Τρία χρόνια συμπληρώθηκαν από την εμφάνιση του πρώτου κρούσματος COVID-19 στη χώρα μας. Τρία χρόνια που απέδειξαν ότι ο «αόρατος εχθρός» τελικά ήταν πέρα για πέρα ορατός, με τον λαό να βρίσκει παντού απέναντί του το εγκληματικό ζύγι του «κόστους - οφέλους», τη στρατηγική της επιχειρηματικής δράσης στην Υγεία, που στο όνομά της οι κυβερνήσεις έκλεισαν νοσοκομεία, υποχρηματοδότησαν τα υπόλοιπα, διέλυσαν εργασιακές σχέσεις και προσωπικό.

Στα τρία αυτά χρόνια, κάθε μέτρο που πάρθηκε ή όχι, κάθε οδηγία, κάθε νόμος σχετικός με τη διαχείριση της πανδημίας είχαν ένα και μόνο κριτήριο: Θωράκιση της κερδοφορίας των ομίλων, προστασία της δημοσιονομικής σταθερότητας, διατήρηση της κοινωνικής συνοχής. Με αυτά τα κριτήρια γινόταν το «άνοιξε - κλείσε», τα πρωτόκολλα γράφονταν και σβήνονταν και οι αντιφάσεις στη διαχείριση ήταν «κανονικότητα», προκαλώντας επιπλέον ανασφάλεια και σύγχυση στον λαό.

Σήμερα ο λαός και τα παιδιά του βγαίνουν από την πανδημία έχοντας θρηνήσει περίπου 35 χιλιάδες νεκρούς. Ολοι οι εργαζόμενοι, είτε νόσησαν είτε όχι, έχουν πιο επιβαρυμένη την υγεία τους. Το «σύστημα Υγείας μιας νόσου», που αποτέλεσε το φυσικό επακόλουθο μιας πορείας υποβάθμισης των δημόσιων νοσοκομείων από όλες τις κυβερνήσεις, είχε ως αποτέλεσμα χιλιάδες εξετάσεις να αναβληθούν, απαραίτητες διαγνώσεις για σοβαρές ασθένειες να μη γίνουν στην ώρα τους, θεραπείες που δεν ξεκίνησαν όταν έπρεπε κ.λπ. Καθυστερήσεις που θα αποδειχθούν μοιραίες για σημαντικό τμήμα ασθενών, με πιο χαρακτηριστική την «υποδιάγνωση» καρκίνων μέσα στα χρόνια της πανδημίας, που προφανώς δεν οφείλεται στην εξάλειψη της νόσου.

Το ίδιο το σύστημα Υγείας βγαίνει σε ακόμα χειρότερη κατάσταση από ό,τι πριν την πανδημία: Με προσωπικό εξουθενωμένο, που του χρωστούνται εκατοντάδες μέρες άδειας και ρεπό και που κατά κύματα παραιτείται, αφού δεν αντέχει να μην του δίνεται καν η δυνατότητα να προσφέρει όσα ξέρει και μπορεί. Με υποδομές ακόμα πιο ξεχαρβαλωμένες, που ασθμαίνοντας προσπαθούν να αντεπεξέλθουν στον όγκο περιστατικών που συσσωρεύτηκαν τα προηγούμενα χρόνια.

Απέναντι σε μια πολιτική που έκανε πραγματικότητα έναν ακόμα εφιάλτη για τον λαό, απέναντι στη ΝΔ που με ευκαιρία την πανδημία προώθησε ακόμα πιο αποφασιστικά την επιχειρηματική δράση στην Υγεία, απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ που «έβαζε πλάτη» δίνοντας διαπιστευτήρια στην άρχουσα τάξη και κατέθετε προτάσεις για να «μείνουν όρθιοι» οι επιχειρηματικοί όμιλοι, το ΚΚΕ ήταν το Κόμμα που είχε καθοριστική συμβολή για να μείνει όρθιος ο λαός. Ρίχνοντας από την πρώτη στιγμή το σύνθημα «Μένουμε δυνατοί», τα μέλη και οι φίλοι του Κόμματος βρέθηκαν παντού στην πρώτη γραμμή: Για την προστασία του λαού, για να μη μείνει κανένας μόνος του, για το μεροκάματο, για να μπει φρένο στο εργοδοτικό ξεσάλωμα, για να σπάσει στην πράξη η κρατική καταστολή. Κυρίως για να αναδειχθεί το χάσμα που χωρίζει σήμερα τις δυνατότητες που υπάρχουν να αναβαθμιστεί η υγεία του λαού και να προστατευτεί από παλιούς και νέους κινδύνους, από τη σημερινή πραγματικότητα. Ενα χάσμα που βαθαίνει διαρκώς, όσο περισσότερο εντείνεται η επιχειρηματική δράση στην Υγεία και υψώνονται περισσότερα εμπόδια στην πρόσβαση του λαού στα σύγχρονα επιτεύγματα της επιστήμης.

Σταθμούς σε αυτή την πορεία των χρόνων της πανδημίας καταγράφει το χρονολόγιο που ακολουθεί, χωρίς να αποτελεί βέβαια αναλυτική ιστορική αναδρομή.