Το ερώτημα λοιπόν «τι έφταιξε», που επανέρχεται μετά από κάθε τραγωδία, όπως στο Μάτι, στην Εύβοια, παλιότερα στον μεγάλο σεισμό της Αθήνας και τώρα στα Τέμπη, είναι ήδη απαντημένο και δεν είναι η «απουσία» του κράτους, όπως λέγεται με ευκολία. Είναι κυρίως η «παρουσία» ενός κράτους εχθρικού για τον λαό, από την κορυφή μέχρι τα νύχια. Ενός κράτους που είτε διαχειρίζεται το ίδιο τις εταιρείες (όπως τον ΟΣΕ) είτε τις παραχωρεί σε ιδιώτες, όπως έκανε με τη «Hellenic Train», το κάνει με κριτήριο την εξασφάλιση της κερδοφορίας, τον περιορισμό του «κόστους», το φόρτωμα των σπασμένων στον λαό, το μοίρασμα της «πίτας» στους επιχειρηματικούς ομίλους. Το κράτος και οι κυβερνήσεις του, που αυτές τις δεκαετίες υλοποίησαν την πολιτική της «απελευθέρωσης» των μεταφορών, σύμφωνα πάντα με τις κατευθύνσεις της ΕΕ.

Επομένως, μιλάμε για την «παρουσία» αυτού του σάπιου κράτους, που πάντα και με οποιαδήποτε κυβέρνηση, όταν πρόκειται για την προστασία του λαού μετράει τα φραγκοδίφραγκα, κόβει από παντού, εξοικονομώντας «πόρους». Κι όμως όταν είναι να στηρίξει το κεφάλαιο και τις μπίζνες του, είναι γαλαντόμο. Είναι το κράτος που με κάθε κυβέρνηση διατηρεί π.χ. την «εθελοντική φορολογία» για τους εφοπλιστές και την ίδια στιγμή όχι μόνο χαρατσώνει μέχρι και την ανάσα του λαού, αλλά του κουνάει και το δάχτυλο όταν διεκδικεί προσλήψεις προσωπικού, ανθρώπινες σχέσεις εργασίας, μέτρα προστασίας για να μη χάνονται ανθρώπινες ζωές.

Είναι ο ίδιος μηχανισμός που μετατρέπεται σε «Βαβέλ», όπου κυριαρχεί η ασυνεννοησία, όπου χάνεται στους λαβύρινθους των «συναρμοδιοτήτων» όταν πρόκειται να ανακουφιστεί ο εργατόκοσμος, όταν είναι να σωθούν εργαζόμενοι. Κι όμως γίνεται κράτος - μοντέλο, με επιτελικότητα και fast track διαδικασίες όταν είναι να σπρωχτούν «στρατηγικές επενδύσεις», να προχωρήσει η «πράσινη ανάπτυξη», να αδειοδοτηθούν οι μεγάλες μπίζνες.

Τελικά, ξετυλίγοντας το νήμα κάθε τραγωδίας, στην άκρη βρίσκουμε αυτό το κράτος, το εχθρικό για τα λαϊκά συμφέροντα, ακριβώς επειδή είναι φιλικό στα κέρδη και τις προτεραιότητες των επιχειρηματικών ομίλων.

Αυτό το έζησε ο λαός της Ανατολικής Αττικής στο Μάτι, όπου τη μέρα της φονικής πυρκαγιάς οι κάτοικοι ξαναέβλεπαν το γνωστό χιλιοπαιγμένο έργο. Με τις φλόγες που έζωναν τον οικισμό, ένιωθαν ξανά το γνώριμο αίσθημα της ανασφάλειας, αφού ήξεραν ότι, παρά τις επισημάνσεις τους, δεν υπάρχουν ούτε ουσιαστική πρόληψη, ούτε επαρκή μέσα πυρόσβεσης ή ολοκληρωμένο σχέδιο αντιμετώπισης, έγκαιρης και οργανωμένης διαφυγής. Το «νήμα» λοιπόν που έφτασε μέχρι τον άδικο χαμό πάνω από 100 ψυχών ξεκινούσε από τις εγκληματικές ελλείψεις, με ευθύνες κράτους και κυβερνήσεων. Επομένως, το έγκλημα σε βάρος τους είχε ξεκινήσει πολλά χρόνια πριν και δεν περιορίζεται μόνο εκείνη την κρίσιμη ώρα, που ήρθαν αντιμέτωποι με το «επιλεκτικά ανίκανο» κράτος να τους προστατέψει.

