Σεμιόν ΤΙΜΟΣΕΝΚΟ |
Στόχος της είναι η καταστροφή της μνήμης του σοβιετικού παρελθόντος και της κοινής ταξικής πάλης των λαών της πρώην Σοβιετικής Ενωσης ενάντια στην τσαρική απολυταρχία, στην εκμετάλλευση, στον καπιταλισμό, στο φασιστικό τέρας που αυτός γέννησε, για την οικοδόμηση μιας νέας, δίκαιης, σοσιαλιστικής - κομμουνιστικής κοινωνίας.
Το αντιδραστικό καθεστώς του Ζελένσκι στην Ουκρανία, που έχει ρίξει τόνους λάσπης στον σοσιαλισμό και διά νόμου έχει απαγορεύσει τη διαφορετική προσέγγιση της Ιστορίας, ισχυρίζεται κοντά στα άλλα ότι ο σοσιαλισμός «εισήχθη», «επιβλήθηκε» στην Ουκρανία από τους μπολσεβίκους.
Ανάλογα, τα αστικά αντιδραστικά επιτελεία στη Ρωσία, κινούμενα στη γραμμή αμφισβήτησης της ύπαρξης ουκρανικού έθνους, που ψευδώς το χαρακτηρίζουν «κατασκεύασμα» του Λένιν και των μπολσεβίκων, καλλιεργούν στον λαό της Ρωσίας πως «όσοι θεωρούν τον εαυτό τους Ουκρανό είναι εθνικιστές, είναι φασίστες! Πάντα έτσι ήταν!».
Και οι δύο αντιδραστικές προσεγγίσεις, των αστικών - εθνικιστικών κύκλων της μίας ή της άλλης πλευράς, πρέπει να αποκρουστούν.
Γι' αυτόν τον λόγο, σήμερα δημοσιεύουμε παραδειγματικά 12 σύντομες βιογραφίες επιφανών προσωπικοτήτων της Σοβιετικής Ουκρανίας, για να δείξουμε πως ο σοσιαλισμός σε αυτήν τη χώρα δεν «εισήχθη», ούτε «επιβλήθηκε» «απέξω», αλλά ήταν οργανικό αποτέλεσμα της κοινωνικοϊστορικής εξέλιξης, για το οποίο κόπιασαν χιλιάδες άνθρωποι, εργάτες, αγρότες, διανοούμενοι, προσπαθώντας να οικοδομήσουν τη νέα, τη σοσιαλιστική - κομμουνιστική κοινωνία.
Γκριγκόρι ΠΕΤΡΟΦΣΚΙ |
Το 1891 συμμετείχε στη δημιουργία μαρξιστικού ομίλου φοιτητών. Το 1893 και το 1895 συνελήφθη. Τον Φλεβάρη του 1900 γνώρισε τον Λένιν και έγινε ανταποκριτής της εφημερίδας «Ισκρα». Το 1902 συνελήφθη και το 1903 εξορίστηκε για 3 χρόνια. Από τον Νοέμβριο του 1904 συμμετείχε στη δημιουργία ενός παράνομου μπολσεβίκικου τυπογραφείου. Ηταν από τους διοργανωτές του απεργιακού κινήματος στα Ουράλια. Τον Νοέμβριο του 1917, μετά από πρόταση του Λένιν, διορίστηκε Αναπληρωτής Λαϊκός Επίτροπος και από τον Φεβρουάριο του 1918 Λαϊκός Επίτροπος Τροφίμων. Κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου ήταν υπεύθυνος για την προμήθεια του Κόκκινου Στρατού. Το 1923 - 1925 πρόεδρος της Επιτροπής Κρατικού Σχεδιασμού της ΕΣΣΔ, από το 1925 Λαϊκός Επίτροπος Εξωτερικού και Εσωτερικού Εμπορίου της ΕΣΣΔ. Από το 1923 μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του Κόμματος.
