγματα πλέον έχουν ξεκαθαρίσει. Βρίσκομαι λοιπόν εδώ για να εκπληρώσω ένα χρέος απέναντι και σε ανθρώπους που δεν βρίσκονται σήμερα στη ζωή. Ανθρώπους που πληρώσανε με φυλακή, με εξορία, τους αγώνες για την ελευθερία της πατρίδας μας και για την εδραίωση της δημοκρατίας. Αισθάνομαι μια συγκίνηση γιατί εκπληρώνω ένα χρέος, που για πολλούς κάπου είναι κρυμμένο στο υποσυνείδητό μας, σε κάποια γωνία, και κάποια στιγμή βγαίνει.

Ο ΓΓ τα είπε όλα. Ομως θα ήθελα να προσθέσω δύο πράγματα. Και τα δύο μου παιδιά βρίσκονται στο εξωτερικό, σε Αγγλία και Σουηδία, οι γονείς μου ήταν επίσης αλλοδαποί εργάτες στη Γερμανία. Τα χρόνια εκείνα υπήρχε δυνατότητα στους αλλοδαπούς εργαζόμενους να δημιουργήσουν ένα απόθεμα, να επιστρέψουν στην Ελλάδα και να σπουδάσουν τα παιδιά τους, όπως π.χ. εγώ. Οι σημερινοί νέοι, παρότι έχουν ένα πτυχίο στα χέρια τους, είναι διαστασιολογημένοι οι μισθοί τους έτσι ώστε να είναι σκλάβοι μέσα σε ένα καθεστώς το οποίο υποτίθεται είναι δημοκρατικό. Τα φαινόμενα της ξενοφοβίας, τα οποία εκδηλώνονται σε κράτη τα οποία παραδοσιακά έδειχναν ανοχή στην κουλτούρα άλλων λαών, σήμερα είναι ανησυχητικά. Αυτός είναι ένας από τους λόγους που σήμερα βρίσκομαι εδώ, γιατί πιστεύω ότι το ΚΚΕ μπορεί να εκφράσει αυτόν τον κόσμο ο οποίος αισθάνεται καταπιεσμένος.

Μιλώντας με φίλους, μου είπαν ότι η επιλογή που κάνω να στηρίξω το ΚΚΕ σ' αυτές τις εκλογές είναι ενδεχομένως κάτι το οποίο και οι ίδιοι το επιθυμούν, και πιστεύω ότι το κάλεσμα του ΚΚΕ θα βρει ανταπόκριση σε ανθρώπους, οι οποίοι δουλέψαμε μαζί όλο αυτό το χρονικό διάστημα.

Θα ήθελα να σας ευχαριστήσω λοιπόν για την τιμή που μου κάνετε να βρίσκομαι σήμερα εδώ και θα προσπαθήσω να ανταποκριθώ όσο το δυνατόν καλύτερα».

Ο Νίκος Σκιαδάς, ιδιωτικός υπάλληλος, μεταξύ άλλων ανέφερε: «Στα χρόνια της νιότης μου μορφώθηκα μέσα από την πολιτική και πολιτιστική προοδευτική δράση των συμμαθητών, τότε, της ΚΝΕ, μεταπηδώντας αργότερα ως φοιτητής στον ψευδοκάπηλο χώρο της σοσιαλδημοκρατίας δίνοντας ανιδιοτελή αγώνα, μαζί με άλλους μαρξιστές συντρόφους για αλλαγή και μετάβαση στον σοσιαλισμό. Οντας εγκλωβισμένοι και απογοητευμένοι απορριφθήκαμε ως περιττό ιδεολογικό φορτίο, παλινδρομώντας σε πολιτικά πειράματα που δεν έδιναν διέξοδο ούτε στις αναζητήσεις μας ούτε στην πατρίδα την οποία πονούσαμε. Με την επέλαση της οικονομικής κρίσης και αργότερα της υγειονομικής, όπου το ισχυρό ντόπιο και ξένο κεφάλαιο πειραματίστηκε, υπερχρέωσε, αποδόμησε τα εργατικά νοικοκυριά και επιχειρήσεις, τα διλήμματα και οι παλινδρομήσεις διαλύθηκαν και ξεκάθαρα η μόνη έντιμη, συνεπής επιλογή ήταν η συμπόρευση με την πολιτική φωνή της ταξικής μου συνείδησης, της εργατικής - παραγωγικής τάξης, του κόμματος που πάντα τιμούσε τον λαό και αυτό ήταν και είναι το ΚΚΕ.