Μάλιστα, είναι έγκλημα που συνεχίζεται πάνω στα αποκαΐδια τόσα χρόνια μετά. Τα θύματα, στην προσπάθειά τους να σταθούν στα πόδια τους, έχουν ξανά απέναντί τους το κράτος, με άλλη όμως τώρα κυβέρνηση, αφού «προτεραιότητα» δίνεται στις μπίζνες που «τρέχουν» για την «ανασυγκρότηση» της περιοχής, ενώ τα «δημοσιονομικά περιθώρια» δεν επιτρέπουν αποζημίωση στο 100% των πληγέντων για να ξεκινήσουν τη ζωή τους από την αρχή.

Το ίδιο «νήμα» πέρασε «μοιραία» και από την Εύβοια το καλοκαίρι του 2021, όπου «κούμπωσε» με την «ατομική ευθύνη», το «τρέξτε να σωθείτε» και τις προληπτικές εκκενώσεις. Κι εκεί οι κάτοικοι και οι εργαζόμενοι συνάντησαν το ίδιο εγκληματικό κράτος την «επόμενη μέρα» της «ανασυγκρότησης», όπου θριαμβεύουν τα επιχειρηματικά συμφέροντα και τα σχέδια για μπίζνες στα καμένα, με τον λαό για μια ακόμα φορά στη γωνία, όπως γίνεται με τους ρετσινάδες που παραμένουν στα αζήτητα και θρηνούν συναδέλφους τους που πεθαίνουν στη δουλειά από εργατικά «ατυχήματα» κ.ο.κ.

Κάπως έτσι φτάσαμε στα Τέμπη, για να γίνει ο λαός ξανά μάρτυρας σε ένα προδιαγεγραμμένο έγκλημα, για το οποίο όλοι ήταν σχεδόν σίγουροι ότι θα συμβεί κάποια στιγμή, εκτός από ...τις κυβερνήσεις και τις διοικήσεις του κρατικού ΟΣΕ και της ιδιωτικής «Hellenic Train».

Αυτό αποδεικνύουν οι αγωνιώδεις παρεμβάσεις σωματείων και συνδικαλιστών, οι εκκλήσεις να παρθούν μέτρα για την αναβάθμιση των υποδομών, για να «μην περιμένουμε το δυστύχημα», όπως έλεγαν χαρακτηριστικά.

Το αναδεικνύουν οι καταγγελίες για τους κινδύνους που φέρνει το κομμάτιασμα του σιδηροδρομικού έργου και η πώληση που έγινε από ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ, με κριτήριο να μείνουν «καθαρά» τα «φιλέτα» που πάνε στους ιδιώτες και να φορτωθούν τα «προβληματικά» τμήματα στον λαό μέσω του κράτους.

Το «φώναζαν» οι επισημάνσεις ότι η διαρκής κρατική υποχρηματοδότηση, οι ελλείψεις προσωπικού, η διαρκής προσπάθεια της εργοδοσίας να μειώνει το κόστος για τη συντήρηση κ.λπ., έστρωναν τον δρόμο για το «λάθος» στο οποίο σήμερα εστιάζει όλη η κυρίαρχη προπαγάνδα, μπας και κρυφτεί το «δάσος» μιας εγκληματικής κρατικής πολιτικής.

Προειδοποιούσαν τα καθημερινά «ατυχήματα», οι καθυστερήσεις, τα μικρά και μεγάλα συμβάντα, αφού τα τρένα στον «εκσυγχρονισμένο και "απελευθερωμένο" σιδηρόδρομο» των ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ είχαν καταφέρει να συγκρουστούν τα τελευταία χρόνια με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο.

