Με «φερετζέ» την ενσωμάτωση της Οδηγίας 2019/1152 της ΕΕ, η κυβέρνηση κατέθεσε την περασμένη Παρασκευή σε διαβούλευση το νέο αντεργατικό σχέδιο νόμου, με το οποίο τορπιλίζεται η πενθήμερη εργασία, ειδικά στις επιχειρήσεις της βιομηχανίας, νομιμοποιείται και εμπεδώνεται η εργασία σε τουλάχιστον δύο εργοδότες και μέχρι 13 ώρες τη μέρα, ενισχύεται παραπέρα η «ευελιξία» με τις συμβάσεις «μηδενικών ωρών», διευκολύνεται η διευθέτηση του χρόνου εργασίας, ενώ εντείνεται και η καταστολή των αγώνων και της απεργίας, καθώς η περιφρούρησή της αντιμετωπίζεται ως έγκλημα καθοσιώσεως.

Το νέο αντεργατικό έκτρωμα έρχεται μετά τον νόμο Χατζηδάκη και τη θεσμοθέτηση του απλήρωτου 10ωρου, των αυξημένων και πιο φθηνών υπερωριών, όπως και πλήθος άλλων αντεργατικών διατάξεων.

Με πρόσχημα τους «διαφανείς και προβλέψιμους όρους εργασίας», που δήθεν προβλέπει η εν λόγω Οδηγία, στην πραγματικότητα προωθείται η παραπέρα «ελαστικοποίηση» της αγοράς εργασίας, για δουλειά όπως και όποτε θέλει ο εργοδότης, καθώς «νομιμοποιεί» κάθε «ευέλικτη» μορφή απασχόλησης, με μοναδικό προαπαιτούμενο να ενημερώνεται «έγκαιρα» ο εργαζόμενος από τον εργοδότη του για τους όρους (διάρκεια εργασίας, έναρξη και λήξη, τόπο εργασίας, αμοιβή και τρόπους αμοιβής κ.ά.).

Η Οδηγία προβλέπει ότι αυτό ισχύει ιδιαίτερα για τους εργαζόμενους που απασχολούνται με «ακαθόριστες μορφές απασχόλησης», όπως είναι οι συμβάσεις εργασίας μηδενικών ωρών (zero hour contracts) και κατά παραγγελία (on demand contracts).

Με τον τρόπο αυτό εισάγονται από την πίσω πόρτα και τέτοιες μορφές «ευελιξίας» στην ελληνική αντεργατική νομοθεσία, ενώ ο εργαζόμενος δεν ξέρει αν και πότε θα έχει δουλειά, και άρα αν, πότε και πόσο ελεύθερο χρόνο θα έχει, δεν μπορεί να οργανώνει τίποτα στη ζωή του.

Οσο για τη δήθεν υποχρέωση του εργοδότη να ενημερώνει έγκαιρα τον εργαζόμενο ένα 24ωρο πριν από την ανάληψη της εργασίας του, σε τέτοιες «ευέλικτες» και ακαθόριστες μορφές δουλειάς αυτή είναι προσχηματική καθώς ακόμα κι εδώ προβλέπονται εξαιρέσεις (άρθρο 10), αφού, όπως αναφέρεται, ο εύλογος χρόνος ειδοποίησης του εργαζόμενου δεν είναι δεδομένος και μπορεί να υπάρξουν περιπτώσεις «που δικαιολογούν αντικειμενικά μικρότερο χρόνο προειδοποίησης».

Δηλαδή, ο εργαζόμενος δεν έχει ούτε προσωπικό ελεύθερο χρόνο ούτε προγραμματισμό και πρέπει να είναι διαθέσιμος να εργαστεί ανά πάσα στιγμή.

Με πρόσχημα την έλλειψη εξειδικευμένου προσωπικού, η κυβέρνηση τορπιλίζει το πενθήμερο στις επιχειρήσεις συνεχούς λειτουργίας, αλλά και στις επιχειρήσεις 24ωρης λειτουργίας, που όμως λειτουργούν 5 ή 6 μέρες τη βδομάδα.

Μάλιστα, όπως προκλητικά ισχυρίζεται το υπουργείο σε σχετικό σημείωμα, το «πενθήμερο σύστημα εργασίας... προσβάλλει σημαντικά την παραγωγικότητα μιας και αδυνατούν να οργανωθούν σωστά οι εναλλασσόμενες βάρδιες...»!

Ετσι η κυβέρνηση χαρίζει στο κεφάλαιο και το πενθήμερο, νομοθετώντας την εξαήμερη εργασία και στις επιχειρήσεις συνεχούς λειτουργίας, αλλά και σε όσες 24ωρης λειτουργίας επικαλούνται «φόρτο εργασίας», εκτινάσσοντας αυτόματα το ωράριο εργασίας από τις 40 στις 48 ώρες και με «τυράκι στη φάκα» της εξαντλητικής υπερεργασίας την αύξηση του ημερομισθίου κατά 40% την 6η μέρα απασχόλησης.

Εξίσου προκλητική είναι η διάταξη - αλλά και οι ισχυρισμοί της κυβέρνησης - που θεσμοθετεί τη δεύτερη δουλειά σε άλλον εργοδότη, πρόσθετα στην πρώτη πλήρη (8ωρη) απασχόληση του εργαζόμενου, με μοναδικό περιορισμό τη μεσολάβηση 11ωρης ανάπαυσης στη διάρκεια του 24ωρου.