Νιώθω το χρέος έναντι των πολιτικών μου προγόνων που έδρασαν μέσα από το ΕΑΜ - ΕΛΑΣ - ΕΠΟΝ και μετέπειτα στον ΔΣΕ όσο και στα παιδιά μου, στις επόμενες γενιές, να αφήσω ισχυρό αποτύπωμα και βαθιά σπορά, ώστε πάντα να καρπίζουν οι αγώνες και νέα άνθη να μοσχομυρίζουν τη ζωή άρωμα επανάστασης και ανατροπής. Η δυστοπία του καπιταλισμού, το σάπιο τους απάνθρωπο σύστημα δεν είναι ανίκητο και ένας νέος κόσμος είναι εφικτός, η ευτοπία του σοσιαλισμού. Μέσα από τη μάχη για την ενδυνάμωση του κομμουνιστικού κινήματος, τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ευρώπη, το ΚΚΕ πρέπει να συσπειρώσει μάχιμο ανθρώπινο δυναμικό δημιουργώντας ανάχωμα στην ακροδεξιά - ομοφοβική λαίλαπα, δίνοντας εφικτές - ανθρώπινες πολιτικές λύσεις και πρόγραμμα ανάπτυξης στον εργαζόμενο κόσμο, ο οποίος βιώνει πάνω από 10ετία τις βάρβαρες επιλογές του καπιταλισμού.

Επεμβάσεις σε στρατηγικά ενεργειακά σημεία του πλανήτη, εμπόλεμες ζώνες εκεί όπου το ΝΑΤΟ και οι σύμμαχοι επιβάλλουν τον επεκτατισμό τους, απάνθρωπες - κτηνώδεις και ωμές γενοκτονίες όπως αυτή της Παλαιστίνης προκειμένου να διατηρήσουν τον έλεγχο, αλλά και το status της δήθεν υπερδύναμης, μας οργίζουν και μας δίνουν ισχυρά κίνητρα για αδιάκοπο αγώνα. Ο συνδυασμός με τα όσα παρακμιακά συντελούνται στην πατρίδα μας, τη δολοφονία στα Τέμπη, τα εκατοντάδες εργατικά δολοφονικά δυστυχήματα σε όλους τους κλάδους παραγωγής, την ωμή παρέμβαση στη Δικαιοσύνη, την ασφυκτική φίμωση της άλλης άποψης μέσα από τα ΜΜΕ, η μαφιόζικη επιχειρηματικότητα και η συνεχής φτωχοποίηση της εργατικής τάξης αν μη τι άλλο μας φωνάζουν ότι μόνο ο ΛΑΟΣ μπορεί να σώσει τον ΛΑΟ με ισχυρό πολιτικό πόλο το ΚΚΕ.

Το επόμενο χρονικό διάστημα μέχρι τις ευρωεκλογές μπορούμε να κάνουμε το όνειρο πράξη, έχοντας υπόψη πως δεν είναι εύκολο τα κέντρα ελέγχου να μας αφήσουν απερίσπαστα στην επιτυχή έκβαση των δράσεών μας, συσπειρώνοντας όμως ισχυρό λαϊκό κίνημα στους αγώνες μας πάντα θα πηγαίνουμε βήματα μπροστά, όπως φάνηκε με τις πολυάριθμες κινητοποιήσεις της χρονιάς και δη της τελευταίας γενικής απεργίας.

