Περίσσεψαν τα αφιερώματα στον αστικό Τύπο για τα δύο χρόνια από την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία. Το ερώτημα που κυριαρχεί στην πλειοψηφία των αναλύσεων είναι «τι θα γίνει από δω και πέρα», με δεδομένο ότι - όπως όλοι διαπιστώνουν - τα πράγματα στο πεδίο της μάχης δεν εξελίσσονται καλά για τον ουκρανικό στρατό και τους ΝΑΤΟικούς συμμάχους του. Οπως διαβάζουμε μάλιστα στο αμερικανικό περιοδικό «Foreign Affairs», «η Ρωσία υπερέχει στη στρατηγική προσαρμογή (...) που επηρεάζει τη χάραξη εθνικής και στρατιωτικής πολιτικής, όπως το πώς τα κράτη χρησιμοποιούν τους πόρους τους (...) η στρατηγική προσαρμογή είναι η πιο κρίσιμη για τη νίκη. Οσο περισσότερο διαρκεί αυτός ο πόλεμος, τόσο καλύτερα θα προσαρμόζεται η Ρωσία. Αργά αλλά σταθερά η Μόσχα θα απορροφά νέες ιδέες από το πεδίο της μάχης και θα αναδιατάσσει τις τακτικές της αναλόγως (...) Σε τελική ανάλυση, αν το πλεονέκτημα της Ρωσίας στη στρατηγική προσαρμογή διατηρηθεί χωρίς την κατάλληλη δυτική απάντηση, το χειρότερο που μπορεί να συμβεί σε αυτόν τον πόλεμο δεν είναι ένα αδιέξοδο. Είναι μια ουκρανική ήττα». Ποια είναι όμως η «κατάλληλη δυτική απάντηση», τώρα που η «παλέτα» δείχνει να εξαντλείται; Τα όσα συζητήθηκαν στην πρόσφατη διεθνή συνάντηση στη Γαλλία - με τη συμμετοχή του Ελληνα πρωθυπουργού - μόνο ανησυχία μπορεί να προκαλούν στον λαό, αφού έπεσε στο τραπέζι ακόμα και το ενδεχόμενο να σταλούν στρατεύματα στην Ουκρανία από ΝΑΤΟικές χώρες. Θα ενημερώσει η κυβέρνηση τον λαό για το τι σχεδιάζουν στις πλάτες του πίσω από κλειστές πόρτες; Η εμπλοκή στον πόλεμο δεν έχει ταβάνι και μόνο αντίπαλο δέος είναι ο λαός με την πάλη του.