«Τα ελληνικά πανεπιστήμια αριθμούν σήμερα 45 Οικονομικά Τμήματα(!), από τα οποία μόνον 6-7 είναι αμιγώς οικονομικά. Στα τμήματα αυτά, από τη δεκαετία του '80 ούτε οι οικονομολόγοι καθηγητές, ούτε οι φοιτητές έχουν καταλάβει τι γίνεται.Τα προγράμματα σπουδών που έχουμε δεν καλλιεργούν την ανάπτυξη ενός προβληματισμού, μιας θεωρίας της οικονομικής σκέψης. Δεν υπάρχουν μαθήματα για την Πολιτική και Κοινωνική Ιστορία της Οικονομίας στην Ελλάδα. Ετσι σπάει ο μεσολαβητικός ρόλος των πανεπιστημίων για τη συνέχιση της ιστορικότητας της πανεπιστημιακής οικονομικής σκέψης. Και έχουμε και φοιτητές - συρρικνώνεται συνεχώς ο αριθμός τους - που δεν έχουν ιδέα - αλλά δεν ευθύνονται γι' αυτό οι φοιτητές - για το τι σημαίνει Οικονομία και Πολιτική Οικονομία. Και εμείς οι καθηγητές έχουμε μετατραπεί σε "φροντιστήρια" διδαχής των αμερικάνικων εγχειριδίων».

Αυτά τα αποκαλυπτικά και κάθε άλλο παρά αισιόδοξα, είπε, μεταξύ άλλων, ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών Νίκος Πετραλιάς, στην προχθεσινή παρουσίαση από τις εκδόσεις «Γκούτενμπεργκ» του βιβλίου του οικονομολόγου και ερευνητή Μιχάλη Ψαλιδόπουλου «Πολιτική Οικονομία και Ελληνες διανοούμενοι». Η διαπίστωση ότι τα ελληνικά πανεπιστήμια δε διδάσκουν, αλλά και δεν παράγουν πια οικονομική σκέψη - εμείς θα λέγαμε ότι και να δίδασκαν και να παρήγαγαν οικονομική σκέψη με τις σημερινές συνθήκες υποδούλωσης της Ελλάδας στο νεοταξικό, παγκοσμιοποιημένο κεφάλαιο, θα ήταν μια σκέψη υπαγορευμένη και υποταγμένη σ' αυτό. Απόδειξη η πλήρης απουσία από τη διδακτέα ύλη της θεωρίας του Μαρξ.

Ας επανέλθουμε, όμως, στο ενδιαφέρον βιβλίο του Μ. Ψαλιδόπουλου, για το οποίο μίλησαν επίσης ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Μακεδονίας Μιχάλης Χατζηπροκοπίου, ο δημοσιογράφος Αντώνης Παπαγιαννίδης και ο συγγραφέας. Το βιβλίο περιλαμβάνει 14 μελέτες που εξετάζουν: Την ιστορία των οικονομικών ιδεών στη σύγχρονη Ελλάδα. Τη σχέση μεταξύ Πολιτικής Οικονομίας και των Ελλήνων οικονομολόγων, μεταξύ των οικονομικών θεωριών και της εφαρμοζόμενης οικονομικής πολιτικής. Τη σχέση των Ελλήνων οικονομολόγων με τη θεωρία του Κέινς και τις οικονομικές ιδέες πολιτικών παραγόντων.