Θα κλείσω υψώνοντας την αριστερή γροθιά, καλώντας όλους όσοι πιστεύουν πως η ζωή μπορεί και πρέπει να αλλάξει να δώσουμε τώρα και πάντα τον μέγιστο αγώνα μέσα από τις γραμμές του ΚΚΕ... "Μέχρι τη νίκη για πάντα"».

Η Νάνσυ Κατσαδήμου, αναπληρώτρια εκπαιδευτικός, αναφέρθηκε στην αγωνία των συναδέλφων της και στις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν κάθε χρόνο, στη λαίλαπα των περικοπών, στο θέατρο του παραλόγου με την «αξιολόγηση» κ.ά. Και μεταξύ άλλων είπε:

«Αυτό που προωθείται σε επίπεδο ΕΕ και έχουν συνδιαμορφώσει ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ - ΠΑΣΟΚ και άλλα κόμματα στο Ευρωκοινοβούλιο, είναι το αυτόνομο και διαφοροποιημένο σχολείο. Ολα όσα έχουμε ακούσει κατά καιρούς από όλες τις κυβερνήσεις για "αυτόνομο σχολείο", "αποκεντρωμένο σχολείο", "ανοιχτό σχολείο", όλα στην ίδια κατεύθυνση συγκλίνουν: Στο φθηνό για το κράτος, το ακριβό για τους γονείς και το κερδοφόρο για τους επιχειρηματικούς ομίλους σχολείο. (...)

Απέναντι σε αυτό το σχολείο το μόνο κόμμα που αντιστάθηκε ήταν το ΚΚΕ. Ενημέρωσε έγκαιρα και ανέδειξε τις επιπτώσεις για τη μόρφωση των μαθητών, τον παιδαγωγικό ρόλο και τα εργασιακά δικαιώματα των εκπαιδευτικών, ώστε να προετοιμαστούμε και να μην επιτρέψουμε αυτά τα σχέδια να εφαρμοστούν στη χώρα μας. Το μόνο κόμμα που μας στήριξε και ήταν μαζί μας στους αγώνες για ένα δημόσιο και δωρεάν σχολείο, με σύγχρονες υποδομές και κτίρια, για μόνιμη και σταθερή δουλειά ήταν το ΚΚΕ, ήταν οι κομμουνιστές και οι κομμουνίστριες στα σχολεία και στα σωματεία. Ολοι οι άλλοι (ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, αλλά ακόμα και η Ελληνική Λύση και άλλοι) μας έλεγαν ότι πρέπει να γίνουμε σαν την Ευρώπη ή (όπως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ) ότι πρέπει να παλέψουμε για ένα καλύτερο σχολείο μέσα στο σύστημα του ανταγωνισμού και της κερδοφορίας. Δηλαδή να προσανατολίσουμε τους αγώνες μας στην κατεύθυνση που θέλει το σύστημα.

Ομως η ζωή τα έχει αποδείξει όλα. Τελικά "μόνος του ο λαός σώζει τον λαό, με πολύ ισχυρό ΚΚΕ". Ετσι δώσαμε όλες τις μάχες. Ετσι βάλαμε εμπόδια. Ετσι θα συνεχίσουμε. Ας σκεφτούν όσοι προβληματίζονται. Ειδικά όσοι αισθάνονται απογοητευμένοι από όσα βιώνουν. Πώς θα ήταν τα πράγματα, αν στην Ελλάδα δεν υπήρχε ΚΚΕ; Πώς θα είναι τα πράγματα και πώς θα γίνουν, αν το ΚΚΕ δυναμώσει ακόμα περισσότερο! Γι' αυτό και η αποφασιστική ενίσχυση του ΚΚΕ και στις ευρωεκλογές θα δώσει δύναμη κι ελπίδα στον λαό και στους λαούς όλης της Ευρώπης. Γιατί μόνο η ψήφος στο ΚΚΕ σημαίνει αποφασιστική απάντηση στο αυτόνομο και διαφοροποιημένο σχολείο, το σχολείο των κοινωνικών ταξικών φραγμών και διακρίσεων, της ημιμάθειας και των δεξιοτήτων, της εμπορευματοποίησης της γνώσης, των ελαστικών σχέσεων εργασίας και της υπονόμευσης του παιδαγωγικού μας έργου. Μόνο η ψήφος στο ΚΚΕ σημαίνει να ανοίξει ο δρόμος για να σπάσουν τα δεσμά της ΕΕ, για την Ελλάδα και την Ευρώπη του σοσιαλισμού, για το σχολείο των σύγχρονων αναγκών και δυνατοτήτων της εποχής μας.

