Σύμφωνα με Εκθεση της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας (ΔΟΕ), μόλις το 46,9% του παγκόσμιου πληθυσμού καλυπτόταν από κάποια παροχή κοινωνικής προστασίας το 2020, ενώ 4,1 δισ. άνθρωποι ήταν εντελώς ξεκρέμαστοι σε περίπτωση ανεργίας, ασθενείας/τραυματισμού και αναπηρίας. Ειδικότερα, μόνο το 18,6% των εργαζομένων λάμβανε επιδόματα σε περίπτωση ανεργίας, μόνο το 35,4% δικαιούνταν αποζημίωση για εργατικό τραυματισμό και μόνο το 33,5% των ατόμων με αναπηρία έπαιρνε κάποια μορφή σύνταξης. Σύμφωνα με την ίδια έκθεση, μια από τις κύριες αιτίες αυτής της κατάστασης ήταν η μεγάλη έκταση των «μη τυποποιημένων» μορφών απασχόλησης, όπως η περιστασιακή εργασία, η παροχή εργασίας ανάλογα με τις ανάγκες του εργοδότη, η εργασία μέσω εταιρειών προσωρινής απασχόλησης, η εξαρτώμενη αυτοαπασχόληση κ.ά. Συγκεκριμένα, το 61% των εργαζομένων πάνω από 15 χρόνων παγκοσμίως, απασχολούνται με τέτοιους άθλιους όρους. Οι εργαζόμενοι αυτοί είναι περισσότερο εκτεθειμένοι σε κινδύνους για την υγεία και την ασφάλειά τους, στην έλλειψη συνδικαλιστικής εκπροσώπησης, στα χαμηλά εισοδήματα και σε χειρότερους όρους Ασφάλισης, με αποτέλεσμα να μένουν εντελώς στον «αέρα» όταν δεν μπορούν να δουλέψουν. Μόνο που όλα αυτά δεν έπεσαν από τον ουρανό. Ποιος δεν θυμάται τον όρο «ευελφάλεια» («ευελιξία» και ...«ασφάλεια»), που προπαγάνδιζαν στις αρχές του 2000 όλες οι κυβερνήσεις και τα αστικά κόμματα, ως το νέο «ευαγγέλιο» για την αύξηση της παραγωγικότητας και τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας των ευρωπαϊκών ομίλων; Οι δείκτες της «ευελιξίας» γνώρισαν έκτοτε μεγάλη «άνθηση», σε αντίθεση με τους εργαζόμενους, που βυθίζονται ολοένα και πιο πολύ στη φτώχεια και στην ανασφάλεια.