Καλησπέρα σας κύριε Γενικέ Γραμματέα, καλησπέρα σας φίλοι και φίλες, σύντροφοι και συντρόφισσες. Επιτρέψτε μου να σας λέω έτσι, αν και δεν είμαι μέλος του Κόμματος.

Νιώθω ιδιαίτερη τιμή που μου δόθηκε αυτή η ευκαιρία, εδώ από αυτό το βήμα και μπροστά σε όλους εσάς, να μιλήσω για θέματα και ζητήματα που αφορούν κυρίως τη γενιά μου. (...)

Ως γέννημα - θρέμμα της μεσσηνιακής γης και άνθρωπος που προέρχεται από οικογένεια αγροτών, λυπάμαι όταν βλέπω τα αγροτικά εισοδήματα της γενιάς των παππούδων μας και των γονιών μας να μη φτάνουν ούτε στο κόστος παραγωγής, και άνθρωποι που πάλευαν τόσα χρόνια να μην μπορούν να χαρούν από τους κόπους τους. Λυπάμαι όταν βλέπω συνομήλικούς μου να φεύγουν για τα μεγαλύτερα αστικά κέντρα ή το εξωτερικό, για ένα θεωρητικά καλύτερο αύριο. Λυπάμαι όταν βλέπω συνταξιούχους να μην έχουν χρήματα να πληρώσουν το ρεύμα τους ή τα φάρμακά τους.

Αλλά πιο πολύ λυπάμαι τις νέες γενιές που έρχονται, τα παιδιά που για να έχουν ένα καλύτερο μέλλον πρέπει να πληρώνουν ασταμάτητα αυτά και οι γονείς τους. Να πληρώνουν για να μάθουν πέντε αράδες γράμματα, να πληρώνουν για να μπουν σε πανεπιστήμια, να πληρώνουν για να έχουν καλύτερη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, και δυστυχώς να πληρώνουν ακόμα και για δικαιοσύνη.

Ενιωσα ντροπή, αίσχος και απόγνωση για το ότι είμαι 36 χρονών και εγκλωβίστηκα σε αυτήν τη λούπα των γεγονότων και των πραγμάτων που με θέλουν με το κεφάλι κάτω, άβουλο, να τρώω το σανό τους και όταν βλέπω το άδικο και το λάθος να μην αντιδρώ.

Σκέφτηκα ότι κάτι πρέπει να γίνει για όλο αυτό, ότι κάτι και κάποιος πρέπει να βγει μπροστά να αρχίσει να φωνάζει, όπως τόσα χρόνια φωνάζει, τα λέει και τα ξαναλέει το Κομμουνιστικό Κόμμα.

Η απάντηση στις σκέψεις μου ήρθε άμεσα. Αν δεν βγω εγώ μπροστά, πώς περιμένω να έρθει η αλλαγή ή έστω η εξέλιξη;

Ορθολογικά λοιπόν και ξεκινώντας από τη βάση που λέγεται τοπική αυτοδιοίκηση, έθεσα την υποψηφιότητά μου και πραγματικά είδα αλλαγή, αγαπητοί σύντροφοι και συντρόφισσες. Οι συγχωριανοί μου με στήριξαν, ήμουν πρώτος στις ψήφους, αλλά όπως καλά γνωρίζουμε τον εκλογικό νόμο, βγαίνει πρόεδρος στο Τοπικό Συμβούλιο ο πρώτος από τα περισσότερα ψηφοδέλτια του πρώτου συνδυασμού. Εκ του αποτελέσματος, είμαι σύμβουλος στο τριμελές Τοπικό Συμβούλιο του Χανδρινού.

Εστω και από αυτό το μετερίζι, έστω και από αυτό το ανάχωμα, βρίσκομαι ενεργός, δυνατός και αποφασισμένος να παλέψω για τα ιδανικά μου, τα ιδανικά του πατέρα μου και φυσικά του παιδιού μου. Για τα ιδανικά όλων μας. (...)

Σας καλώ λοιπόν από αυτό το βήμα όλους, και εσάς που είστε εδώ αλλά και ανθρώπους που ίσως μας δουν από την τηλεόραση ή διαβάσουν αυτά τα κείμενα, να δώσουμε το «παρών» στις επικείμενες ευρωεκλογές και να στηρίξουμε το ΚΚΕ και τους ευρωβουλευτές του Κόμματος. Να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε, να μην πέσουμε στην παγίδα τους, να ενδιαφερόμαστε για τον συνάνθρωπό μας, να αγαπάμε τη ζωή και, επιτέλους, να αρχίσουμε να αντιστεκόμαστε. Η λέξη αντίσταση δεν είναι μια έννοια ενός λεξικού. Η λέξη αντίσταση ήταν, είναι και θα είναι τρόπος ζωής.