Θέλω να πω, τέλος, ότι η δική μου πολιτική συνειδητοποίηση ξεκίνησε κατά βάση στα φοιτητικά μου χρόνια, εκφράστηκε τότε από έναν άλλο χώρο, της λεγόμενης εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, μέσα από αντιφάσεις, αδιέξοδα και απογοητεύσεις, που με οδήγησαν για ένα διάστημα στην αδράνεια και στη μάταιη αναζήτηση λύσεων ατομικής επιβίωσης. Με την είσοδό μου στο σχολείο και την επαφή μου με τους συναδέλφους από την "Αγωνιστική Συσπείρωση Εκπαιδευτικών" και το ΚΚΕ, αντιλήφθηκα πολύ πιο ξεκάθαρα ότι η οργάνωση και ο αγώνας για μια αξιοπρεπή ζωή συνεχίζεται και μετά τα πανεπιστήμια και πολύ περισσότερο μπορεί να πετύχει. Γιατί αυτοί ήταν οι συνάδελφοι που μπορούσα να εμπιστευτώ και να αγωνιστώ μαζί τους για ένα σχολείο πραγματικά ανοιχτό σε όλα τα παιδιά και μια κοινωνία πιο δίκαιη, χωρίς εκμετάλλευση. Με το ΚΚΕ λοιπόν υπάρχει άλλος δρόμος! Για να δυναμώσει η ελπίδα και το ρεύμα αμφισβήτησης απέναντι στις πολιτικές των αστικών κυβερνήσεων και της ΕΕ. Για την Ευρώπη του σοσιαλισμού! Σε αυτήν την υπόθεση δεν περισσεύει ούτε ένας προοδευτικός εργαζόμενος που προβληματίζεται και ζητά απαντήσεις στα μεγάλα "γιατί" της ζωής του. Η πείρα, η σκέψη και η δράση όλων είναι πολύτιμη. Σ' αυτή τη μάχη να δώσουμε το "παρών" πολλοί περισσότεροι από κάθε άλλη φορά!».

Ο Γιώργος Σουμελίδης, πρώην πρόεδρος του κλαδικού Σωματείου Εργαζομένων σε Δομές Ψυχοκοινωνικής Αποκατάστασης και αντιπρόεδρος του επιχειρησιακού Σωματείου Εργαζομένων ΕΨΥΚΑ, ανέφερε: «Είμαι σήμερα εδώ μαζί σας για να μοιραστώ ένα πρόβλημα που αντιμετώπιζα και το οποίο θα εκφράσω με έναν όρο σχετικό με την Ψυχική Υγεία. Μιλάω για το σύνδρομο της Στοκχόλμης.

Οι δομές Ψυχικής Υγείας είναι δομές που ιδρύθηκαν από ΝΠΙΔ για να υλοποιήσουν προγράμματα αποκατάστασης και επανένταξης ψυχικά ασθενών. Στην αρχή τα προγράμματα αυτά ήταν επιδοτούμενα από την Ευρωπαϊκή Ενωση για 18 μήνες και μετά από κρατική επιχορήγηση. Οταν φτάσαμε στην κρατική επιχορήγηση, έφτασαν και οι μέρες λιτότητας (ποιος το περίμενε...). Τότε ήταν που πήρα απόφαση να μπω μπροστά στην πρωτοβουλία για την ίδρυση του κλαδικού Σωματείου Δομών Ψυχοκοινωνικής Αποκατάστασης Μακεδονίας - Θράκης, του οποίου υπήρξα και πρόεδρος.

