Κινηματογραφική βδομάδα ιδιαίτερα απογοητευτική από άποψη διανομής, σε τέτοιο βαθμό που είναι προτιμότερο να αφεθεί κανείς στην αγκάλη του «Dune», διότι δυστυχώς δεν υπάρχει κάποιος «ποιοτικότερος» αντίπαλος. Κι όταν λέμε ποιοτικότερος αντίπαλος εννοούμε μια ταινία που να έχει να μας πει κάτι περισσότερο από τα τετριμμένα. Αναμένοντας την επόμενη εβδομαδιαία διανομή, λοιπόν, παρακάτω μιλάμε για το «Dune».

Στο μέτωπο της Berlinale, το φεστιβάλ «άδειασε» κυριολεκτικά τους βραβευμένους σκηνοθέτες που πήραν την πλευρά της Παλαιστίνης, κάτω και από την πίεση των πολιτικών αντιδράσεων των τελευταίων ημερών. Στην ανακοίνωση που εξέδωσε τονίζει ότι «οι μονόπλευρες θέσεις καλλιτεχνών και ακτιβιστών είναι έκφραση των δικών τους πιστεύω και δεν αντικατοπτρίζουν επίσημες θέσεις και απόψεις του φεστιβάλ. Αλλωστε, σε όλη τη διάρκεια της διοργάνωσης, πιστεύουμε ότι κάναμε ξεκάθαρο ότι η Berlinale δεν συντάσσεται με μονόπλευρες θέσεις απέναντι στο Μεσανατολικό». Ευτυχώς υπάρχουν καλλιτέχνες που μέσα στη σιωπή υψώνουν το ανάστημά τους και παίρνουν το μέρος του δίκιου, γιατί εάν περιμέναμε από τις μεγάλες διοργανώσεις να πάρουν θέση μάλλον θα περιμέναμε πολύ... Είναι «δύσκολο» να πας ενάντια στους χρηματοδότες σου, ειδικά όταν αυτοί είναι τα μεγάλα ευρωπαϊκά κεφάλαια και η ΕΕ.

Το «Dune: Μέρος Δεύτερο» εξερευνά το συναρπαστικό ταξίδι του Πολ Ατρείδη, τη στιγμή που βρίσκεται ξανά με την Τσάνι και τους Φρέμεν, και ενώ πολεμά για να πάρει εκδίκηση από όσους συνωμότησαν για να καταστρέψουν την οικογένειά του. Διχασμένος - καθώς πρέπει να επιλέξει ανάμεσα στον έρωτα της ζωής του και το πεπρωμένο του ορατού σύμπαντος - ο Πολ θα αποτολμήσει να αλλάξει ένα φρικτό μέλλον που μόνο ο ίδιος μπορεί να προβλέψει.

Το πρώτο μέρος ήταν ιδιαίτερα επιβλητικό αλλά συνάμα πολύ αργό στην εξέλιξή του. Το δεύτερο φαίνεται να τρέχει να προλάβει να αφηγηθεί το μεγαλύτερο μέρος του βασικού μυθιστορήματος του Φρανκ Χέρμπερτ. Πραγματικά ο Βιλνέβ είναι λες και ξύπνησε από τον λήθαργο και θέλει να μας συστήσει όλους τους ήρωες μεμιάς. Επειδή, όπως καταλαβαίνουμε, θα υπάρχει σίγουρα και τρίτο μέρος, χωρίς να γνωρίζουμε εάν θα σταματήσει εκεί, μας δίνει και μια ιδέα από τους νέους χαρακτήρες που έρχονται στην ιστορία. Δυστυχώς δεν υπάρχει κάποια περίληψη, οπότε πρέπει σίγουρα να ξαναθυμηθείτε το πρώτο μέρος ή έστω σημαντικά του κομμάτια για να μπορέσετε να το παρακολουθήσετε χωρίς απορίες. Το πρωταγωνιστικό καστ είναι αξιόλογο, τα εφέ πλούσια, η φωτογραφία του Γκρεγκ Φρέιζερ εξαιρετική, η σκηνοθεσία του Βιλνέβ πιο ρυθμική αλλά σκοντάφτει στις σκηνές των μαχών, δεν τις αξιοποιεί στον βαθμό που θα περίμενε κανείς, βλέποντας την υπόλοιπη επική σκηνοθεσία. Αξίζει πραγματικά τον κόπο να τη δει κανείς στο σινεμά, πράγμα που δεν λέγαμε για το πρώτο μέρος. Ακόμα και τώρα όμως πριν τελειώσει συνολικά το «Dune» δεν μπορούμε να εκφέρουμε πιο τεκμηριωμένη άποψη για το περιεχόμενό της, το οποίο είχαμε αναλύσει στην προηγούμενη κριτική το 2021. Ομως, η ιστορία εξελίσσεται μάλλον θετικά, γιατί υπάρχουν κομμάτια του κατεχομένου λαού των Φρέμεν που δεν πιστεύουν σε σωτήρες και μεσσίες, παρά μόνο στη δύναμη του λαού τους για την απελευθέρωση της πατρίδας τους, κι αυτό μόνο ενθαρρυντικό για τη συνέχεια μπορεί να είναι. Για να δούμε, θα καταφέρει να αποτυπώσει πτυχές της ιμπεριαλιστικής πολιτικής των ΗΠΑ με πιο εύγλωττο τρόπο στη συνέχεια; Ετσι κι αλλιώς αυτήν τη βδομάδα δεν υπάρχει κάτι άλλο. Δυστυχώς η «αμερικανιά» είναι μονόδρομος...