Ολη η ιστορία της «ναυαρχίδας» της βαριάς βιομηχανίας της χώρας μας, είτε ως ιδιωτικής επιχείρησης, είτε ως κρατικής, είτε σε περιόδους ανάπτυξης, είτε σε περιόδους κρίσης, είναι αποκαλυπτική: Σε κάθε φάση, η επίλυση της «εξίσωσης» για το μεγαλύτερο δυνατό κέρδος με το μικρότερο «κόστος» και την εξυπηρέτηση των στρατηγικών σχεδιασμών της αστικής τάξης και της ΕΕ, οδηγούσε στην παραπέρα υπονόμευση των παραγωγικών δυνατοτήτων, στο χτύπημα των εργαζομένων, που και σήμερα είναι «στο ίδιο έργο θεατές».

Μόνο έτσι εξηγείτε το γεγονός ότι μια επιχείρηση που εκμεταλλεύεται τα μοναδικά κοιτάσματα νικελίου της ΕΕ, που παρήγαγε άριστης ποιότητας σιδηρονικέλιο, που είχε πιστοποιημένες δυνατότητες να παράξει ανοξείδωτο χάλυβα υψηλής ποιότητας από την εποχή ακόμα που την κατείχε ο Μποδοσάκης (μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1980), έφτασε σήμερα να κινδυνεύει να γίνει σκραπ, επειδή αυτό συμφέρει περισσότερο τον επενδυτή, από το να την εκσυγχρονίσει και να αναπτύξει την παραγωγή σε τομείς με μεγάλη ζήτηση (π.χ. πρώτες ύλες για μπαταρίες ηλεκτροκίνησης).

Ταυτόχρονα, τα ελληνικά κοιτάσματα ξέμειναν να περιμένουν την όποια αξιοποίησή τους στο πλαίσιο της «πράσινης μετάβασης» και τώρα μετατρέπονται σε θύμα της, αφού τα μεγάλα μονοπώλια και τα κράτη της ΕΕ προτιμούν να προμηθεύονται τέτοια μεταλλεύματα από άλλες χώρες, βάζοντας προφανώς στην εξίσωσή τους κι άλλους παράγοντες και ανταλλάγματα, από γεωπολιτικούς μέχρι κάθε λογής επιχειρηματικούς.

Αυτή είναι λοιπόν η μεγάλη εικόνα της απαξίωσης της ΛΑΡΚΟ και όχι όσα ισχυρίζονται τα παπαγαλάκια της κυβέρνησης. Και η αλήθεια είναι ότι η κυβέρνηση δαπανά εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ επιδοτώντας την απαξίωση και την καταστροφή της επιχείρησης, πάντα με κριτήριο το έδαφος που στρώνει για τον επενδυτή. Από την άλλη, οι εργαζόμενοι ζητούν να ανάψουν ξανά τα καμίνια, να τους δοθούν τα κατάλληλα εφόδια για να παράξουν αυτό που μπορούν. Εμπόδιο; Το κέρδος και οι επιχειρηματικοί σχεδιασμοί...