Αυτά που σας λέω συνέβαιναν το 2004 - 2005, όταν στην Ελλάδα οι ιδιώτες μπούκωναν με τεράστια ποσά για να φτιαχτούν στέγαστρα όπως αυτό του Καλατράβα, που σήμερα ρημάζουν. 2.500 εργαζόμενοι τότε ήταν απλήρωτοι 3, 6 ή και 11 μήνες. Ελλείψεις προσωπικού, μη χορηγούμενες γονικές άδειες, χαμένα ρεπό, ώρες υπερεργασίας ήταν και είναι ο κανόνας. Και όλα αυτά γιατί η ΕΕ και τα κόμματα που πιστεύουν σε αυτές τις "αξίες" σκέφτηκαν ότι είναι μια καλή λύση να δώσουν το δημόσιο κομμάτι της Υγείας σε ιδιώτες υπό τη σκέπη Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων... Την ίδια περίοδο μαθαίνουμε ότι στα άμεσα σχέδιά τους είναι να προσφέρουν σε ιδιώτες και το κομμάτι της Απεξάρτησης, η γνωστή δηλαδή συνταγή που ακολουθείται σε πλειάδα τομέων κρατικής ευθύνης, με πιο πρόσφατο παράδειγμα την "καταπληκτική" ιδέα των απογευματινών χειρουργείων. Ολα για το κέρδος, δηλαδή. Οποιος έχει πληρώνει, όποιος δεν έχει ας αναπαυθεί εν ειρήνη. Τέτοια ισονομία, τέτοια ισοπολιτεία.

(...) Δεν ήθελα τότε να πιστέψω ότι όλα αυτά έχουν έναν βαθύτερο στόχο, κι ας διάβαζα σε διάφορα περιοδικά - όπως το "Νέμεσις" - το αντίθετο. Ελεγα, ΟΚ, αυτά τα λένε οι του ΚΚΕ. Τα διάφορα μέσα παραπληροφόρησης με είχαν πείσει σχεδόν ότι το ΚΚΕ είναι κάποιοι άνθρωποι που φωνάζουν και δεν συμβιβάζονται με το εφικτό. Είναι αυτοί που θέλουν να μας πάρουν τα σπίτια (αν και η Ιστορία έδειξε ότι ο καπιταλισμός το έκανε αυτό με τις τράπεζες). Μας έλεγαν ότι οι κομμουνιστές δεν θέλουν τη διαφορετικότητα, τους ομοφυλόφιλους για παράδειγμα, με είχαν σχεδόν κάνει να πιστέψω ότι οι κομμουνιστές δεν θέλουν καν να κυβερνήσουν, γι' αυτό και δεν βάζουν νερό στο κρασί τους. Τόση παραπληροφόρηση.

Κάποια στιγμή άρχισα να καταλαβαίνω τι συμβαίνει γύρω μου.

Πιστεύω πλέον ότι υπάρχουν όντως τρία είδη ανθρώπων. Αυτοί που κάνουν τα πράγματα να συμβαίνουν, αυτοί που τα βλέπουν να συμβαίνουν και αυτοί που αναρωτιούνται τι συνέβη. Αποφάσισα λοιπόν συνειδητά να δράσω, αντί να είμαι παθητικός παρατηρητής. Αρχισα να καταλαβαίνω. Ηταν το σύνδρομο της Στοκχόλμης. Στο σύνδρομο αυτό παρατηρείται η τάση να δικαιολογούμε και να εξαρτιόμαστε από αυτούς που μας κακομεταχειρίζονται. Για μένα ήταν η αντίδρασή μου στα τραύματα που μου προκαλούσε η πολιτική κατάσταση από αυτούς που μας κυβερνούσαν και οι συνέπειες που είχαν όλα αυτά σε εμένα, την οικογένειά μου, τους φίλους μου, την εργασία μου, τη γειτονιά μου, τη χώρα μου. Ηταν η άρνησή μου να πιστέψω ότι είμαι θύμα, ήταν μία άμυνα αυτό το σύνδρομο της Στοκχόλμης.