Αλεξάντρ ΝΤΟΒΖΕΝΚΟ |
Εργάτης στο εργοστάσιο ατμομηχανών του Λουγκάνσκ, συμμετείχε ενεργά στο επαναστατικό κίνημα. Συνελήφθη επανειλημμένα. Το 1916 ήταν ένας από τους ηγέτες της πολιτικής απεργίας στο εργοστάσιο φυσιγγίων του Λουγκάνσκ, για την οποία επιστρατεύτηκε. Κατά τη διάρκεια της επανάστασης του Φεβρουαρίου του 1917, με ένα απόσπασμα επαναστατών στρατιωτών αφόπλισε αστυνομικό τμήμα στη Μόσχα. Μετά την επιστροφή του στο Λουγκάνσκ, οργάνωσε αποσπάσματα της Κόκκινης Φρουράς, συμμετείχε στην εγκαθίδρυση της σοβιετικής εξουσίας στο Ντονμπάς, ανέλαβε ειδικός εκπρόσωπος του αρχηγείου της 5ης Ουκρανικής Στρατιάς και το 1920 ήταν επικεφαλής της 14ης Μεραρχίας Ιππικού. Σκοτώθηκε την ίδια χρονιά, σε μάχες με τους αναρχικούς του Μαχνό.
Πιοτρ ΚΡΙΒΟΝΟΣ |
Σοβιετικός στρατιωτικός ηγέτης, Στρατάρχης της Σοβιετικής Ενωσης (5/7/1940), δύο φορές Ηρωας της Σοβιετικής Ενωσης. Μέλος του ΚΚΣΕ από το 1919. Γεννήθηκε σε αγροτική οικογένεια. Το 1915 κλήθηκε στον στρατό και συμμετείχε στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο (1914 - 1918) ως πολυβολητής. Μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917, συμμετείχε στον εμφύλιο και πολέμησε στο μέτωπο της Μαύρης Θάλασσας κατά των Γερμανών εισβολέων και των λευκοφρουρών στην Κριμαία και στο Κουμπάν. Από τον Αύγουστο του 1918 ήταν διοικητής του 1ου Επαναστατικού Συντάγματος της Κριμαίας και αργότερα της 6ης Μεραρχίας Ιππικού, που διακρίθηκε σε σκληρές μάχες με τους αντεπαναστάτες. Τον Σεπτέμβριο του 1939 διοικούσε τα στρατεύματα του Ουκρανικού Μετώπου, που συμμετείχαν στην απελευθέρωση της Δυτικής Ουκρανίας. Κατά τη διάρκεια του σοβιετικού - φινλανδικού πολέμου του 1939 - 1940, από τον Ιανουάριο του 1940 διοικούσε το Βορειοδυτικό Μέτωπο. Από τον Μάιο του 1940 έως τον Ιούλιο του 1941 Λαϊκός Επίτροπος Αμυνας της ΕΣΣΔ. Κατά τη διάρκεια του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου 1941 - 1945 ήταν αρχικά πρόεδρος του Αρχηγείου της Ανώτατης Διοίκησης και στη συνέχεια μέλος του Αρχηγείου της Ανώτατης Διοίκησης, αναπληρωτής Λαϊκός Επίτροπος Αμυνας, διοικώντας διάφορα μέτωπα του πολέμου.
Πάβελ ΤΙΤΣΙΝΑ |
Δημιουργός δεκάδων ντοκιμαντέρ και ταινιών για τη σοβιετική Ουκρανία, την πάλη του λαού για την οικοδόμηση της σοσιαλιστικής κοινωνίας.
Το όνομά του δόθηκε στο κινηματογραφικό στούντιο ταινιών μεγάλου μήκους του Κιέβου. Του απονεμήθηκαν το παράσημο Λένιν, το παράσημο της Κόκκινης Σημαίας κ.ά.
