Περίσσεψαν τα μεγάλα λόγια για τον «ηγετικό ρόλο» της Ελλάδας στα Βαλκάνια και για την «ευρωατλαντική ολοκλήρωση» που αναθερμάνθηκε με την άτυπη σύνοδο Δυτικών Βαλκανίων - ΕΕ στην Αθήνα, με στόχο την «ασφάλεια» και τη «σταθερότητα» στην περιοχή. Πίσω από το παραβάν, όμως, η πραγματικότητα είναι τελείως διαφορετική, καθώς αυτό που παρουσιάζουν ως «λύση», δηλαδή η μεγαλύτερη πρόσδεση των Δυτ. Βαλκανίων στις δομές του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, είναι ο πιο επικίνδυνος παράγοντας όξυνσης των ανταγωνισμών που δυναμιτίζουν την περιοχή. Για παράδειγμα, οι αντιθέσεις Ελλάδας - Αλβανίας, που εκφράστηκαν και με την απουσία του Αλβανού πρωθυπουργού από τη σύνοδο, έχει ως υπόβαθρο τις συγκρούσεις ισχυρών επιχειρηματικών (και όχι μόνο) συμφερόντων στην περιοχή της Χειμάρας και τα παζάρια για τον καθορισμό ΑΟΖ Ελλάδας - Αλβανίας, για τα οποία ενδιαφέρονται διακαώς το ΝΑΤΟ, η ΕΕ και βέβαια η Τουρκία. Η Σερβία, από την πλευρά της, δεν έκρυψε τη δυσαρέσκεια για την πρόσκληση του προτεκτοράτου του Κοσόβου, με το οποίο μάλιστα η ελληνική κυβέρνηση αναβαθμίζει συνολικά τις σχέσεις της, καθ' υπόδειξη των ΗΠΑ. «Τζαρτζάρισμα» υπήρξε και μεταξύ των αντιπροσωπειών Κοσόβου και Β. Μακεδονίας, για τα ανοιχτά ζητήματα στο Τέτοβο, αλλά και μεταξύ Β. Μακεδονίας - Βουλγαρίας, στο φόντο των συνταγματικών μεταρρυθμίσεων που ζητάει η δεύτερη από την πρώτη. Να λοιπόν τι «ωραία ατμόσφαιρα» δημιουργούν τα ΝΑΤΟικά σχέδια στην περιοχή, στα οποία η ελληνική κυβέρνηση διεκδικεί «πρωταγωνιστικό ρόλο», με τη στήριξη του ΣΥΡΙΖΑ, του ΠΑΣΟΚ και των άλλων αστικών κομμάτων.