Τα διαρκή αυτά «καμπανάκια κινδύνου» τα άκουγαν όλοι, αλλά οι «σειρήνες» της εξοικονόμησης πόρων, του «κόστους - οφέλους», της εμπορευματοποίησης των συγκοινωνιών - μεταφορών ήταν πολύ πιο δυνατές και όπως αποδείχθηκε τραγικά εγκληματικές.

Τελικά αυτό που συνέβη στα Τέμπη, συμβαίνει στη ζωή όλων μας, στην καθημερινότητά μας. Ενα σύστημα, ένα κράτος, μια πολιτική που για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα των λίγων, των επιχειρηματικών ομίλων, εγκληματεί διαρκώς ενάντια στους εργαζόμενους και τον λαό. Αλλοτε θυσιάζοντας τους όρους επιβίωσής μας και το εισόδημα, τα δικαιώματά μας, τις σύγχρονες ανάγκες μας, άλλοτε θυσιάζοντας ακόμα και την ίδια μας τη ζωή, όπως συνέβη σε δεκάδες περιπτώσεις. Ο παρονομαστής κοινός: Τα κέρδη των ομίλων, του κεφαλαίου. Τι θα έχει σειρά άραγε; Ενα νέο τραγικό δυστύχημα στα πλοία που οι νησιώτες φωνάζουν ότι στην πλειοψηφία τους είναι πλωτά φέρετρα; Ενα βιομηχανικό ατύχημα μεγάλης έκτασης, για το οποίο προειδοποιούν οι κάτοικοι της Αττικής και της Θεσσαλονίκης; Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει.

Αυτό όμως που μπορούμε να καθορίσουμε με τη δράση και την πολιτική μας στάση είναι να πούμε σήμερα και όχι αύριο: ΩΣ ΕΔΩ!

Σήμερα, που κανένας λαϊκός άνθρωπος δεν μπορεί να χωνέψει το έγκλημα, που όλοι είναι συγκλονισμένοι από την «κοστολόγηση» που έκαναν αυτό το κράτος και οι κυβερνήσεις των ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΣΥΡΙΖΑ στην ανθρώπινη ζωή με τα γνωστά τραγικά αποτελέσματα, που ο εργατόκοσμος σιχάθηκε να ακούει συγκρίσεις «θανατικών», είναι ώρα να γίνει ένα μεγάλο βήμα.

Να αναπτυχθούν η συζήτηση και ο προβληματισμός για το πώς θα αγωνιστεί για να κάνει πραγματικότητα στην ίδια του τη ζωή τις μεγάλες δυνατότητες που υπάρχουν να ζει καλύτερα, με ασφάλεια, αξιοποιώντας όλα τα σύγχρονα επιστημονικά και τεχνολογικά επιτεύγματα, που του στερούν τα επιχειρηματικά συμφέροντα και οι ανταγωνισμοί τους.

Με τη διεκδίκηση για ουσιαστικά μέτρα πρόληψης και προστασίας της ζωής και της περιουσίας, σύγχρονες, φτηνές και ασφαλείς συγκοινωνίες, για ζωή και δικαιώματα με κριτήριο τις σύγχρονες δυνατότητες και ανάγκες.

Και επειδή οι λύκοι πρόβατα δεν γίνονται, ούτε οι επιχειρηματικοί όμιλοι μπορούν να λειτουργήσουν χωρίς το κέρδος ως θεό, γίνεται πολύ πιο αναγκαίος σήμερα ο αγώνας για να πάψει το κριτήριο αυτό να καθορίζει τις ζωές ή τον θάνατό μας, γίνεται πολύ πιο αναγκαία η συζήτηση για μια νέα κοινωνική και οικονομική οργάνωση χωρίς τον «βραχνά» των ομίλων και των συμφερόντων τους.

Με την οργάνωση της πάλης, τη συμπόρευση με το ΚΚΕ, να σταλεί δυνατά το μήνυμα ότι ο βουβός πόνος και η οργή μετατρέπονται σε αγωνιστική ανάταση κόντρα στη σαπίλα και τη μιζέρια της βαρβαρότητας.