Τώρα που έχω κατεβάσει τις παρωπίδες και έχω ζήσει μέσα στους κόλπους των κομμουνιστών, έχω βιώσει τη δημοκρατία, έχω βιώσει τη λογική του αυτονόητου. Γι' αυτόν τον λόγο συμπορεύομαι με το ΚΚΕ. Γι' αυτόν τον λόγο ήμουν υποψήφιος στις τελευταίες εκλογές με τη "Λαϊκή Συσπείρωση".

Αν με ρωτήσει κάποιος σήμερα τι είναι ο κομμουνισμός, η απάντησή μου είναι: Η ιδεολογία που προωθεί την κοινωνική ισότητα μέσω της διαλειτουργίας και της αλληλεγγύης μεταξύ των μελών της κοινότητας, με στόχο την εξάλειψη των κοινωνικών ανισοτήτων και τη δημιουργία ενός δίκαιου και ισότιμου περιβάλλοντος για όλους. Αν με ρωτήσει τι σημαίνει κομμουνιστής, η απάντηση τότε είναι πιο απλή: Κομμουνιστής σημαίνει έντιμος».

Ο Γιώργος Τσακλίδης, καθηγητής του ΑΠΘ και μέλος του Συλλόγου Συγγενών Θυμάτων Τεμπών, μίλησε ως γονιός ενός από τα 57 θύματα της σιδηροδρομικής τραγωδίας.

«Δεν ήταν η κακιά η ώρα, ήταν προδιαγεγραμμένο έγκλημα!

Ηταν το αποτέλεσμα των επιλογών που εφαρμόστηκαν στον σιδηρόδρομο από όλες τις κυβερνήσεις τις τελευταίες δεκαετίες.

Εφαρμογή της πολιτικής της "απελευθέρωσης" και της ιδιωτικοποίησης του σιδηρόδρομου, από τη σημερινή αλλά και τις προηγούμενες κυβερνήσεις. Κατάτμηση του ΟΣΕ σε επιμέρους θυγατρικές εταιρείες (ΕΡΓΟΣΕ, ΓΑΙΟΣΕ, ΤΡΑΙΝΟΣΕ κ.ά.), στη βάση Οδηγιών της ΕΕ, για την προώθηση του ελεύθερου ανταγωνισμού στις μεταφορές. Υπογράφηκαν συμβάσεις για την εγκατάσταση και λειτουργία απλών, βασικών συστημάτων ασφαλείας. Συμβάσεις που - αν είναι δυνατόν - ξεκίνησαν το 2005, 20 σχεδόν χρόνια πριν το δυστύχημα, 4 τουλάχιστον συμβάσεις με 10 περίπου παρατάσεις. Καμία σύμβαση δεν ολοκληρώθηκε. Φανάρια που δεν λειτουργούσαν, επικοινωνία μεταξύ σταθμαρχών και μηχανοδηγών στο έλεος του ανάγλυφου της περιοχής, αν δηλαδή υπήρχαν λόφοι ή βουνά, πολύ απλά δεν ήταν δεδομένη η επικοινωνία, οπότε "γαία πυρί μειχθήτω", τηλεδιοίκηση ανύπαρκτη ή στα όρια μόνο των σταθμών. Τελικά, κανένα από τα βασικά συστήματα ασφάλειας δεν λειτουργούσε ενιαία, ούτε στον μόλις 500 χιλιομέτρων βασικό σιδηροδρομικό άξονα, Αθήνα-Θεσσαλονίκη.