Ουκρανός Σοβιετικός ποιητής, ακαδημαϊκός της Ακαδημίας Επιστημών της Ουκρανικής ΣΣΔ, Ηρωας της Σοσιαλιστικής Εργασίας. Το 1943 - 1948 υπουργός Παιδείας της Ουκρανικής ΣΣΔ. Για τα ποιήματά του χαρακτηρίστηκε «τραγουδιστής της σοσιαλιστικής επανάστασης». Μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος Ουκρανίας (1952 - 1959), βουλευτής του Ανώτατου Σοβιέτ της ΕΣΣΔ, αντιπρόεδρος του Συμβουλίου Εθνοτήτων του Ανώτατου Σοβιέτ της ΕΣΣΔ στα 1954 - 1962. Του απονεμήθηκαν 5 παράσημα Λένιν, 2 άλλα παράσημα και μετάλλια.
Σοβιετικός παιδαγωγός και συγγραφέας. Το 1917 αποφοίτησε από το Ινστιτούτο Δασκάλων της Πολτάβα. Τις δεκαετίες του 1920 και του 1930 ηγήθηκε μιας εργατικής «αποικίας» για ανήλικους παραβάτες κοντά στην Πολτάβα (βλ. «αποικία Μ. Γκόρκι») και στην εργασιακή Φέλιξ Τζερζίνσκι, στα προάστια του Χαρκόβου. Η παιδαγωγική εμπειρία του εστίασε στη μαζική επανεκπαίδευση και ένταξη στην κοινωνία παιδιών που είχαν παραβατική συμπεριφορά. Συνέβαλε στη θεωρία και στην πράξη της κομμουνιστικής εκπαίδευσης, έδειξε τις τεράστιες δυνατότητες της πολυτεχνικής εκπαίδευσης, του εκπαιδευτικού, της οικογένειας, του εκπαιδευτικού ιδρύματος στη διαμόρφωση του κάθε παιδιού. Στα βιβλία του («Παιδαγωγικό ποίημα», «Σημαίες στους πύργους» κ.ά.) περιέγραψε τις παιδαγωγικές απόψεις και πρακτικές του. Τιμήθηκε με το παράσημο της Κόκκινης Σημαίας της Εργασίας, ενώ από το 1958 στη Σοβιετική Ουκρανία καθιερώθηκε το μετάλλιο Μακάρενκο, το οποίο απονεμόταν σε εκπαιδευτικούς.
Αλεξάντρ ΠΑΡΧΟΜΕΝΚΟ |
Επαιξε σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη του σοβιετικού σιδηροδρόμου και των δικτύων μεταφοράς και ήταν ένας από τους εμπνευστές του σταχανοφικού κινήματος. Ηρωας της Σοσιαλιστικής Εργασίας. Μέλος του ΚΚ από το 1929. Το 1935 εργάστηκε ως μηχανοδηγός και μπόρεσε να βρει τρόπο ώστε να αυξήσει την ώθηση του λέβητα ατμομηχανής, διπλασιάζοντας την ταχύτητά της.
Σοβιετικός εκπαιδευτικός, δάσκαλος, μέλος της Ακαδημίας Παιδαγωγικών Επιστημών της ΕΣΣΔ, Ηρωας της Σοσιαλιστικής Εργασίας, με αγροτική καταγωγή, αποφοίτησε από το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο της Πολτάβα. Πολέμησε στον Κόκκινο Στρατό κατά τη διάρκεια του Β' ΠΠ. Ανέπτυξε τη θεωρία και τη μεθοδολογία της κομμουνιστικής εκπαίδευσης σε σχολικές ομάδες και στην οικογένεια. Βραβεύτηκε για το βιβλίο «Δίνω την καρδιά μου στα παιδιά» (1969). Του απονεμήθηκαν 2 παράσημα Λένιν.
Νικολάι ΣΟΡΣ |
Πρασκόβια ΑΝΓΚΕΛΙΝΑ |
Βασίλι ΣΟΥΧΟΜΛΙΝΣΚΙ |
Αλεξάντρ ΤΣΙΟΥΡΟΥΠΑ |
Αντόν ΜΑΚΑΡΕΝΚΟ |
Σιντόρ ΚΟΦΠΑΚ |