Αυτό σημαίνει ότι νομιμοποιεί, προωθεί και διαφημίζει τη 13ωρη εργασία καθώς χαρακτηρίζει «στρέβλωση» την προηγούμενη διάταξη που επέτρεπε την εργασία σε δεύτερο εργοδότη μόνο στις περιπτώσεις μερικής απασχόλησης, ενώ απαγόρευε την παράλληλη απασχόληση με πλήρες ωράριο στον έναν εργοδότη και τη μερική απασχόληση στον δεύτερο.

Μάλιστα, με πομπώδες και εξοργιστικό ύφος, το υπουργείο Εργασίας ανακοινώνει ότι «πλέον επιτρέπεται η δεύτερη δουλειά αν κάποιος το επιθυμεί»! Μόνο που οι εργαζόμενοι οι οποίοι καταφεύγουν σε μια δεύτερη εργασία μετά από ένα πλήρες ωράριο, δεν το κάνουν για χόμπι, αλλά από ανάγκη, επειδή δεν μπορούν να επιβιώσουν με τους μισθούς πείνας που έχουν επιβληθεί στην αγορά εργασίας.

Οσο για τον ισχυρισμό του υπουργείου ότι με τη νομοθέτηση της δεύτερης δουλειάς μετά το 8ωρο, «δεν θίγεται η 40ωρη/5ήμερη εργασία», φαίνεται ότι ούτε με την αριθμητική τα πάνε καλά!

Το αντεργατικό πακέτο ενάντια στο σταθερό ωράριο και στο 8ωρο έρχεται να συμπληρώσει η διάταξη (άρθρο 28) που αφορά στη διευθέτηση του χρόνου εργασίας, η οποία μπορεί να γίνεται πλέον όχι σε συλλογικό επίπεδο, αλλά και με ατομική σύμβαση, παρακάμπτοντας τη συλλογική εκπροσώπηση των εργαζομένων.

Οπως μάλιστα υποστηρίζει και το ίδιο το υπουργείο, με αυτόν τον τρόπο «αίρονται οι δυσχέρειες που εμποδίζουν την εφαρμογή συστήματος διευθέτησης του χρόνου εργασίας... λαμβάνοντας υπόψη και τις ανάγκες της επιχείρησης»!

Μνημείο καταστολής των εργατικών αγώνων αποτελεί το άρθρο 31 του σχεδίου νόμου με το οποίο η περιφρούρηση της απεργίας τιμωρείται ποινικά. Συμπληρώνοντας τον νόμο Χατζηδάκη για την απεργία και με τον προκλητικό τίτλο «Προστασία δικαιώματος στην εργασία», το άρθρο προβλέπει: «Οποιος α) εμποδίζει την ελεύθερη και ανεμπόδιστη προσέλευση ή αποχώρηση από την εργασία ή την παροχή της εργασίας από εργαζομένους οι οποίοι δεν συμμετέχουν σε απεργία και επιθυμούν να εργαστούν ή ασκεί σωματική ή ψυχολογική βία σε βάρος τους ή β) συμμετέχει σε κατάληψη χώρων εργασίας ή εισόδων τους κατά τη διάρκεια απεργίας ή ανεξαρτήτως αυτής, τιμωρείται με φυλάκιση τουλάχιστον έξι (6) μηνών και χρηματική ποινή τουλάχιστον διακοσίων (200) ημερησίων μονάδων, οριζoμένης της τιμής εκάστης ημερησίας μονάδας σε είκοσι πέντε (25) ευρώ, αν η πράξη δεν τιμωρείται βαρύτερα από άλλη διάταξη. Σε περίπτωση υποτροπής τα ανωτέρω ελάχιστα όρια διπλασιάζονται».

Βέβαια, η ένταξη μιας τέτοιας διάταξης, που ποινικοποιεί την περιφρούρηση της απεργίας από την οργανωμένη απεργοσπασία της εργοδοσίας, έρχεται να κουρελιάσει τους ισχυρισμούς της κυβέρνησης ότι το σχέδιο νόμου και η Οδηγία της ΕΕ υπηρετούν τάχα την ...προστασία των εργαζομένων. Επιβεβαιώνει για πολλοστή φορά ότι η καταστολή και η ποινικοποίηση των αγώνων πάνε χέρι χέρι με το αντεργατικό νομοθετικό καθεστώς, που με κάθε κυβέρνηση και κάθε λίγο γίνεται χειρότερο.

Το ίδιο έρχεται να επιβεβαιώσει και η διάταξη που αφορά την απόλυση εργαζόμενου χωρίς αποζημίωση, καθώς το άρθρο 19 προβλέπει ότι «η απασχόληση με σύμβαση εργασίας αορίστου χρόνου για τους πρώτους δώδεκα (12) μήνες από την ημέρα ισχύος της μπορεί να καταγγελθεί χωρίς προειδοποίηση και χωρίς αποζημίωση απόλυσης...».

Υπενθυμίζεται ότι πρόκειται για μνημονιακό νόμο, ο οποίος παραμένει σε ισχύ (βγήκαμε από τα μνημόνια), σε αντίθεση με προηγούμενη διάταξη που περιόριζε το διάστημα των 12 μηνών στους 2 μήνες.