Δραματική η μείωση του προσωπικού για μείωση του κόστους, ελλιπέστατη η συντήρηση του δικτύου, στα όρια πάντα του κινδύνου. Χωρίς πιστοποιημένα συστήματα πυρασφάλειας τα τρένα. Τραγικές οι συνέπειες που ζήσαμε, 30 τα απανθρακωμένα θύματα στα Τέμπη. Η φωτιά στο κυλικείο έκαιγε τουλάχιστον 2 ώρες. Και ο κόσμος ταξίδευε και ταξιδεύει με αυξημένο ρίσκο, όχι απλά χωρίς ενημέρωση αλλά - πολύ χειρότερα - παραπληροφορημένος από χείλη επισήμων και υπουργών για το ότι "όλα βαίνουν καλώς" και είναι ασφαλή. Φάνηκε βέβαια και εκ του αποτελέσματος ότι η διάσπαση του αρχικού ΟΣΕ σε επιμέρους εταιρείες ΑΕ, ο έντονος ανταγωνισμός μεταξύ διαφόρων κατασκευαστών - προμηθευτών και η συνήθης πρακτική της κατάτμησης των συμβάσεων, για να επωφελούνται όλοι αυτοί, φέρνει καθυστερήσεις σε έργα που επείγουν για τη δημόσια ασφάλεια, καθώς και διασπάθιση χρήματος. Φέρνει θάνατο, και αυτό είναι θέμα χρόνου.

Δεν μπορεί να μη δει κανείς την ίδια αντιμετώπιση του αστικού κράτους, πέρα από τον τομέα των μέσων μεταφοράς, και στην Υγεία και στους χώρους εργασίας: Θάνατοι από σημαντικές ελλείψεις στα νοσοκομεία (π.χ. περίοδος COVID-19 και όχι μόνο), καθώς και για θέματα ασφάλειας στους χώρους δουλειάς. Δεν είναι βέβαια εκεί 57 οι νεκροί μέσα σε 5 λεπτά, μέσα σε συνθλιμμένα, καμένα βαγόνια, όμως είναι παρόμοιες και το ίδιο δραματικές οι απώλειες, και κοινός παρονομαστής το κόστος της ανθρώπινης ασφάλειας. 'Η, με άλλα λόγια, τα κέρδη τους. Τα κέρδη τους κόντρα στις ανθρώπινες ζωές.

Θα ήθελα από την πλευρά μου να σταθώ στην πρόταση του ΚΚΕ για τη διεξαγωγή της Εξεταστικής Επιτροπής για τη διερεύνηση όλων των πτυχών του εγκλήματος των Τεμπών. Η πρωτοβουλία του ΚΚΕ για τη συγκρότηση της Εξεταστικής Επιτροπής συνέβαλε σημαντικά στο να μην ξεχαστεί το έγκλημα και να γίνουν γνωστά πολλά στοιχεία γι' αυτό, με σκοπό την απόδοση πολιτικών και ποινικών ευθυνών. Το τελικό πόρισμα καθοριζόταν βέβαια από την κυβερνητική πλειοψηφία, η οποία, υιοθετώντας το απαράδεκτο αφήγημα του ανθρώπινου λάθους σταθμάρχη και ενδεχόμενα μηχανοδηγού, δηλαδή στο κατώτερο δυνατό επίπεδο, απέρριψε κάθε ποινική ευθύνη σε επίπεδο υπουργών, και η οποία αναπόφευκτα συνδέεται με τις φιλελεύθερες πολιτικές.

Οι συγγενείς των θυμάτων αγωνιζόμαστε για τη δικαίωση, για να αποδοθούν όπως πρέπει οι ευθύνες στους υπεύθυνους, όσο ψηλά κι αν βρίσκονται, συμπεριλαμβανομένων των υπουργών Μεταφορών. Να φωτιστούν τα αίτια του εγκλήματος, για να μη θρηνήσουμε άλλα Τέμπη, για να υπάρχει ασφάλεια στα μέσα μεταφοράς».